Dagboek van een (niet-)fulltime huisoppas #2

Mijn eerste dagboek-van-een-fulltime-huisoppas-bericht viel in de smaak, dus ik vond het tijd voor een vervolg. Eergisteren was ik al wandelend aan het bedenken waar ik over kon schrijven, toen ik me besefte dat er eigenlijk weinig spectaculairs gebeurd was. Want ook dát is het leven als huisoppas: gewoon een leven zoals in Nederland, maar dan in een ander decor. Die gedachte had ik beter niet kunnen hebben, want daarna veroorzaakte ik kortsluiting, vermoorde ik vissen (dacht ik) en bezorgde ik de klusjesman een ongemakkelijk gevoel.

De niet-fulltime huisoppas

Laten we even bij het begin beginnen. Ik zou drie weken geleden, na mijn bezoek aan de Camarguem, ruim twee weken hondenoppassen in de Provence. Al sinds het eerste contact verliep de communicatie met deze vrouw niet soepel (understatement). Zo mailde ze me 'ik kan op dit moment niet mailen' en hoorde ik wekenlang niets van haar. Een week voordat de opdracht zou beginnen, ontving ik weer een e-mail. Ze zou een dag later dan gepland vertrekken, dus ik kon nog niet komen. Daarna mailde ze dat ze nog een dag later weg zou gaan en dat herhaalde zich nog een aantal keer.

Zo kwam ik een week zonder huis te zitten, wat onrust, onzekerheid en behoorlijke AirBnB-rekeningen opleverde. Op de afgesproken aankomstdag had ik, ondanks mijn vele contactpogingen, nog geen aankomsttijd of adres van haar ontvangen. Een reactie kwam pas de volgende dag en zelfs toen was nog niet duidelijk wanneer ze weg zou gaan. Na twee weken uitstel was mijn grens bereikt en besloot ik na lang twijfelen af te zeggen en de overgebleven 4 dagen niet op te komen passen.

Gelukkig stond er een volgende oppasopdracht op de planning, waar ik eerder mocht arriveren. Ik voelde me al snel thuis met oppashond Tilly in het 12-persoonshuis dat ik helemaal voor mezelf had. Er was genoeg ruimte voor mijn yogamat, laten we maar zeggen.

Verliefd op Tilly

Het was liefde op het eerste gezicht tussen mij en Tilly (of nouja, Tilly werd vooral enthousiast van mijn wandelschoenen). Hoe ze kronkelend als een worm door het huis racet als ik mijn wandelschoenen aantrek. Hoe ze 's nachts stiekem op mijn bed kruipt en me als ik wakker wordt aankijkt met zo'n onschuldige blik dat ik niet boos kan worden. Hoe ze mijn sokken en ondergoed steelt en in de tuin begraaft. Sinds ik afscheid nam van mijn eigen hond, ben ik nooit weer zo dol geweest op een viervoeter. En dat is ook meteen het pijnlijke: je moet als oppas ook weer gedag zeggen. Het liefst zou ik Tilly meenemen op al mijn volgende avonturen, maar Tilly heeft al een liefhebbende eigenaresse.

Het mysterie van de stroomuitval

Zoals ik al verklapte: op een dag begon er vanalles mis te gaan. De hormonen gierden door mijn lijf, wat er vaak voor zorgt dat mijn hersenen net watten zijn. Het begon met een 'plotselinge' stroomuitval.

Na het kijken van een misdaadserie op Netflix, viel 's avonds de stroom uit. Dan zijn de twee 12-persoons huizen en de binnentuin waar ik op paste, opeens wel heel donker en groot. Mijn door Netflix beïnvloede hersenen wisten het meteen: iemand heeft de stroom uit laten vallen, zodat hij ongezien binnen kan komen en me kan martelen.

Met knikkende knieën en een zaklamp stond ik voor de stoppenkast. Okeee, waar is wifi voor Youtube als je het nodig hebt? Na telefoontjes met een handige vriendin en de huiseigenaresse en een hoop experimenteren met twee (Franse) meterkasten had ik weer licht. De oorzaak: een kortsluiting bij het zwembad.

Nog steeds niet helemaal overtuigd dat de stroomuitval niet veroorzaakt werd door een misdadiger, draaide ik alle deuren op slot en ging ik in bed liggen wachten tot mijn hart weer gekalmeerd was. Matige waakhond Tilly lag luid te snurken op mijn voeteneinde.

De geëlektrocuteerde goudvissen

De volgende middag ontdekte ik tijdens het rondje over het terrein dat de visvijver overstroomd was. Wat bleek? Ik had het ouderwetse kranensysteem verkeerd gebruikt (lang verhaal, bespaar ik je) en daardoor werd er water aan de vijver toegevoegd. Terwijl ik in bed op moordenaars lag te wachten, was ik zelf een moordenaar. Want niet alleen had ik de Mediterrane plantjes een overdosis water gegeven, ik had ook stroomstoring veroorzaakt in de pomp die zuurstof in de vijver pompt. De vissen waren nergens te zien - geëlektrocuteerd wellicht? Dus deze keer geen rouwbericht naar de eigenaar over een dode kip, maar een rouwbericht over planten, een vijverpomp en 30 goudvissen. Ohhh wat voelde ik me DOM!

Uit de dood opgestaan

Na een ritje naar de supermarkt parkeer ik mijn auto de volgende dag weer op de oprit en wat zie ik daar? Oranje stipjes in de vijver. Oh jee, denk ik, daar drijven nu natuurlijk 30 lijken. Met lood in mijn schoenen loop ik op de vijver af en wat zie ik daar? Levende vissen! Mijn eerste gedachte: iemand heeft nieuwe vissen in de vijver gezet. Maar dan realiseer ik me het goede nieuws: ik heb de vissen niet vermoord. Hoera!

Een ondergoedshow voor de klusjesman

'Er komen twee elekriciens langs voor de boiler en ze hebben een sleutel om zichzelf binnen te laten', was ik gewaarschuwd. Aangezien de mannen op maandag al langsgekomen waren, durfde ik het op zonnige dinsdag aan om in mijn ondergoed in de tuin te zonnen. Ik doezelde wat weg en schok toen op van de twee elektriciens die voor mijn neus stonden. Ik zat precies waar zij moesten zijn en zij stonden tussen mij en mijn huis en kleren. Enigzins ongemakkelijk groette ik de man, die me vroeg of ik ging wandelen. Uhh, niet in mijn ondergoed. De twee waren overigens heel respectvol, maar toch was ik blij toen ik weer kleding aan had en in huis zat.

Een paar dagen later komt de eigenaresse van het huis weer thuis. We zitten aan tafel te eten, als ze zegt dat ze niet snapt waarom de elektricien die dag speciaal naar haar huis was komen rijden met een grote bel. 'Ik heb toch al een bel?'. De man bleef aandringen dat ze op de achterdeur ook een bel moest hangen en ze snapte er niets van. Toen ik even later het ondergoedverhaal vertelde, vielen de puzzelstukjes op hun plaats.

De wet van Murphy

Geheel volgende de wet van Murphy, gingen er meer dingen mis. Opeens kwam er enkel nog donkergeel en troebel water uit de kraan (buurtopslag van water bleek leeg - mogelijk dat mijn vissenmoordpoging daar iets mee te maken had) en liet ik mijn tent op de oprit liggen toen ik naar de start van mijn meerdaagse wandelroute (3 uur verderop) reed. Moooogelijk was er ook nog een incidentje met de huissleutel, maar dat kwam gelukkig goed.

De lessen

Laten ik zeggen dat de afgelopen weken goede lessen brachten.

Les 1: luister naar je onderbuikgevoel, ook als deze in strijd is met je grote verantwoordelijkheidsgevoel. Door bij de eerste twijfel de oppasopdracht van mevrouw Sjaak Afhaak af te zeggen, had ik een hoop stress, twijfels en 700 euro kunnen besparen.

Les 2: denk nooit dat er te weinig gebeurt in je leven, want voordat je het weet valt alle stroom uit en huil je om goudvissen. Een 'alledaagse week' is zo gek nog niet!

PS. Denk je nu: de les die ik als lezer uit dit verhaal kan leren, is dat ik Paulien nooit moet vragen als huisoppas? Nou, eigenlijk gaat al jaren alles goed en is het sinds het schrijven van deze verslagen dat er dit soort dingen gebeuren. En zelfs met deze dingen komt het gelukkig weer goed en lossen we het netjes op. Toch: maar even zien of er nog een deel 3 komt ;)