4-daagse huttentocht Oisans
Huttentocht
Paulien
Huttentocht
07/30/2025
16 min

4 dagen solo op huttentocht in de Oisans

07/30/2025
16 min

Tussen de ruige toppen van de Écrins en L'Alpe d'Huez genoot ik vier dagen van ruisende riviertjes, groene plateaus, authentieke bergdorpen en panoramisch uitzicht. Ik ging 4 dagen solo op huttentocht in de Oisans. Een gebied waar ik nog niet eerder was, maar waar ik mijn hart in no time aan verloren ben. Je leest in mijn reisverslag hoe dat gebeurde. Daaronder staat mijn praktische doe-het-zelf-informatie (direct daarheen).

Zelf de bergen in? Lees mijn checklist voor veilig (solo) bergwandelen

4-daagse-huttentocht-oisans-solo

4 dagen solo op huttentocht in de Oisans: reisverslag

Ik kom 's middags met de TGV-trein in Grenoble aan. Een warm briesje strijkt langs mijn blote benen, gevels in warme pasteltinten zonnebaden aan de voet van bergen en om me heen klinken de zachte klanken van het Frans. Het voelt als thuiskomen, ook al ken ik hier niemand en spreek ik de taal niet.

Ik reis verder naar Le Bourg d'Oisans, waar ik een lift de heuvel op krijg. Bij herberg La Forêt de Maronne controleer ik na het inchecken nog een laatste keer of ik alles heb. Na een diner met mijn Vlaamse buren loop ik naar buiten. Ik kijk naar de bergen aan de horizon. Het voelt wat onwerkelijk dat ik daar de komende dagen alleen doorheen ga trekken.

solo-huttentocht-oisans

Dag 1: naar herberg In de Bergen

Ik ben 's morgens al 500 meter verder de berg op, als het gerinkel in mijn broekzak eindelijk geregistreerd wordt door mijn hersenen. Shit, kamersleutel! Terug naar La Forêt de Maronne, waar ik opnieuw afscheid neem van de Vlamingen.

Ik wandel door de stille gehuchten Maronne en Le Rosai. Natuurstenen gevels, ruwe houten deuren en kleurrijke bloemen. Ik blijf foto's maken, niet wetende dat ik de komende vier dagen nog veel meer van dit soort schilderachtige plekken ga tegenkomen.

Ik daal af naar de kloof van de Sarenne-rivier. De medewerkers van de VVV in Le Bourg d'Oisans vertelden me dat ik de namen van de dalen van de Oisans zou weten als ik de naam van de rivieren die erdoorheen stromen zou weten. Het dal van de Sarenne dus. Ik volg deze eerste etappe de GR54, de 189 km lange rondwandeling door de Oisans en Écrins.

solo-oisans-huttentocht

Col de Sarenne

De roodwitte markeringen leiden me over een breed grindpad en later asfaltweggetje naar de Col de Sarenne. Het gaat bergop, maar niet steil genoeg om mijn kuiten te laten krampen. Ik word ingehaald door fietsers bij wie het zweet van het hoofd druppelt, maar die ritmisch doortrappen. Ik weet niet of ik ze superstoer of knettergek vind, en vraag me af of mensen dat ook van mij op mijn solohuttentocht denken.

Op de Col de Sarenne staat een eenzaam boerderijtje. Volgens de gevel kan je er kaas en vleeswaren van de alm kopen. In de verte hoor ik de bellen van hun kudde geiten. Ik ben al snel afgeleid. 'Table d'Orientation' wijst een houten bordje me naar een iets hogere bergrug. 'Oh. Wauw.' De al aanwezige mensen kijken naar me om met een wetende glimlach. Aan de horizon liggen de witte toppen van Écrins. Wauw. Oh, wauw.

De afdaling naar Clavans-en-Haut is smal en steil, maar niet erg technisch. Gewoon de ene voet voor de andere zetten en de omgeving in me opnemen. Ruige rotswanden, gele grashellingen en bomen langs de volgende rivier die ik zal volgen: de Ferrand. Hoog op de oever wandel ik naar Clavans-le-Bas. Hier check ik vroeg in bij herberg In De Bergen. Het was mijn voornemen om met gestrekte benen op bed te lezen en schrijven, maar ik vind gelijkgestemden in de Nederlandse eigenaar en zijn 19-jarige Nederlandse medewerkster. De uren vliegen voorbij. Als zij de keuken in gaan om een heerlijke maaltijd voor hun gasten te bereiden, verruil ik hun gezelschap voor die van een Fransman die de GR54 wandelt.


Dag 2: naar Refuge du Pic du Mas de la Grave

Om half zes 's morgens trek ik de deur van de herberg achter me dicht. De eigenaars hadden heel lief ontbijt en lunch klaargelegd. Ik ben geen ochtendmens, maar de waarschuwing voor onweer in de middag is een goede motivatie om me 'halverwege de nacht' uit dat comfortabele bed te krijgen.

In het licht van mijn hoofdlamp loop ik door het bos dieper de kloof van de Ferrand in. 'Whaaaaa!' wek ik het bos als twee ogen mijn licht reflecteren. Het is maar een oversized huiskat. Nu ben ik echt goed wakker. Dat komt goed van pas, want in het vroege ochtendlicht moet ik bijna 1000 hoogtemeters stijgen. Een smal pad leidt me heuvelop naar Besse, een dorp dat meer op een openluchtmuseum lijkt. Het streekmuseum, waar ik goede dingen over hoorde, en het cafeetje zijn nog niet open.

Slingeren door de mist

Aan de andere kant van het dorp gaat het pad steil bergop verder. Ik loop in dichte mist. Dat slechte zicht maakt dat ik van elke 'top' die ik voor me zie denk dat ik daar 'boven' ga zijn. Het hoogteprofiel van Komoot smijt de realiteit in mijn gezicht: je bent nog maar op een kwart / de helft / driekwart van deze helling meid. Mijn motivatie wordt gevoed door de stukjes rotsberg die zo nu en dan door een gat in de wolken piepen.

Vlak voordat ik Plateau d'Emparis bereik, is het alsof iemand het doek van het theater even laat vallen. Wát een uitzicht! Ik leg de laatste kilometer naar het plateau af. Daar trek ik snel extra lagen kleding aan, zet ik een muts op en stop ik mijn handschoenen binnen snel bereik. Een groengele vlakte strekt zich voor me uit. Een blik op de weersvoorspelling vertelt me dat er toch geen onweer komt. Het is hier prachtig en ik heb de tijd... dus ik maak een extra lus over het plateau.

Marmotten alarmeren hun vrienden op deze vroege bezoeker. Een smal stroompje kronkelt over het midden van het plateau. Alpenkauwtjes vliegen langs een rotswand. Aan de horizon hint een topje boven de wolken dat zich daar reusachtige stukken steen bevinden, die ik vandaag niet ga zien. Ik geniet van ontbijt nummer twee, filter water uit het riviertje en breng nog wat tijd met mijn inmiddels boven aangekomen GR54-maatje door.

4-daagse-huttentocht-oisans-wandelen

Naar de refuge

Dan scheiden onze wegen, want ik verlaat de GR54 voor mijn eigen route. Ik wandel door een groene vallei die me aan Schotland doet denken. Ik zie marmotten luieren in de zon, en acht enorme vogels door de inmiddels strakblauwe lucht cirkelen. De vallei lijkt eindeloos door te gaan, maar dan doemt er een dikke berg voor me op. Wauw. Oh, wauw.

Ik hoor het geklingel voordat ik de kudde schapen en enorme kuddebeschermingshonden zie. Oppassen geblazen. Ze staan op de enige plek waar ik een riviertje over kan steken, verderop is de kloof te diep. Mijn pad loopt aan de overkant precies door de kudde heen. Ik sta onzeker om me heen te kijken - zo'n kudde doorkruisen is een slecht idee. Dan zie ik de herderin staan, met wie ik in half Frans en half Engels communiceer wat mijn plan is. Ze wijst me dwars door de kudde. 'Mais... les chiens?' Ze wuift me opnieuw de kudde in. Oke, gaan we dan, dwars door de kudde, maar met een boogje om de honden heen.

Oef, ook weer overleefd, nu een breed pad door de vallei naar Refuge du Pic du Mas de la Grave volgen. Ook weer zo'n fijne plek, zo blijkt. Ik maak al snel contact met andere Nederlanders en Fransen. Zo eindigt ook deze solowandeldag niet zo solo.


Dag 3: naar Refuge du Goléon

Vanaf de ontbijttafel kijk ik uit op de hoogste top van de vallei. De puntige top van La Meije, met aan weerszijden bergen met gletsjers. Ook goedemorgen! Om me heen wordt gekletst, maar mijn introverte batterij moet echt opladen na alle gezelligheid van gisteravond. Ik ontbijt snel, terwijl ik mijn e-book lees, en ik vertrek tijdig. Op het brede pad richting La Meije is het koel en stil. Ik slaak een opgeluchte zucht: nu is de balans terug.

In het dorpje Le Chazelet kom ik langs een kleine winkel. Vier appels, drie courgettes, vier broden: er ligt van alles een beetje. Mijn maag knort bij de geur van vers brood. Ik sla fruit en broodjes in en eet die buiten het dorp bij een uitzichtpunt op. Met nieuwe energie volg ik een smal pad over de flank van een berg. Dat gaat soepel, tot ik de eerste smalle (leisteen)puinhelling tegenkom. Voor mensen zonder hoogtevrees gewoon een pad. Voor mij een trigger voor de hoogtevrees. Zachtjes zingend schuifel ik naar de overzijde. Ik heb het gedaan! En nu ontspannen verder lopen. Tot de volgende puinhelling. En de volgende.

huttentocht-oisans-la-meije

Therapiehond en omhoog

Ik hoef niet over te schakelen op plan B, ik kom hier langs. Yes, dat voelt lekker! Een vrolijke Border-Collie komt van een huisje met kronkelend lijf op me af gesneld. Ik gebaar naar de man bij het huis of ik haar mag aaien. Hij knikt en steekt een Frans verhaal af, terwijl ik op de grond zit met een piepende hond op schoot. Een betere manier om de spanning uit mijn lijf te laten vloeien is er niet.

Ik daal steil af en begin dan aan de laatste 5 kilometers met 800-900 hoogtemeters. Jep, daar, die col moet ik nog 'even' op. Een duidelijk pad loopt langs en door een droge rivierbedding. Dan een smal pad met wat zigzags steiler omhoog. Een puinhellinkje over en doorrrr. Net als ik denk: zit ik niet allang over die 900 meter? zie ik de berghut opdoemen in een wolk. Ik ben er! In de tijd dat ik me aanwezig meldde waren mijn beenspieren alweer hersteld, dus ik vertrok direct voor een wandeling langs het blauwe bergmeer.

Bij terugkomst was er goed gezelschap en lekker eten. Ik verloor twee potjes Memory van een Frans jongetje en zijn grote nicht. Voor het slapengaan ging ik nog even naar buiten voor wat frisse lucht. Zie ik daar de wolken tussen de bergen in brand staan. Niet letterlijk, maar roodoranje licht kleurt de wolken en alles er omheen. Oh. Wauw.


Dag 4: naar Villar-d'Arêne

In het pikkedonker word ik gewekt door mijn volle blaas. Er klopt iets niet. Iedereen is al weg! Ik kijk op mijn telefoon. 3.05 uur. Waar is iedereen! In het rode licht van mijn hoofdlamp kijk ik paniekerig om me heen. Iedereen ligt gewoon in bed. Ben ik dan doof geworden? Nee, ik hoor mijn eigen ademhaling wel. Ik heb nog nooit met 8 mensen in zo'n stille kamer gelegen.

Goed uitgerust word ik wakker. Ik zit nog een tweede en laatste keer met m'n maatjes aan het ontbijt. Vandaag is de laatste wandeldag van mijn solohuttentocht in de Oisans.

La Meije verstopt zich achter een wolk als ik afdaal over het pad dat ik gisteren omhoog nam. Het heeft flink geregend gisteren, en ik zet mijn voet op een van de schaarse gladde rotsen. Mijn linkerbeen glijdt heuvelaf naar voren, mijn rechtervoet blijft staan. Ik verwacht een helse pijn in mijn knie, die in een gekke hoek ligt, maar die blijft uit. Gelukkig maar, alleen een grote bloeduitstorting op mijn linkerbil. Een aandenken aan dit fijne avontuur.

Langs het bergmeer naar beneden

Ik daal af en stijg weer. Ik maak een uitstapje naar het bankje met 's werelds beste uitzicht. Het L'Aiguillon-uitkijkpunt. Het uitzicht laat zich vandaag niet zien. Ik vervolg mijn route langs de oever van het spiegelende bergmeer Lac du Pontet. Het is zaterdag en het is aanzienlijk drukker op de paden dan op de andere dagen, maar zelfs midden in het hoogseizoen vind ik het hier verrassend rustig.

Ik volg een slingerend pad bergaf naar Villar-d'Arêne. Dit was het dan. Ik voel me vreemd leeg. Van mij had deze tocht nog wel drie weken mogen duren. De Oisans, met aan de horizon de toppen van de Écrins, zijn in slechts vier dagen als mijn thuis gaan voelen. In m'n eentje door uitgestrekte landschappen trekken blijkt maar weer eens wat ik het allerliefste doe. En die lieve mensen uit de berghutten, die zie ik waarschijnlijk niet weer. Tegelijkertijd voel ik me vol. Vol trots, dankbaarheid en mooie herinneringen.

berghutten-wandelen-oisans


Zo reis je naar de Oisans

Ik reisde met de snelle trein naar Grenoble. Zie NS-international.nl voor de beste verbinding met jouw vertrekstation. Vanaf Grenoble rijdt een paar keer per dag bus 55 naar Le Bourg d'Oisans. Deze bus kan je in de Franse vakantieperiodes en weekenden het beste vooraf online reserveren. Er rijden ook lokale bussen naar Grenoble. Die doen er wat langer over, maar zijn vaak minder druk.

Vanuit Le Bourg d'Oisans kan je een extra wandeldag maken door de GR54 naar mijn startpunt La Forêt de Maronne te volgen. Ik kreeg een lift naar boven. Je kan ook een lokale taxichauffeur inschakelen.

Vanaf Villar-d'Arêne liften veel mensen naar Le Bourg-d’Oisans. Er rijden ook bussen. Ik reisde met Taxi de la Meije. Eigenaresse Michèle is groot buitensportliefhebber, spreekt goed Engels en is heel gezellig om bij in de auto te zitten. Reken op zo'n 85 euro voor dit ritje. Vanaf Le Bourg-d’Oisans nam ik bus 55 naar het station van Grenoble.

Kom je met de auto? Dan kan je die het beste voor een paar dagen in Le Bourg d'Oisans parkeren.

--> Op de website van Oisans staat ook handige aanreisinformatie

openbaar-vervoer-huttentocht-oisans

De eerste etappe volgt de rood-wit gemarkeerde GR54. De andere etappes zijn geen onderdeel van een bestaande, gemarkeerde meerdaagse route. Je kan er wel de wegwijzers naar herkenningspunten onderweg volgen.

Neem een digitale kaart met offline route en een papieren kaart als back-up mee.

Komoot- en gpx-bestanden

De Komootbestanden die ik in mijn reisverslag deel wijken af van deze originelen. Ik loop om foto's te maken vaak heen en weer. En ik had er zin in, dus maakte uitstapjes waar ik extra tijd had.

huttentocht-oisans-navigeren

Wandelkaart

Ik gebruikte de topografische IGN-kaarten 3335ET en 3435ET. Deze kan je in de buitensportwinkel in Grenoble of bij een VVV in de omgeving kopen.

De beste periode

Je loopt deze route het beste tussen 15 juni en 15 september. Het hoogste punt ligt op 2.460 meter, dus daar kan je in het vroege en late seizoen wel sneeuw treffen. Wil je voor juni of na half september op pad? Vraag de lokale VVV of de huttenwaard naar de sneeuwcondities.

Ik liep deze route in de laatste week van juli. Dat is hoogseizoen, maar het was redelijk rustig als ik het vergelijk met andere regio's waar ik in die periode geweest ben. Vroeger en later in het seizoen is de kans dat je (last-minute) een plekje in de hutten kan reserveren groter en zijn de paden (nog) rustiger. In de vroege zomer zie je er veel bloemen en in de late zomer kleurt het landschap nog mooier geel-oranje.

huttentocht-oisans-zomer

Solohuttentocht in de Oisans

Ik liep deze huttentocht solo. Dat was geweldig: overdag alleen door de natuur trekken en ‘s avonds gezelligheid in de accommodaties. Ik raad dit alleen aan als je bergwandelervaring hebt en al eens eerder op huttentocht geweest bent. Je hebt onderweg niet overal telefoonbereik, dus overweeg een (geleende) GPS-noodknop mee te nemen om ook daar hulp op te kunnen roepen. Je volgt geen bestaande route, dus er zullen weinig wandelaars zijn die dezelfde route achter je aan lopen.

Solohuttentocht-Oisans

Knusse hotels en berghutten

Ik overnachtte in gezellige hotels en afgelegen berghutten. Bij deze accommodaties is het ook mogelijk te dineren en te ontbijten. Een lunchpakket voor de volgende dag kan je vooraf reserveren. Fijn: vegetarisch eten is op aanvraag op al deze locaties mogelijk.

Om goed uitgerust op pad te gaan logeerde ik een nachtje in La Forêt de Maronne. Hier had ik een 2-persoonskamer met uitzicht op de bergen. De eigenaars spreken Vlaams.

Na mijn eerste wandeldag overnachtte ik bij Auberge du Savel / In de Bergen. Ook hier kan je ontbijt en diner bijboeken. Een van de eigenaars is Nederlands.

Mijn tweede wandeldag eindigde in Refuge du Pic du Mas de la Grave. Hier sliep ik in een 4-persoons slaapzaal. Je kan je hier met Engels redden als Frans niet lukt.

refuge-pic-mas-de-la-grave

Mijn laatste nacht langs de route bracht ik door in Refuge du Goléon. Hier sliep ik in een grotere slaapzaal (9 bedden) met stapelbedden die niet strak tegen elkaar stonden. Je kan je hier met Engels redden als Frans niet lukt. Online boeken kan tot 3 dagen van tevoren.

Bij al deze accommodaties overnachtte ik op basis van halfpension: diner, overnachting, ontbijt. Ik bestelde er ook lunchpakketten bij, die voor mij echt voldoende vullend waren voor een lunch. Let op: de berghutten hebben beperkte slaapplek en zijn met name in de maanden juli en augustus populair. Boek je overnachting dus tijdig.

Ik wilde nog even nagenieten aan het einde van de tocht. Ik boekte een kamer in Hôtel des Alpes in Le Bourg-d’Oisans. Je kan ontspannen bar food eten bij de buren: Les 3 Nairns.

Refuge-du-goleon

Technische moeilijkheid & hoogtevreesvriendelijkheid

De wandelpaden van deze huttentocht hebben moeilijkheidsgraad T1 en T2. Ze zijn technisch niet moeilijk. Op etappe 3 zit daarop een uitzondering. Daar staat een lang stuk T3, maar het zijn slechts korte oversteken van puinhellingen die mogelijk wat spannend zijn. Mijn hoogtevrees werd er getriggerd, maar het waren zulke korte stukken (5-10 meter) met duidelijk pad, dat ik toch verder kon. De eerste die je tegenkomt is het spannendst. Loop er eerst naar toe om in te schatten of jij dit ziet zitten (hoogtevrees is niet voor iedereen gelijk). Te spannend? Je kan terugkeren naar de laatste splitsing en over de D33 naar Hières liften. Tussen Les Clots en Les Hières zitten nog twee van zulke stukjes.

hoogtevreesvriendelijke-huttentocht-oisans

Conditionele uitdaging

Met maximaal 14 kilometer en 1.060 hoogtemeters per dag is de route voor een huttentocht conditioneel niet heel zwaar. Zorg dat je vooraf al wel je conditie zo goed mogelijk opbouwt. Je gaat er aanzienlijk meer van genieten als je in Nederland zonder al teveel afzien een kilometer of 15 kan lopen. Stretch je beenspieren soepel en pak in Nederland ook al wat hoogtemeters mee. Zie ook Trainen voor je huttentocht.

Ik raad mensen zonder bergwandelervaring af om (solo) op huttentocht te gaan. Zorg dat je een back-up navigatiemethode beheerst voor je telefoon en dat je het weer goed in kan schatten.

beginnervriendelijke-huttentocht-oisans

Waterpunten langs de route

Je hoeft geen liters water mee te nemen voor de hele wandeldag. Vooral op etappe 2, 3 en 4 kom je genoeg stroompjes tegen om nieuwe watervoorraad te verzamelen. Er loopt vee in dit gebied, dus filter je water voor de zekerheid met een waterfilter. In de gehuchten zijn fonteintjes waarvan het water soms wel en soms niet gecontroleerd wordt. Dat niet gecontroleerde water durf ik na filteren wel te drinken. In de berghutten komt drinkbaar water uit de kraan.

huttentocht-oisans-waterpunten

Winkels onderweg

De etappes lopen grotendeels door onbewoond gebied, zoals ik dat het liefst heb. Dat betekent wel dat je langs deze route weinig winkels tegenkomt, met uitzondering van Le Chazelet. Daar zit een klein maar goed uitgerust winkeltje met vers brood, fruit, groente, snacks en ingrediënten voor maaltijden. Ontbijten en dineren kan bij de berghutten. Lunch kan je bij je boeking of voor aankomst reserveren.

Vooraf inkopen doen? Dat kan in het centrum van Le Bourg d'Oisans.

voeding-huttentocht-oisans

Honden kunnen niet mee

Honden zijn op een deel van de route niet welkom. Deze regel geldt om de wilde dieren zo veel mogelijk te beschermen en geen onrust te veroorzaken bij de vele kuddes schapen die er rondlopen.

huttentocht-oisans-schaapskudde

Niet vergeten mee te nemen

  • bergwandelervaring en inzicht in welk weer je kan verwachten
  • geschikte wandelkleding en schoenen met profiel
  • lakenzak en kussensloop (verplicht)
  • contant geld - in de refuges betaal je met cash
  • voldoende eten (snacks) voor vier dagen
  • powerbank: beide refuges hebben beperkte oplaadmogelijkheid
  • herbruikbaar picknickzakje voor je meeneemlunch

huttentocht-wandelen-oisans

Meer avontuur in de Oisans

Op Oisans.com vind je pagina’s vol outdoorinspiratie. Plan nog een avontuur op ruim 950 kilometer aan wandelpaden en kies hier een fijne accommodatie. Oisans ligt in het departement Isère, waar je nog veel meer mooie wandelingen kan maken. Zie ook de Wandelroutes naar berghutten in Alpes Isère.

Deze huttentocht werd gesponsord door het toerismebureau van Oisans. Mijn blog is geschreven op basis van eigen (heel positieve!) ervaring.

Reacties