Verslag: 3 dagen gravelbiken door Drenthe

Het is inmiddels een jaarlijkse traditie: een 3-daagse tocht langs twee natuurkampeerterreinen met accommodatie. Eerdere jaren deed ik dat wandelend, maar dit jaar had ik net het gips van een gebroken voorvoet laten knippen. Gelukkig had ik een paar weken eerder een gravelfiets gekocht (een type fiets dat tussen een racefiets en een mountainbike in zit). Zo werd mijn avontuur langs ingerichte accommodatie op de kampeerterreinen dit jaar 3 dagen gravelbiken door Drenthe.

Hieronder lees je een persoonlijk reisverslag van dit avontuur. Ben je geïnteresseerd in de route die ik aflegde en hoe ik dat praktisch aanpakte? Lees mijn blog 3-daagse route langs natuurkampeerterreinen in Drenthe: bikepacken of wandelen.

Wat een pech

De avond voor vertrek was ik zo excited over mijn 3-daagse fietstocht als een kind op de avond voor haar verjaardag. Toch zette ik ‘s morgens mijn alarm uit om verder te slapen tot ik veel te laat weer wakker schrik. Ik had al op de fiets naar Groningen moeten zitten, maar moet mijn tas nog verder inpakken en mijn banden nog oppompen. Dat laatste gaat dan ook nog eens helemaal mis, waarbij ik de band wel leeg laat lopen, maar er geen nieuwe lucht in kwijt. Met de 3e fietspomp die ik probeer - hoera voor familie die nooit iets weggooit - lukt het dan toch. Ik ben nu echt veel te laat, en mijn vriendin Hilde staat al in Groningen op me te wachten.

Met anderhalf uur vertraging ontmoet ik haar op het perron voor de Sprinter naar Beilen. Ik kijk vol verbazing naar haar fiets. Ik heb een mountainbike voor haar gehuurd bij een Groningse fietsverhuurder, maar hier staat een kinderfiets vol modder en aanslag, van een mysterieus merk. Moet die het drie dagen volhouden op mountainbikepaden? Eerst die trein maar in, dan zien we wel. Na de eerste kilometer fietsen in Beilen weten we genoeg: dit gaat niet. Het klinkt als een instortende kermisattractie als ze probeert te schakelen. Mijn hersenen draaien overuren. Waar haal ik een mountainbike vandaan? Ik heb de enige verhuurder in Groningen geprobeerd, en in Assen, Beilen en Hoogeveen werd geen mountainbike aangeboden. ‘Wacht, ik ken iemand in Drenthe die een mountainbike heeft!’ roep ik terwijl ik mijn telefoon ontgrendel. Marijke redt onze driedaagse fietstocht, waaraan we 1,5 uur logistiek geregel later beginnen.

Dag 1 | over het Dwingelderveld

Ik ben blij dat we een fatsoenlijke fiets voor Hilde geregeld hebben. We volgen zoveel mogelijk mountainbikepaden, waarvoor goede versnellingen en remmen geen overbodige luxe zijn. We fietsen door het bos naar de Boslounge bij Spier. Waterflessen vullen, even plassen en het bos weer in. We volgen de rode markeringen over mountainbikepaden in het bos. Het duurt niet lang voor we een versperring tegenkomen. Een omgevallen dikke boom blokkeert het pad. Ik kijk in Komoot en zie een alternatief zandpad. Verderop hebben we minder geluk. Enorme bomen zijn omgewaaid in de hevige storm die vier dagen eerder over dit deel van Drenthe raasde. Het volle bladerdek van de bomen zorgde er als een vlieger voor dat de wind genoeg kracht had om ze met de wortels uit de grond te rukken.

De eerste 15 bomen zijn we onhandig aan het omzeilen. Links eromheen, rechts eromheen, stukje door het hoge gras. Daarna worden we luier, en tillen we de fietsen over de stammen heen. Vaak hebben we ook geen andere keuze, en het wordt een full body workout. Dit is mijn eerste avontuur samen met Hilde, en dit is direct een goede test: hoeveel avontuur en uitdaging kunnen we samen aan?

Het Dwingelderveld is - afgezien van de zielige bomen - echt prachtig. Groene lanen, soms met gravelpad en soms met zandpad. Uitgestrekte velden met golvend geel gras en paarse heide. Spiegelende vennetjes en groter water met gakkende groepen ganzen. In volledige focus slinger ik over smalle paden, over heuveltjes en door scherpe bochten. Ik was vergeten hoe leuk ik het vond om te mountainbiken (op mijn gravelfiets, maar toch).

Natuurkampeeerterrein De Groene Hen

De laatste acht kilometer fietsen we buiten het Nationaal Park tussen de weilanden. We hebben geluk, want ook hier liggen veel onverharde paden. Ik kom met mijn smalle banden bijna niet vooruit in het rulle zand, maar dat mag de pret niet drukken. De lange zandpaden leiden ons naar Natuurkampeerterrein De Groene Hen bij Uffelte. Onderweg naar de receptie zien we al trekkershutten en een tonvormige hut liggen. We hebben het kleine safaritentje geboekt, maar deze zien er ook zo leuk uit!

We parkeren onze fietsen tegen de grote gemeenschappelijke ruimte waarin de receptie zit. De receptioniste heet ons heel vriendelijk welkom, en biedt ons aan dat we ook in een van de hutten mogen slapen als we dat willen. De Ton it is! We hebben beddengoed en een kooksetje gehuurd. ‘Dat ligt al klaar. En als jullie willen, kunnen jullie hier broodjes bestellen voor morgenochtend.’ Ze vertelt ons dat er in het hoogseizoen regelmatig foodtrucks op het terrein staan, en dat het vanavond pizzaavond is. Op het terras zijn campinggasten deeg aan het beleggen, die door de campingeigenaar vervolgens in de steenoven worden gebakken. Er worden regelmatig activiteiten georganiseerd door de beheerders en door gasten zelf. In het toiletgebouw hangt een overzicht van wat er te doen is, van yoga tot schilderen tot bakken.

Terwijl het gras steeds vochtiger wordt en het krekelkoor zachter wordt, lees ik een boek voor onze Tonvormige accommodatie met zitje en twee bedden. De zon gaat om half negen al onder, en om tien uur is het donker genoeg om de heldere sterrenhemel te zien. In mijn slaapzak gewikkeld staar ik naar de sterren, voordat ik naar bed ga en zo lekker slaap als me alleen na een dag sporten in de natuur lukt.

Dag 2 | over het Holtingerveld

Rond half negen rollen we het tonnetje uit. Ik heb heerlijk geslapen. Ik maak een ochtendwandeling over de camping. ‘Hee Paulien, Outdoor Inspiratie!’ een gezinnetje picknickend op het terras van een safaritent herkent me. Ze vertellen me dat ze hier op de camping de harde winden die over het Dwingelderveld geraasd hebben niet echt gevoel hebben. Zou er vandaag dan geen hindernisparcours op ons wachten? Ik haal onze bestelde broodjes en een fles sap uit de regio bij de receptie. Op de picknickbank bij de ton stal ik onze lekkernijen uit. Hilde komt in yoga-outfit de ton uit, ze gaat een uurtje yoga doen met de yogadocente van gisteravond. Ik smul van de broodjes, lees een boek in de dome-tent en doe de afwas. Het is half twaalf voor we op de fiets stappen. Ik vond het zó fijn op deze camping, dat ik het liefst nog een paar dagen gebleven was. ‘Ik kom terug’, beloof ik de receptioniste en mezelf bij het uitchecken.

Nieuwe dag, nieuw natuurgebied. Het Holtingerveld en de Havelterberg, een Natura 2000 gebied. We volgen de eerste kilometers de mountainbikeroute Havelte Oost. We trappen over een betonnen fietspad en stevige bospaden. Hoe smaller het pad, hoe meer ik geniet. Het is zonnig en warm, maar het bladerdek werkt als een paraplu en de snelheid zorgt voor een briesje. We volgen een stuk singletrack (smal pad) mountainbikepad door het bos en racen een betonnen fietspad door een uitgestrekt paars heideveld op. ‘Dit was een vliegveld met barakken, in de Tweede Wereldoorlog’ vertelt een andere fietser ons met glinsterende ogen. Voor hem is een vliegveld duidelijk zoals een slingerend mountainbikepad voor mij.

OER en technisch fietsen

We bereiken de grote weg en volgen die een stukje naar links. Hier ligt volgens mij Komoot-kaart een restaurant. De snackbar met speeltuin en midgetgolf slaan we over. Brasserie OER blijkt inderdaad meer onze scene. Vlakbij de natuur, rustig en een menu met veel vega(n) opties en huisgemaakte drankjes. In de schaduw genieten we van een welverdiende pauze. We fietsen straks verder over mountainbikeroute Havelte West, waarvan onze campingbuurman zei dat hij wat uitdagender was.

Buurman wist waar hij het over had. Het pad begint vlak, maar smal. Ik moet nog oefenen mijn stuur zo recht te houden, en vlieg een paar keer de berm omhoog. Dieper het bos in, naast brede zandpaden waar militaire voertuigen over rijden, wordt het pad technischer. Dikke boomwortels creeeren hoogteverschillen in het pad. De singletrack slingert als een slang on drugs. Links, rechts, links, rechts. Ik zit compleet in de hyperfocus, alle ruis in mijn hoofd valt stil. ‘Ik vind dat ZO leuk’ stuiter ik aan het eind van het pad op mijn zadel. Ik wil er meer van, maar het laatste deel van deze etappe gaat minder avontuurlijk zijn.

We fietsen over rustige wegen tussen velden en akkers. Ooievaars scharrelen op pasgemaaide velden. Boeren in tractoren maken van gemaaid gras langgerekte hopen. Mais rijkt tot hoog in de lucht en wuift in de zachte wind. Hoewel, zacht… als we hem in de rug hebben fietsen we 10 km/u sneller dan de rest van de route. En als we hem tegen of van opzij hebben, trap ik me nog verder in het zweet. We fietsen door Wilhelminaoord, en er zijn genoeg hints dat we ons in de Koloniën van Weldadigheid bevinden. Koloniehuisjes, straatnamen, koloniekerkje.

Natuurkampeerterrein De Veldbloeme

In het toeristische dorpje Vledder doen we inkopen voor het avondeten en de volgende dag. Met fietstassen die uitpuilen met groente, fietsen we de laastste kilometers naar het nieuwe natuurkampeerterrein De Veldbloeme. De minicamping ligt tussen de weilanden op het terrein van een hobbyboerderij. We zien onze accommodatie direct liggen: een puntige, zwarte hut met sfeerlichtjes langs de dakrand. De hut heeft een kleine keuken met inductiekookplaat en oventje en er staat een bedbank die slaapplek biedt aan twee personen. We zetten de deur wijd open en horen weinig anders dan insecten en de koeien van de buren. Waar het vorige natuurkampeerterrein bruiste van de gezelligheid, is het hier vooral heel stil. Heerlijk, denk ik, als ik op mijn rug in het gras ga liggen.

‘Zullen we nu eten en dan naar de zwemplas?’ Mijn gezelschap stort een lading groente in een koekenpan. Ik zoek ondertussen de route naar de Spokeplas, die volgens ‘het internet’ een van de schoonste zwemmeren van Drenthe is. Nog geen vier kilometer fietsen, dat valt mee. Met onze magen goed gevuld fietsen we door de weilanden en door het bos naar de ‘achterste’ oever van het meer. Op het strandje is het nog wat druk, maar hier liggen slechts een paar mensen naakt te zonnen. ‘Ga jij ook naakt zwemmen?’ vraagt mijn gezelschap. ‘Ja’. Het water spoelt het opgehoopte zweet, zand en smeer van mijn huid. Het water is helderder dan ik gewend ben van Nederlands zwemwater, en er zijn - gelukkig! - geen waterplanten die naar mijn benen grijpen. We zwemmen tot vlakbij het midden, waar de koudere onderlaag naar boven komt door ons getrappel. De verkoeling voelt hemels!

Dag 3 | door het Drents Friese Wold

Om 7 uur overstemt pianomuziek de natuurgeluiden die het hutje binnenkomen. Mijn wekker. De deur heeft de hele nacht open gestaan, want het was een warme avond. Zo viel ik in slaap met krekelgeluiden. Even opfrissen, ontbijten, tassen inpakken, afwas doen en weer op de fiets. Om 8 uur fietsen we het natuurkampeerterrein af. Zonneharpen schijnen door het bladerdek van de eiken de weg op. Er ligt dauw op het gras en zo in de vroegte is het nog heerlijk koel. We volgen de met bomen omzoomde asfaltweg naar de bosrand. Vandaag fietsen we door het Drents Friese Wold.

Mijn gezelschap fietst op haar mountainbike met brede banden en vering ontspannender over de lange zandpaden door het bos dan ik op mijn gravelbike met relatief smalle banden. Het geschuif van mijn voorwiel en het trillen onder mijn hersenpan doen niets af aan het plezier. De laagstaande zon geeft het bladerdek een gouden randje en zorgt voor een mooi schaduwspel op het pad. Veel te snel eindigt het bospad en staan we tussen de paar gebouwen die Doldersum rijk is. Aan de andere kant van het dorp wacht ons een paarse zee. Midden over het Doldersummerveld loopt een klinkerweg met aan beide kanten heide en dun, hoog gras.

‘Sie kommt jetzt!’

In Wateren verlaten we de rustige weg. Een smal fietspad voert ons langs de rand van het Doldersummerveld. De zwarte vachten van enorme koeien glimmen in de zon. Ook mijn bezwete armen glimmen, en ik ben blij als we de open vlakte verruilen voor zandpaden door het bos. Op het volgende verharde pad komen we achter een treintje van 30 Duitsers op e-bikes te fietsen. We doen een poging om in te halen over het parallel liggende zandpad. Het lukt mijn gezelschap op de mountainbike, maar ik val om in het rulle zand en eindig achter de stoet. ‘Radfahrer von hinten!’. De diepe stem van de gezette vrouw die achteraan fietst galmt zo hard door het bos, dat ze haar in Emmercompascum waarschijnlijk nog gehoord hebben. ‘Sie kommt jeztz!!!!’ roept ze als we schouder aan schouder fietsen. Hallo, hallo, danke, danke, hallo, danke, hallo - er lijkt geen einde aan het treintje te komen.

We volgen een gravelpad het bos uit, naar de Drentsche Hoofdvaart bij Hoogersmilde. We volgen de vaart aan de andere oever. De zon schijnt fel en de temperatuur lijkt voor het middaguur al richting de 30 graden te stijgen. Zweet stroomt over mijn rug en van mijn voorhoofd in mijn ogen. Mijn tempo daalt geleidelijk, want ik heb het te warm.

Paradijselijk zwemmen

In het volgende bos wacht ons een verrassing. Ik blijk de route langs het Blauwe Meer gelegd te hebben. Het duurt niet lang voor we onze kleren uit hebben en in het mooiste zwemmeer van Drenthe liggen. Dobberend in het water is de smaragdgroene kleur van het water pas echt goed zichtbaar. Ik voel het zweet van mijn huid spoelen en het gevoel van oververhitting afnemen.

Lang kunnen we niet genieten van deze koelte. Zodra we het bos uit zijn, fietsen we langs een kaarsrechte vaart en tussen weilanden en akkers. Schaduw is hier ver te zoeken, maar ik weet waarom we dit ‘extra’ blokje doen. De Brunstingerplassen en het omliggende paarse heidegebiedje wachten op ons. Dit natuurgebied is relatief onbekend, maar met heide, plassen en heuveltjes bijzonder mooi. Een kers op de taart van deze driedaagse tocht, die een paar kilometer verderop bij het station in Beilen eindigt.

Zelf op pad?

Wil je zelf ook eens drie dagen gravelbiken door Drenthe? Bekijk mijn complete routegids hier. Op die pagina vind je ook twee alternatieve routes langs deze natuurkampeerterreinen: een wandelroute en een fietsroute over ‘normale’ fietspaden. Ik zette eerder al een 3-daagse hondvriendelijke natuurkampeerterreinentocht uit in het Drents Friese Wold.