Solo (re)treat met Cabiner in Drenthe
In de wintermaanden trek ik me graag alleen terug in zuidelijke oorden. Drie maanden even niets moeten en geen agenda vol avonturen (leuk, maar als je dat 9 maanden non-stop doet ook vermoeiend). Na drie maanden kluizenaar spelen in Frankrijk en Spanje keerde ik terug naar Nederland. In twee weken tijd gaf ik drie lezingen, sprak ik zoveel mogelijk vrienden en racete ik door mijn to-do-lijst. De overgang was groot, te groot, en mijn brein sloeg op tilt. Ik sliep niet meer goed, voelde steken in mijn nek en borstkas, raakte belangrijke dingen kwijt. Rode vlaggen, dus ik besloot mezelf te trakteren op wat ontspanning: een solo (re)treat met Cabiner in Drenthe.
Uhm... Cabiner?
Cabiner is de organisatie die duurzame (wikkel)huisjes in de Nederlandse natuurgebieden gezet heeft. De huisjes zijn off-grid: niet aangesloten op water, stroom of gas. Water pomp je uit de grond, koken doe je op de houtkachel. Met die kachel houd je ook het huisje warm en kan je water verhitten voor de douche. Ja, er is een douche, er is een wc, er is een keukentje - dit is off the grid deluxe. Er zijn twee 2-persoonsbedden waarvoor je je eigen beddengoed meeneemt. Je neemt ook je eigen eten mee, of bestelt een maaltijdpakket bij de organisatie (wel wat veel voor 1 persoon). Je kan één nachtje in een Cabiner slapen, meerdere nachten blijven of een wandeltocht van huisje naar huisje maken. Cabiner heeft routes uitgezet tussen de parkeerplaats en de huisjes en tussen de huisjes onderling. Zo maakte ik al eerder een Cabiner trektocht. Je boekt de huisjes vooraf online en komt op de dag reservering binnen via een sleutelkastje.
Cabiner solo retreat
Vlak voor vertrek twijfel ik. Ga ik een Cabiner-trektocht alleen wel leuk vinden? De vorige keer ging een goede vriendin mee en dat was zo fijn. Wat als ik het daar in mijn eentje te stil vind? Te alleen-ig? Ik kan natuurlijk ook nog last-minute iemand mee vragen?
Een paar dagen later stap ik toch alleen uit de bus in Hooghalen, het startpunt van mijn zelf uitgezette trektocht. Ik boekte deze tocht om mijn (sociale) batterij op te laden en alleen zijn in de stilte is juist precies wat ik nu nodig heb. Auto's razen over de laatste grote weg die ik voorlopig zal zien. Nog sneller razen mijn gedachten. Gedachten over to-do's die ik elke dag weer vooruitschuif, vrienden die ik afgezegd heb omdat mijn sociale batterij leeg is, presentaties die ik nog ga geven, mijn camera die ik vergeten ben...
Door de bossen van NP Drentsche Aa
Mijn 'problemen' worden al snel in perspectief gezet. De eerste kilometer of twee van mijn route loopt langs palen waarop bordjes hangen met een datum en het aantal mensen dat per trein vanuit het nabijgelegen voormalig Kamp Westerbork naar andere (concentratie)kampen vervoerd werd. Dinsdag 8 februari 1944. 1025 mensen op transport naar Auschwitz. Dinsdag 20 juli 1943. 2209 mensen op transport naar Sobibor. Op 6 juni in dat jaar waren het er 2417. Ik voel het tot in mijn tenen, de walging (bij gebrek aan een beter woord) voor de onmenselijkheid, de oneerlijkheid, de gruwelijkheid. Ik kan het moeilijk weer loslaten. Wil het niet weer loslaten.
Geen telefoon
'Mobiele telefoons mogen niet worden gebruikt binnen de storingsvrije zone van de Radiotelescoop Westerbork. Telefoons moeten worden uitgezet' staat boven een verbodsbord met een dikke rode streep door een illustratie van een telefoon. Helemaal uit zet ik mijn telefoon niet, want ik heb - tegen mijn eigen regels in - geen alternatieve navigatiemethode. Wel zet ik vliegtuigstand aan. Daarmee bescherm ik mezelf ook tegen de constante stroom WhatsApp-berichten en mails die ik de afgelopen kilometers dankbaar aangreep als afleiding.
Ik wandel over het oranje tapijt van een kaal beukenbos. Klauter over wat omgevallen boomstammen. volg een lang graspad over heidevelden vol geel gras. Ik ben buiten adem als ik bij een heideven aankom en moet stoppen om de droogste weg te zoeken. Waarom loop ik zo snel? Ik heb toch helemaal geen haast? Het tegenovergestelde zelfs, want ik kan vanaf 15 uur in mijn Cabiner terecht en ik heb zeeën van tijd omdat ik zo vroeg vertrokken ben.
Droomhuisje in het bos
Ik ben inderdaad veel te vroeg al bijna bij de Cabiner. Op een picknickbank aan de heide lees ik een uur in mijn boek. Of nou ja lees... ik lees, check dan mijn telefoon, vraag me af of ik de deur van mijn logeeradres wel goed achter me in het slot getrokken heb, zoek uit welke bus ik overmorgen moet nemen om 's middags nog zoveel mogelijk werktijd te hebben.
Cabiner C6 is mijn huis voor de nacht. De wandhoge glazen voorgevel staat op een veldje in het bos gericht. Zou ik daar vanavond wil kunnen spotten? Ik verruil mijn schoenen door de Teva slofjes die daar klaarstaan. Van mijn vorige Cabiner-bezoek weet ik dat het even duurt voordat de houtkachel warm genoeg is om op te koken, dus ik start eerst een vuurtje. De ketel met water zet ik alvast op de kookplaat bovenop. Ik maak mijn bed op, leg mijn slaapzak klaar, stal mijn meegebrachte ingrediënten uit op het aanrecht. Zo. En nu?
Hoe doe je dat ook alweer, ontspannen?
Ik ben er nooit erg goed in geweest, ontspannen na een stressvolle periode. Zittend op een schapenvachtje in de luie stoel ga ik bij langs wat ik in de afgelopen jaren geleerd heb. Die gespannen schouders nog verder optrekken en op een uitademhaling laten 'vallen'. Rustig inademen tot in mijn buik, en dan net een paar seconden langer uitademen. De trekken in mijn gezicht ontspannen (instant resting bitch face maar ik ben hier toch alleen). Misschien even wat yoga doen? Oh wacht, het vuur dooft!
Uien en knoflook snijden blijkt de rust te brengen. Lekker ritmisch hakken met een scherp mes. Ik geniet er maximaal van, met als resultaat dat de ui als een soort moes in de Dutch oven (gietijzeren pan) belandt. Ik bak de ui, voeg de knoflook toe, dan de risotto. De bouillon die ik toevoeg wordt langzaam opgenomen. Roeren, kachel wat opstoken, roeren, gieten, roeren, meer hout in de kachel, roeren - ik raak het idee van tijd kwijt. Als het buiten al compleet donker is, de roep van de uil over het veldje klinkt en ik de sfeerverlichting aangezet heb, is mijn risotto eindelijk gaar. Een topchef zou mijn creatie smaakloos vinden, maar ik proef de liefde, geduld en mindfulness die in de zompige hap zit.
Alleen wakker worden in het bos
Van mijn voornemen om de hele avond bij kaarslicht in mijn dagboek te schrijven en mijn boek uit te lezen komt weinig terecht. Ik ben moe en ik verheug me op diep wegkruipen in mijn winterslaapzak. Ruim tien uur slaap ik, voordat ik gewekt word door een vogelorkest. Ik kom mijn slaapzak uit, schuif de gordijnen open en kruip weer terug in mijn warme cocon. Stralen zonlicht bereiken het vochtige gras en een pimpelmees kijkt tetterend om zich heen. Ik hoor een specht en overvliegende ganzen. Het is verder doodstil - geen mensen, geen apparaten. Na zo lang onder de mensen geweest te zijn vind ik het bijna intimiderend, maar toch ook fijn.
Oh ja, zo voelde ontspanning
Alleen aan de gemiddelde snelheid die mijn navigatie-app aangeeft, kan ik al zien dat ik vandaag meer ontspannen ben. De haast is uit de pas. Hoor ik daar een specht timmeren? Is dat een boomklever? Oh kijk dit padje! Ik zing zelfs hardop. 'Ik ga naar grootmoeder koekjes brengen, in het bos, in het bos...' De wolf is terug in Drenthe en ik wil hem zo graag spotten. Met dit kattengejank gaat dat sowieso niet lukken, maar de Roodkapje-themesong blijft de hele dag nog mijn brein teisteren.
16 kilometer slingert de wandelroute van vandaag van de ene Cabiner naar de volgende. Ik wilde langs zoveel mogelijk heidevelden en vennenwandelen. De eerste kilometers volg ik mijn geplande route, maar dan ga ik dwalen. Bruine loper van dennennaalden tussen met mos begroeide bosbodem? Doen we! Smal pad met omgevallen bomen als hindernissen? Leuk! Ik heb alle tijd en vind mijn weg naar de Cabiner uiteindelijk toch wel, dus ik volg mijn innerlijke padvinder.
Hout hakken, dagboek schrijven, thee drinken
De tweede Cabiner ligt meer beschut tussen de bomen. Aan de andere kant van de bomenrij ligt een meertje waarin een burenruzie gaande is. Met een kop thee in de hand luister ik naar het opgewonden gegak van de ganzen. Ik hak hout uit de voorraad in kleinere blokjes om de kachel gaande te houden. Uitkijkend op het bos schrijf ik in mijn dagboek. Een voornemen: het niet meer zo ver laten komen met de stress. In mijn Nederlandperioden meer microavonturen inplannen. Niet zo krap plannen maar ruimte houden voor dwalen.
Ik raak mijn telefoon die avond bijna niet aan. Mijn aandacht blijft bij mijn boek. Ik ga opnieuw vroeg naar bed, zodat ik ook weer vroeg wakker kan worden en dan nog een paar uur vanuit bed naar het bos in daglicht kan turen.
Batterij 100% (en nu niet direct weer leegtrekken)
Waar het Cabiner solo retreat me eerst niet snel genoeg kon gaan (want nog zoveel te doen!), merk ik op de laatste dag tegenzin. Tegenzin om weer naar de bewoonde wereld te gaan en deze bos-bubbel te verlaten. Over minder bewandelde paden zoek ik mijn weg naar de bushalte van P+R Gieten. Even overweeg ik om bus 300 naar Groningen zonder mij te laten vertrekken. Ik wil het avontuur zo lang mogelijk rekken, maar de buschauffeur opent de deur met een sissend geluid. 'Ik zou net vertrekken, maar je kan nog mee.' Hij verwachtte daarbij vast opluchting te zien, maar ik slaak een zucht: oke dan maar. Met telefoonbatterij op 9%, maar mijn interne batterij bijna op 100%. 'Nu niet direct weer leegtrekken' is mijn voornemen. In de bus veeg ik mijn agenda zoveel mogelijk leeg. Die to-do's kunnen wel even wachten, ik moet het bos in.
Zelf op Cabiner solo retreat?
Je boekt je eigen solotocht naar een of meer Cabiner(s) via Cabiner.com. Je kan via hen ook een kant-en-klare trektochtroute langs meerdere huisjes boeken. Je hebt keuze uit deze gebieden.
Is solo in zo'n hutje in het bos slapen niet spannend? Ik ben al vaak op solo avontuur geweest en vond dat reuze meevallen. Je ziet geen mens, want je logeert (in de meeste cabins) weg van de veelbewandelde paden. Bovendien is er laat op de dag vrijwel niemand meer in het bos. Die afwezigheid van mensen is voor sommige mensen een fijn idee, voor anderen juist angstaanjagend. Er zit een slot op alle huisjes en op de meeste plekken heb je telefoonbereik (zie ook dit overzicht). En mocht je nog een laatste zetje nodig hebben: in dit blogbericht licht Cabiner nog even uit wat zo fijn is aan een soloavontuur in hun huisjes.
Nu te spannend? Maak eerst een paar solotripjes naar ingerichte accommodatie op een camping. Je bent natuurlijk ook altijd welkom in mijn masterclass over solo op avontuur gaan om zo relaxed mogelijk op pad te gaan.
In mijn blog over Cabiner vertel ik je trouwens nog veel meer over een trektocht langs deze fotogenieke huisjes. In de webshop van Cabiner bestel je een pakketje met inspiratie voor je solo retreat.
