Zeilen in Schotland: een week op tallship Thalassa

‘Waarom wilde ik dit ook alweer?’ appte ik een vriendin enkele uren voor ik voor het eerst in mijn leven aan boord van een zeilschip zou gaan. Ik ben niet zo dol op open water (understatement), al wordt dat na elk vaaravontuur beter. Ik ben ook introvert, sociaal soms wat ongemakkelijk en het liefst alleen op reis. En toch boekte ik een groepszeil- en wandelreis op het Nederlandse tallship Thalassa. ‘Dat is toch een fantastisch avontuur, zeilen in Schotland? Geniet ervan!’ is het antwoord van de vriendin. Met een knoop in mijn maag reis ik af naar de Schotse westkust, waar de Thalassa op me ligt te wachten.

Good to know: ik focus me in dit reisverslag vooral op de ervaring van het zeilen. Ben je benieuwd naar de eilanden die we bezochten, en de wandelingen die we daar maakten? Lees ook mijn blog Zeil- en wandelreis: op de Thalassa langs Schotse eilanden.

Zeilen in Schotland met tallship Thalassa

In de haven van Oban, een gezellig stadje aan de Schotse westkust, maak ik kennis met Welmoed, mijn hutgenoot voor deze tocht. We ‘kennen’ elkaar alleen via Instagram, maar we hebben beiden een liefde voor avontuur, Schotland en schrijven, dus dat zal wel loslopen. Met ons gaan nog zo’n 20 mensen aan boord. Een bont gezelschap, met Engelsen, Australiërs en Nederlanders tussen de eind twintig en 65+ jaar oud. In kleine groepjes gaan we aan boord van de dinghy, een rubberen motorboot die we zullen gebruiken om tussen het schip en de eilanden te schipperen.

De hut

Een vrolijk personeelslid wijst ons onze tweepersoonshut in het benedendek. Een stapelbed tegen de achterwand, een douchecabine en een wasbak: de hut is groter dan ik dacht. Spullen uitpakken en terug naar het middelste dek, waar we kennismaken met de crew. We gaan deze week niet alleen zeilen in de Binnen-Hebriden (eilandengroep aan de westkust), maar dagelijks van boord om een wandeling te maken. Waar precies, dat hangt af van waar de wind ons brengt. Wandelgids Gerard zal elke avond twee wandelroutes voorbereiden waar we de volgende ochtend uit mogen kiezen. We kunnen zelfstandig op pad, of ons bij hem en andere passagiers aansluiten.

Een goed begin

Het eerste diner op het benedendek is overweldigend. Ik heb net ruim 800 kilometer in mijn eentje door Schotland gelopen. Dat is nogal een contrast met het geluid dat van drie lange tafels met passagiers en crewleden komt. Er komen grote schalen op tafel, en tafelgenootjes scheppen mijn bord vol. Het doet me denken aan dineren in een berghut, en ik voel me al meer thuis. Zodra het laatste bord opgestapeld is voor de afwasser, ga ik naar het bovenste dek om in de buitenlucht naar de zonsondergang te kijken. Op een zacht ronkende motor varen we de windstille baai van Oban uit. De lucht boven zee kleurt roze en oranje en het laagstaande zonnetje maakt silhouetten van de eilanden Mull en Lismore. Als een goed begin inderdaad het halve werk is, dan wordt deze week keihard genieten.

Ontbijt

Ik word wakker van mijn wekker. De hut heeft geen ramen, en dat is tijdens deze lange zomerdagen in Schotland erg fijn. De geur van warm brood hangt in de gang. De bel klinkt; het ontbijt staat op tafel. Ik verwachtte een basic ontbijt van granen met melk, maar het aanbod doet niet onder voor dat in hotels waarin ik recent verbleef. Genietend van mijn warme broodje maak ik kennis met een Nederlands stel. We vinden al snel gemeenschappelijke interesses: kamperen, bergen, avontuur. In een oude Engelsman vind ik een medevogelaar. In gids Gerard vind ik een mede Schotland- en wandelfan. Een last valt van mijn schouders. Ik ben nog geen 24 uur aan boord en heb al het gevoel dat ik nieuwe vrienden gemaakt heb.

Wandelen

Na het ontbijt worden we met de dinghy naar een eiland gebracht. Elke dag wandelen we over een ander eiland van de Inner Hebrides. Ik kan met de groep mee, maar heb wat tijd in afzondering nodig en ga alleen met hutgenoot Welmoed op pad. 

Het vrijwel vlakke Tiree, het bergachtige Mull en de paradijselijke stranden van Iona. De haven met blauwe, gele en rode huizen op Mull. Het oude klooster van Iona en de ruïnes van een verlaten dorp op Colonsay. Uitkijkpunten en vuurtorenwandelingen, zeeën van varens en dansende eikenbomen in een vogelreservaat. Elk eiland waar we wandelen is uniek. 

Bij de lunch wissel ik verhalen uit met andere passagiers. Hebben ze nog vogels gezien? Hoe was de rondleiding door de distilleerderij, die ze in plaats van een wandeling delen? Hebben ze thee gedronken bij dat leuke theehuis?

Met de wind in de zeilen

Na de lunch worden de zeilen gehesen. We mogen allemaal meehelpen. In een rijtje touwtrekken en de zeilen in de mast zien spannen. Dit teamwork schept ook direct weer een band, zelfs met mensen met wie ik weinig gemeen lijk te hebben. Met de wind in de zeilen glijden we tussen eilanden door, op naar de volgende mooie baai om in voor anker te gaan.

Omdat we ons vaarplan aanpassen aan de wind, kunnen we veel zeilen. Alle zeilen omhoog in de drie masten. Langzaam werd ik verliefd op dit prachtige schip, dat niet misstaan zou hebben in een Pirates of the Caribbean-achtige film. Niet gek dat ik de hele dag soundtracks in mijn hoofd had (en een maand later weer, nu ik dit verhaal type!). Wat een fantastisch gevoel om enkel door de wind met 6 tot 7 knopen (11-14 km/uur maar dan in zeemanstaal) tussen de rotseilanden door te glijden. Boeg omhoog, boeg omlaag, boeg omhoog, boeg omlaag - starend over zee meedeinen met het schommelen van het schip werd al snel een van mijn favoriete meditatieoefeningen. Zelden zat ik er alleen, op dat bankje, maar in stilte met een - tot voor kort- wildvreemde naar de horizon staren voelde heel comfortabel.

Zeehonden, dolfijnen en papegaaiduikers

We waren het er aan boord allemaal al snel over eens. We wilden een zeehond, dolfijn en papegaaiduikers spotten. Ze lieten even op zich wachten, ondanks dat ik elke middag met mijn verrekijker het water af speurde. Tegen het eind van de trip was het raak. Een gewone zeehond (zo heet die soort) dobberde met zijn snuit uit het water naast het schip. De verrekijker ging de groep rond, en het leek alsof hij van de aandacht genoot.

Een paar uur later klinkt er 'dolfijn!' over het dek. Het is een wonder dat de boot niet kapseisde, zo snel als iedereen aan 'dolfijnboord' stond. Een groepje dolfijnen zwemt met de boot mee, en uiteindelijk voor de boeg uit. Verderop is het weer raak: een groepje tuimelaars. Ze springen sierlijk uit het water en jagen op vis. Het zoemt van het enthousiasme aan boord.

'Als we nou ook nog papegaaiduikers zouden zien...' klinkt het verwachtingsvol. Kapitein Joost komt met goed nieuws: we kunnen een uitstapje maken naar het onbewoonde eiland Staffa, dat bekend staat om haar kolonie papegaaiduikers. Als hij gezegd had dat we de loterij gewonnen hadden, was de blijdschap aan boord waarschijnlijk net zo groot geweest. En ja hoor, later staan we oog in oog met 'de clowns van de zee', met hun kleurrijke snavel en grappige koppies.

Simpel leven

Hoewel ik er bij vrienden om bekend sta dat ik niet lang hetzelfde kan doen (werk, hobbies, fysio-oefeningen ;) ), geniet ik enorm van de routine aan boord. Ik hoef niet na te denken over hoe laat ik ga eten of wat ik ga koken. Ik wacht tot de bel klingelt en zie dan wel wat voor lekkers er voor me op tafel gezet wordt. Ik hoef niet te bedenken wat ik die dag ga doen en ik hoef geen wandelroutes te plannen. Ik help op het dek als er hulp gevraagd wordt, en staar anders over zee of speel een dobbelspel met mijn nieuwe maatjes. Als de bel voor de derde keer die dag klingelt, staat het avondeten klaar. Comfortfood-style, in vegetarische variant voor mij en medeherbivoren. Ik voel een rust die ik anders alleen tijdens meerdaagse wandel- of fietstochten voel. Simpel leven kan ook in luxe aan boord van een zeilschip, zo blijkt.

Afscheid nemen

Na acht dagen aan boord van de Thalassa heb ik opnieuw een knoop in mijn maag. Dit keer niet van de spanning, maar van vroegtijdige nostalgie. Tijd om afscheid te nemen van mensen die in 8 dagen als vrienden zijn gaan voelen. Tijd om afscheid te nemen van de knusse hut, de heerlijke routine en de eilanden. Met een kop thee in de hand schrijf ik op mijn nog lege dagboekpagina: 'volgend jaar weer'. Want hoe vat je zo'n fantastische ervaring in woorden?

→ Wil je meer weten over de eilanden die we tijdens deze reis bezocht hebben? Lees ook mijn blog Zeil- en wandelreis: op de Thalassa langs Schotse eilanden. Houd er rekening mee dat de wind bepaalt welke eilanden bezocht gaan worden. Het kan dus maar zo zijn dat de Thalassa tijdens de volgende zeil- en wandelreis bij andere eilanden voor anker gaat. Helemaal niet erg, want dat onvoorspelbare is een essentieel onderdeel van avontuur, en ik heb nog nooit een Schots eiland bezocht waar ik me niet vermaakt heb.

→ Zelf eens zeilen met de Thalassa? Lees hier alles over de zeil- en wandelreizen. Voor meer informatie, foto’s en reizen zeil je naar www.tallshipthalassa.nl.