Limburg Divide: gravelbiken van Nijmegen naar Maastricht

De Geile Strecke - Limburg Divide is een 217 kilometer lange gravelbikeroute van Nijmegen naar Maastricht. Van de beboste heuvels bij Nijmegen naar de glooiende heidevelden van de Maasduinen naar de uitgestrekte Duitse bossen. Over een voormalig militair oefenterrein langs groeves en over Amstel Gold Race-heuvels. Deze noord-naar-zuid-route is heel divers en verveelt geen moment.

De Geile Strecke - Limburg Divide

De Geile Strecke - Limburg Divide is uitgezet door Leandra (zie ook haar Instagram). Ze kent de beste gravelpaden in Limburg en is de aangewezen persoon om een Limburg-noord-naar-zuid-route uit te stippelen. Wat ze bedoelt met 'Geile Strecke'?

'Gei-le-Stre-cke (f;-; meervoud: -n): breed, bijna eindeloos stuk grind midden in de natuur, dat je hart doet overlopen van geluk als je eroverheen fietst. De Geile Strecke bezorgt fietsers een grindgasme, een gevoel dat ik alleen maar kan omschrijven als het equivalent van een runner's high. Een route vol met zulke paden staat garant voor een heerlijke dag vol avontuur.'

De uitdaging van de Limburg Divide zit hem vooral in de afstand. Ik kon toen ik van start ging echt nog niet 217 km fietsen, maar dat is makkelijk op te lossen door hem in stukjes op te knippen en onderweg te kamperen. Het is handig als je al wat ervaring hebt met het fietsen van steile (grove) gravelpaden met uitgesleten geulen. De hellingen aan het begin, nabij Berg en Dal, en vanaf Herkenbosch zijn voor Nederlandse begrippen erg steil, maar kan je eventueel ook hike-a-biken als je niet bovenkomt (heb ik voor je getest, zo ben ik ;) ). Ik volgde pas in Valkenburg een Grip op Gravel workshop en dacht: als ik dat nou even eerder gedaan had, waren die eerdere etappes een stuk makkelijker en veiliger gegaan. 

Voor meer ervaren gravelfietsers met een goede (heuvelfiets)conditie is deze route absoluut goed te doen.

De Limburg Divide als bikepackingroute

Vind je 217 kilometer in één dag fietsen wat wild? Je kan de Limburg Divide heel makkelijk over meerdere dagen verdelen. Neem je tent mee en logeer op ondergenoemde natuurcampings. Of boek een hotel of reserveer een Vrienden op de Fiets-logeerplek. De route loopt niet door de grote plaatsen heen, maar je kan hem makkelijk omleggen in de Komoot-routeplanner.

De route in 5 dagen

Ik verdeelde de Limburg Divide over vijf dagen van 29 tot 66 kilometer. Elk van die etappes eindigt op een Natuurkampeerterrein of een andere camping in het groen. Zo kom ik met mijn nu nog wat beperkte fietsconditie maximaal van het avontuur genieten, en 's middags een boek lezen of werken op de camping. 

Dit zijn de etappes die ik reed:

1.   Nijmegen naar Afferden, kamperen op Staatsbosbeheerterrein De Cokse Heide*    Tip: neem een 2 euromunt mee voor het oplaadkluisje.
2.  Afferden naar Velden, logeren op Camping Hovershof
3.   Velden naar Herkenbosch, kamperen op Huttopia camping De Meinweg
4.  Herkenbosch naar Schinnen, logeren op natuurkampeerterrein Hoeve Krekelberg
5.   Schinnen naar station Maastricht

Wordt dit je eerste fietsvakantie? Lees deze tips voor je eerste keer bikepacken.

Goed om te weten over deze campings

Alle terreinen gemarkeerd met een * zijn Natuurkampeerterreinen, waarvoor je een natuurkampeerkaart van 16 euro nodig hebt. Deze is ter plekke verkrijgbaar.

Elk van deze kampeerterreinen heeft trekkersplekken voor wie wandelend of fietsend aankomt en slechts een nacht blijft. Deze plekken hebben geen stroom, en zijn goedkoper dan reguliere plekken. In het hoogseizoen deel je je veldje met meer avonturiers. Je kan trekkersplekken vaak niet vooraf reserveren, maar voor een fietser met een klein tentje maken de campings altijd plek. De kosten van zo'n plek liggen rond de 15 euro per nacht voor een persoon met een tent.

Met de trein van Maastricht naar Nijmegen

De route loopt van Nijmegen naar Maastricht. Ik reisde vanuit Groningen met de trein naar Nijmegen en aan het eind van Maastricht terug naar Groningen. Parkeer je je auto in Nijmegen, dan kan je van Maastricht met de trein makkelijk terug naar Nijmegen.

Je fiets mag mee in de trein. Bestel daarvoor een speciaal fietstreinkaartje van 7,50 euro, waarmee je een hele dag je fiets mee mag nemen in de trein. Je vindt deze kaartjes in de NS-app onder 'Meer' -> 'Kaartverkoop' -> 'Toeslagen'. Je kan hem met een euro printtoeslag ook in de automaat op het station kopen.

Je fiets mag in de spits niet mee in de trein. Dat betekent dat je voor 6:30 uur, tussen 9:00 en 16:00 uur en na 18:30 uur en in het weekend de hele dag met je fiets in de trein kan reizen. Let op: dit gaat over het tijdstip waarop je werkelijk in de trein zit, niet over de instaptijd. 

Sfeerimpressie

1. Nijmegen naar Afferden

Na trein- en fietspech en een ongeplande overnachting in een Vrienden op de Fiets-logeerkamer rijd ik een dag later dan gepland Nijmegen uit. Aan de rand van Nijmegen, bij Tubbergen, wacht de eerste steile klim. Ik heb nog nooit heuvels gefietst, schakel veel te laat en wandel dan maar naar boven. Dat wordt nog wat, denk ik als ik zwetend en regelmatig stilvallend een heuvel bij Groesbeek op trap. Gelukkig wacht me na elke klim een beloning: met de wind in het gezicht naar beneden zoeven. De kick die dat geeft, werkt als brandstof voor het volgende klimmetje. 

Doordat ik zulke korte afstanden per dag fiets, heb ik uitgebreid de tijd om de toerist uit te hangen. Even naar het oude centrum van Gennep, cultuur snuiven in de lokale Lidl, picknicken aan de kronkelende Niers-rivier. Ik fiets over de Col du St. Jean, waar de dorpscabaretier een Frankrijk-achtig 'Col-bord' neergezet heeft, met 'alt. 3900 cm'. 

Het laatste deel van deze etappe loopt door de Maasduinen, een van mijn favoriete Nederlandse natuurgebieden. Ik heb nog genoeg tijd en genoeg kracht in de benen, dus ik geef de route wat extra lussen. Over de heide, langs vennetjes, over mooie gravel. Ik voel me als een kind in een speeltuin.

Nadat ik mijn tent op het verder verlaten trekkersveld van natuurkampeerterrein De Cokse Heide opgezet heb, en een zakje eten naar binnen gewerkt heb, zit ik weer op de fiets. Nog eeeeven een avondrondje over de gravel en heide. 

2. Afferden naar Velden

Het avontuur in de Maasduinen dit er gelukkig nog niet op. Het Nationaal Park strekt zich uit ten zuiden van het kampeerterrein. Ik maak een ommetje langs de fotogenieke ruïne van Kasteel Bleijenbeek. Bospaden gaan over in langgerekte grindpaden (Geile Strecke!) langs door jonge berken overgenomen heidevelden. Ik fiets langs de westelijke oever van het Reindersmeer, waar je voor de lol even met het trekpontje naar de overkant en terug zou kunnen. Brasserie in de Sluis, een heel leuk gelegen restaurants met terras boven het water, is helaas nog dicht.

Een verhard zandpad met grasbermen voert me over Landgoed de Hamert. Ik kom geen mens tegen, en ik heb het gevoel al dagen geen bewoonde wereld gezien te hebben. Kilometers later rol ik een perfect egaal fietspad richting de Maas op. Ik lunch bij het Jagthuis (waar ik en andere klanten wat afgesnauwd werden, dus niet per se een aanrader). Als ik weer buiten kom, heeft een stevige wind de kop opgestoken. Op de bospaden van de Leeremarksche Heide, waar verrassend weinig heide staat, heb ik gelukkig beschutting.

De laatste kilometers fiets ik over lange grindpaden tussen mais, omgewoelde akkers en grote kassen met onder meer aardbeien. Nabij het dorp Velden ligt camping Hovershof.

3. Velden naar Herkenbosch

Om van Velden naar het zuiden te rijden, moet je een stuk door de buitenwijken van Venlo. Niet per se heel fotogeniek, maar daarna begint de pret. Lange grindpaden, die op de dag dat ik ze fiets onder water staan. Het heeft de hele nacht hard geregend en in no time heb ik een modderstreep over mijn billen en rug tot op mijn helm. Het is de natte droom van de vele padden waar ik omheen moet slalommen.

Na een paar kilometer fietsen staat een grensbord. 'Nederland'. Huh, was ik in het buitenland? Dat gaat de hele dag nog zo door, het is een soort speurtocht naar clues die me vertellen of ik in Nederland of Duitsland ben. Een fotogenieke highlight langs deze etappe is Abdij Ulingsheide in Tegelen, waar je heel even uit het bos komt en daarna het Duitse woud weer in fietst. 

Qua gravel vind ik deze etappe het mooist. Er lijkt echt geen eind aan de paden te komen, en dan zijn er ook nog zoveel gravel-zijpaden! Op kruisingen staan her en der houten schuilhutten zoals ik die van Duitsland ken. Helaas wordt ik steeds net 100 meter voor zo'n hut overvallen door een hevige regen- of hagelbui. Gelukkig zie ik tussen de toppen van de bomen de bijna zwarte luchten al aan komen drijven en kan ik op tijd een dikke boom knuffelen (note to self: volgende keer wel een passende regenbroek mee). 

Tussen de wateren van Venekoten en over gravel door bossen fiets ik Nationaal Park de Meinweg binnen. Uitgestrekte bossen met een ondergroei van hoog gras. Een grote heide die een paar jaar geleden verwoest is tijdens een brand, maar grotendeels hersteld lijkt. En een groot kampeerterrein met ingerichte accommodatie en ruime kampeerplekken onder de naaldbomen. Huttopia De Meinweg is een fijne eindbestemming voor deze etappe.

4. Herkenbosch naar Schinnen

De wolken hangen laag tussen de bomen van De Meinweg. Het blijft tot laat op de dag heiig, waardoor de uitzichten wat somber zijn. De eerste helft van deze etappe loopt grotendeels door agrarisch landschap. De paden zijn vals plat en ik heb tegenwind, terwijl de temperatuur net boven nul is - een paar dagen winters tussen zomerse weken. Het doet de stille dorpen wat zielloos ogen, maar de gravel is heerlijk. Ik fiets onder windmolens - wat zijn die hoog! - en langs een typisch Zuid-Limburgs kruisje onder een eenzame grote kastanje.

Ik fiets in Nederland, Duitsland, Nederland, Duitsland en soms precies over de grens. Singletracks leiden me heuvelaf naar een holle weg. Hier is het opletten geblazen, want er zitten diepe kuilen en geulen in het pad (vallen in een bos brandnetels prikt niet zo erg als je denkt, heb ik ook even voor je getest). In Schinnen haal ik wat verse ingrediënten voor mijn avondeten en trap dan nog een laatste helling op. Mijn kampeerplek bij Hoeve Krekelberg ligt bovenop de berg en kijkt uit op de wijngaarden.

5. Schinnen naar Maastricht

De etappe van Schinnen naar Maastricht is de kortste, maar absoluut niet de makkelijkste. Er zitten een paar flinke klimmen in, zoals de Geulhemmerberg en de Bemelerberg. Je fietst door het Zuid-Limburgse heuvelland en dat voel je. Vergeet niet ook van het uitzicht over de glooiende heuvels, met hier en daar een kerktoren, te genieten.

Je fietst door het toeristische Valkenburg, waar je even kan pauzeren bij het Shimano Experience Center. Ze kunnen er ook je spaken fiksen, als je die - net als ik - kapot gereden hebt in een onverwacht scherpe kuil ;)  Over een laatste Geile Strecke rol je steeds dichter naar de skyline van Maastricht. Het avontuur zit er op!

Meer gravelinspiratie

Ik verzamel mijn favoriete gravel- en bikepackinspiratie op deze pagina. Voor route-inspiratie volg je me ook op Komoot. Je kan natuurlijk ook zelf gravelbike routes zoeken en maken in Komoot.