Dagboek van een huisoppas #3: Zwitserland
Via Instagram kreeg ik een berichtje of ik twee weken kattenoppas in Zwitserland wilde zijn. Dat kon in eerste instantie niet omdat het overlapte met andere plannen, maar toen die periode een paar maanden later onverwachts toch vrij kan, stuurde ik de afzender toch maar even een berichtje. En ja hoor, ik was alsnog welkom om de periode rond pasen huisoppas in Zwitserland te zijn. In dit artikel de hoogtepunten uit dat bezoek, in mijn dagboek van een huisoppas #3.
Samen huisoppassen in Zwitserland
Ik reis het grootste deel van het jaar alleen, waardoor ik meestal in mijn uppie huisoppas ben. Tijdens deze oppasopdracht was dat anders, want één van mijn beste vriendinnen kwam een week langs. Tijdens elke reis die ik in de afgelopen maanden in Zwitserland maakte, was zij bij me, dus het voelde gek om zonder haar naar de Alpen te gaan. Na overleg met de katteneigenaren mocht zij ook mee. Ik maakte de 10 uur durende reis vanuit Zuid-Frankrijk met de auto en zij nam de trein naar Zürich. Daar waren we een half jaar eindelijk weer herenigd. Na een nachtje in een AirBnB om bij te komen van het reizen, maakten we kennis met onze oppaskatten. Twee enorme, fluffy en knuffelige mannen op wie ik meteen dol was.
Op zoek naar de huisarts
Ons eerste avontuur vind niet plaats in de bergen, maar in de auto op weg naar de huisarts. De vriendin had al een paar dagen last van een blaasontsteking en moest van haar huisarts toch maar even naar een lokale arts. We spraken de lokale huisartsassistente, die ons in vloeiend Engels uitlegde dat zij geen ruimte hadden. Wel gaf ze ons het telefoonnummer van een huisartsenpost in een ander dorp. Daar konden we wel terecht, maar de communicatie ging niet van harte. Ik snap heel weinig Hoogduits en de assistente heel weinig Engels. We dachten slim te zijn en aan de hand van het telefoonnummer het adres op te zoeken, zodat we die arme vrouw niet verder ongemakkelijk hoefden te laten voelen.
Netjes op tijd kwamen we met behulp van Google Maps aan op de 'bestemming': een winkelcentrum. Geen huisartsenpost te bekennen en twee vriendelijke mannen op een terras verwijzen ons naar het bejaardentehuis, waar de huisarts 'on the right side' is. Daar aangekomen snapten we niet wat 'the right side' was en spraken we in ons slechte Duits twee zonnende bejaarde vrouwen aan. 'Urlaub', de dokter had vakantie. 'Wir haben ein Termin', maar nee, dat kon toch echt niet, want de huisarts was op vakantie. Al na onze afspraaktijd bellen we toch maar weer met de praktijk. De assistente die opneemt spreekt nog minder Engels dan de vorige en met een beetje moeite weten we het adres te achterhalen. Nog een dorp verderop! Veel te laat en vol schaamte komen we aan in de praktijk, waar de verpleger en arts gelukkig Engels met ons spreken. Met antibiotica op zak komen we 2,5 uur later weer thuis.
Een leuker avontuur: sneeuwschoenwandelen!
'In de kelder liggen sneeuwschoenen, die kunnen jullie gebruiken'. Nou, dat laten we ons geen twee keer zeggen natuurlijk! Zo kwam het dat we na vele foldertjes doorbladeren en veel Googlen besluiten naar het dorp Flims te rijden, waar in de bergen een sneeuwschoenwandeling uitgezet is. Je leest hier meer over in het artikel 'Sneeuwschoenwandelen in Zwitserland'. Ik vond het behoorlijk spannend, want ik moest met mijn claustrofobie en hoogtevrees in drie (!) gondels naar boven en later weer naar beneden, en ik ben nog nooit op wintersport geweest. Gelukkig is de vriendin een ervaren snowboarder, dus die snapte iets meer van pistes en winterse gevaren dan ik. Eenmaal boven in de sneeuw keek ik om mij heen en dacht ik: waarom heb ik dit nooit eerder gedaan? Het antwoord: omdat ik de overtuiging had dat wintersport niets voor mij is. Ik associeer wintersport met lawines en enge hoogtes en botbreuken, allemaal dingen waar ik niet blij van word. Gelukkig heeft deze ervaring me geleerd dat die overtuiging onjuist is. Kortom: meer sneeuwschoenwandelingen, want ik ben hooked!
Leven als huisoppas in Zwitserland
Omdat ik net een tocht over de GR406 en aaneensluitend een paar vrij dagen achter de rug had, moest er als huisoppas in Zwitserland ook gewerkt worden. Altijd moeilijk om zulke mooie plekken, omdat ik het liefste de hele dag de bergen in trek. Ik had ook 'maar' twee weken voordat ik weer naar Frankrijk 'moest', waardoor die Fear Of Missing Out versterkt werd. Op de meeste dagen scheen de zon, de bomen waren al frisgroen of vrolijk gekleurd met bloesem en de temperatuur was hoog genoeg om in T-shirt rond te lopen. Vanuit de deuropening keek ik uit op besneeuwde bergtoppen en uitgestrekte dalen. Wetende dat daarbuiten kraakheldere bergmeren, schilderachtige berglandschappen en een UNESCO Werelderfgoedgebied op mij liggen te wachten, heb ik mijn werk tot een minimum beperkt. Wat ik wél deed: een workshop bergwandelen organiseren voor de Trail Community, want één ding weet ik na deze oppasopdracht zeker: ik wil meer tijd in de Alpen doorbrengen. Huisoppassen, huttentochten maken of wandelen en kamperen in de bergen: IK WIL MEER!
Terug naar Frankrijk
Alleen een eind autorijden vind ik vreselijk. Tegen de tien uur rijden die het me zou kosten om op mijn volgende adresje in Zuid-Frankrijk te komen, zag ik dan ook enorm op. Ik besloot mezelf niet te pushen, maar de reis in vier stukken op te knippen. Zo reed ik eerst naar een fijne AirBnB in de Zwitserse heuvels en vervolgens naar een hotel in Chamonix. Daar ontmoette ik eindelijk de Hikaholics, een Nederlands stel dat heel enthousiast Engelstalige Youtube-video's over outdoor maakt, in het echt. We brachten bijna zeven uur door in diverse cafés en het voelde alsof we elkaar al jaren kenden. Ik bleef twee nachten, maar door het wolkendek heb ik geen blik op de Mont Blanc of alle andere indrukwekkende bergen die het dorp schijnen te omringen kunnen werpen. Chamonix ook maar toegevoegd aan het lijstje van plekken waar ik nog eens langer wil verblijven. Aan het begin van de derde reisdag haalde ik een wildvreemde man op bij een supermarkt. Hij had via Blablacar (een platform waar je een lift aan kunt bieden en zo wat reiskosten terugverdient) een 3-uur durende lift bij me geboekt. We hadden het erg gezellig, hoewel we heel verschillende opvattingen over de wereld hebben, en de tijd vloog voorbij. Na een nacht in een niet al te fijn hotel, reisde ik de laatste dag in mijn uppie naar mijn eindbestemming: het beginpunt van een volgende meerdaagse wandeling.
