Dagboek van een fulltime huisoppas #1

Mijn leven als fulltime huisoppas spreekt bij velen tot de verbeelding. Daarom dacht ik: laat ik een online dagboek bijhouden. Het decor van deze eerste entry: een landgoed in de Provence. Met een moord in de tuin, een blauwtje lopen bij de buurman en oma-wandelingen.

De aankomst

Op een zondagmiddag stuiter ik in mijn arme Twingo over een matig onderhouden Frans asfaltweggetje. Links en rechts van de weg liggen olijfboomgaarden, wijngaarden en typisch Provençaalse huizen met hun warmgekleurde muren en lichtgekleurde luiken. ‘Uw bestemming bevindt zich aan de rechterkant’ roept mijn navigatie terwijl ik naast een muur rijd. Uhhh, oké, ik rijd wel even door. Tussen twee pilaren gaat een nog matiger onderhouden weggetje de olijfboomgaard in. Het vervaagde huisnummer komt overeen met die uit mijn Whatsapp-gesprek en ik draai de hobbelige weg in. Slippend en stuiterend hobbel ik over het grindpad tussen de olijfbomen naar boven. Een enorm geeloranje gekleurd landhuis komt in zicht. Zou dat mijn huis zijn?

Hoe ik dit plekje gevonden heb

Na vijf weken oppassen in de heuvels boven Nice wilde ik écht nog niet terug naar Nederland. Ik heb verder geen kennissen in deze omgeving, dus ik wendde me tot een internationale huisoppassite en investeerde bijna 100 euro. Na vele mensen schrijven en door evenveel mensen afgewezen te worden, heb ik dan eindelijk succes. Ik ben van harte welkom als honden-, kippen- en vissenoppas. Ik spreek de Engelse vrouw des huizes via Zoom en binnen een uur is het geregeld. Ik heb geen idee waar ik precies terecht ga komen, maar dat maakt me niet veel uit. Dat ik echter in een compleet gerenoveerd oud landhuis terecht zou komen, was dan ook een big surprise. 

De kennismaking

De vriendelijke vrouw heet me warm welkom. Ik voel me op enigszins underdressed (oké, zeg gerust: een slons) in mijn wandelkleding en met door de wind gestyled haar. Het hondje keurt me geen een blik waardig en vertrekt direct naar de buurman. Na een uitgebreide rondleiding eindig ik in mijn luxe slaapkamer. Een enorm bed met zijdezachte lakens, een sofa, antieke kasten en een luxe badkamer. Dat is nog eens wat anders dan de tent waar ik een week eerder in lag te overleven. Ik word verwend met een maaltijd, waarbij ik me een boerin in het Koninklijk Paleis voel. Ik heb nooit echt etiquette geleerd en zou willen dat ik voor de maaltijd even een YouTube-snelcursus gedaan had. De mensen, echte wijnkenners, drinken dapper mijn supermarktwijn op. Nieuwe punten op de to-do-list: googlen ‘wat is goede wijn’ en ‘hoe eet ik fatsoenlijk’.

Je cherche le petit chien

‘Soms gaat het hondje naar de buren’, werd ik al gewaarschuwd door de eigenaren. En ja hoor, de eerste ochtend is het direct raak. Na de ochtendplas peert mevrouw hem, waarna ik zinloos roepend door de enorme tuinen van de buren struin. Ik hoor een groep mannen praten en pers mijn beste Frans vanuit mijn tenen omhoog: ‘je cherche le petit chien?’. Vier paar ogen kijken me een moment enigszins verward aan, maar dan valt het kwartje en wordt de hond opgespeurd. Geweldige eerste indruk op de buren gemaakt, topper!

Helaas blijft het gezelschap van de buren beter dan die van mij, dus ik kom meerdere keren per dag ‘le petit chien’ zoeken. Eén van de mannen blijkt Nederlands te kunnen en nodigt me uit in zijn machineschuur. ‘Ga nooit met vreemde mannen mee’, hoor ik mijn moeder in mijn hoofd zeggen, maar ik besluit dat het wel oké zal zijn als het hondje hem goedgekeurd heeft. Ik krijg een glas whisky aangeboden (om 11 uur ’s morgens, nee bedankt) en ik krijg een hele uitleg over het maken van olijfolie. Ik word uitgenodigd voor de big happening op zaterdag, wanneer er olijven geperst gaan worden. Op de betreffende zaterdag laat meneer me echter een blauwtje lopen, want ik sta voor een dichte deur. Ach, ook weer eens meegemaakt ;)

Corrie in Frankrijk

Een paar dagen later raast storm Corrie ook door de Provençaalse heuvels. De dag begint met een zacht briesje en een blauwe lucht. Ik wandel een uur heen en dan een uur over dezelfde route weer terug. Corrie arriveert ongeveer halverwege mijn wandeling en al snel vliegen de dode takken me om de oren. Ik doe het avontuurlijke hondje snel aan de lijn zodat ik haar nog enigszins kan beschermen. De hoge naaldbomen wuiven als koren in de wind en mijn huid krijgt een gratis zandscrub. Na in acht weken tijd slechts één dag regen gehad te hebben, is het hier zo droog als een woestijn. De dagen daarna is het 16/17 graden, maar door de straffe wind loopt ik alsnog in een dikke trui rond. Je kunt niet alles hebben in het leven.

Een zwarte pagina in mijn geschiedenis

Terwijl ik nietsvermoedend met het hondje als voetenwarmer aan de keukentafel zit te werken, vindt buiten een gruwelijk drama plaats. Eén van de acht kippen wordt op klaarlichte dag vermoord. Ondanks dat mijn ramen en deuren openstaan en het huis op slechts 50 meter van het plaats delict staat, hoor ik niets. Pas als ik de kippen later wil gaan voeren, zie ik een zwarte hoop liggen die er die ochtend nog niet lag. Ik kom dichterbij en schik me rot: een lijk! Gelukkig geen bloederige scene, want de rover heeft haar in haar nek gepakt en is toen verdwenen.

Dit is echt mijn nachtmerrie als huisoppas: een dier dat overlijdt. Ik begin te huilen en word dan door paniek overspoeld als ik de andere zeven kippen nergens bespeur. Een vriendin kalmeert me over de telefoon terwijl ik op zoek ga naar overlevenden. Ze zitten slim verstopt in de bosjes en scharrelen met een beetje druk van mij luid kakelend langs hun overleden zus. Opgelucht haal ik adem als alle zeven in hun nachthok zitten, maar dan besef ik me dat dat lijk daar niet kan blijven liggen.

De uitvaart

De eigenaars reageren gelukkig heel lief op de dood van hun lievelingskip (‘deze komt altijd zo gezellig naar je toe’). Omdat het hier zo rotsig is en omdat hier zoveel honden en roofdieren rondlopen, kan ik mevrouw kip niet begraven. Nee, ze moet volgende de eigenaren in de vuilnisbak. Die in het dorp 3 minuten autorijden verderop staat. Hoewel ik opgeleid ben tot bioloog, vind ik het echt vreselijk om dode dieren aan te raken. Compleet panisch hang ik aan de telefoon met een andere vriendin, die geduldig van 5 tot 0 blijft aftellen om me zo aan te moedigen. De enige ‘schep’ die ik kan vinden is de pizzaschep voor de pizzaoven en ik besef me dat ik die écht niet kan gebruiken. Ik besluit een vuilniszak zoals een poepzakje over een hondendrol te gebruiken.

Oké, plan van aanpak is gemaakt, maar mijn hoofd werkt niet mee. Ik bel weer een vriendin, die me door deze walging en angst en oh-arme-kip heen loodst. Ik zal je de details besparen, maar de kip belandt in de vuilniszak en gaat naast mij in de auto mee naar de vuilnisbak in het dorp. Op het moment dat ik de vuilniszak op de bodem van de container zie liggen, heb ik al spijt dat ik haar niet ergens in een bos begraven heb. Ik zat zo in overlevingsmodus dat ik helemaal mijn morele waarden vergat. 24 uur lang krijg ik geen hap eten door mijn keel, uit schuldgevoel naar de eigenaars én de kip.

Oma-wandelingen

Het tienjarige hondje gaat volgens de eigenaars graag mee wandelen. Helaas voor het hondje ben ik bijna 50 jaar jonger dan haar eigenaars en loop ik in een iets hoger tempo. Mijn wandelingen bestaan dan ook vooral uit wachten op het hondje, maar ze is zo vrolijk dat ik het haar vergeef. We wandelen naar watervallen, langs rivieren met het meest turkooizen water dat ik ooit gezien heb en over rode aarde tussen evergreen dennenbomen. Het is lastig te onthouden dat het nog maar eind januari is, met zoveel groen en de aangename temperaturen. Needless to say: geen winterdepressie dit jaar!

Nog twee weken te gaan

Ik schrijf dit verslag vanaf een uiterst oncomfortabele stoel in een zelfgemaakte kippenren. Je snapt dat ik de kippen niet meer zonder toezicht los laat lopen, dus nu combineer ik mijn to-do’s met kippen beschermen. De ‘waakhond’ is uiteraard nergens te bekennen.

In het vooruitzicht heb ik nog twee weken relaxed wonen in de Provence. Met de hond door de boomgaarden wandelen, een praatje maken e met de buurman, een paar uur werken aan de keukentafel, lunchen in het zonnetje en met een boek in de hangmat schommelen. Simpele dagen die toch zo speciaal zijn, want hoe vaak in je leven woon je nou in de Provence?

-->  Wil je meer weten over huisoppassen? Lees mijn artikel over kattenoppas zijn.