Packraften in de Ardennen: wandelen met een opblaasboot
Afwisselend varen in een opblaasboot en wandelen met die opblaasboot in je rugzak. Dat is packraften. Ik ging packraften in de Ardennen en het werd een onvergetelijk avontuur.
Wat is packraften?
Packraften, of packrafting in het Engels, is een relatief nieuwe manier van genieten van the outdoors. Een packraft, een lichte opblaasboot die in je rugzak past, draag je tijdens het wandelen op je rug. De peddel kun je in meerdere stukken opdelen en zo in een zijvak aan je rugzak vervoeren. Kom je bij water aan? Dan blaas je de boot gemakkelijk op met een pompzak, bind je je rugzak op de boot en vaar je naar het startpunt van je volgende wandeletappe.
Packraften in de Ardennen
Ik ging samen met een vriendin twee dagen packraften in de Ardennen. De organisatie The Packrafttrail heeft voor ons alles geregeld, zodat we zelf alleen nog maar hoefden te genieten van dit microavontuur. Het avontuur vond plaats in het Natuurgebied van de Twee Ourthes. De Ourthe is een rivier in de Belgische Ardennen, die tot het stuwmeer van Nisramont uit twee takken bestaat: de Ourthe Occidentale en de Ourthe Orientale. Vlak voor het stuwmeer komen de beide takken samen, wat de naam van het natuurgebied verklaart.
De organisatie verzorgde een opblaasboot, peddels, backpacks en een waterdichte zak. Je kunt ook voeding, kookbenodigdheden, tent en slaapspullen huren als je daar zelf niet over beschikt. Op de parkeerplaats bij het dorp Maboge krijg je Nederlandstalige instructies, waarna je zelfstandig met een kaart op pad gaat. ’s Avonds overnacht je op een bivakzone, vanaf waar je de volgende dag weer terug naar het beginpunt loopt en vaart. Welke route je dan neemt en hoeveel je die dag vaart, hangt af van de waterstand.
Wandelen over de Eislek Trail
Na een uitleg in de stromende regen, is het tijd om onze tassen in te pakken. Onze kampeerspullen en andere dingen die we pas ’s avonds weer nodig hebben, worden meegenomen door de organisatie. In mijn rugzak hoef ik zo alleen water, voeding, een setje droge kleding, de packraft en de peddel mee te nemen. De boot is opvallend licht en weegt slechts drie kilo.
Ingepakt in regenkleding is het tijd om te vertrekken. Op een geplastificeerde kaart staat de route ingetekend. We lopen een stukje langs een rustige weg, tot we een pad redelijk steil om hoog zien gaan. De wandeluitdaging is begonnen. Als snel zien we het blauwe bordje met een wit golfje dat de markering vormt van de Eislek Trail. Het grootste deel van de route volgen we deze markering. Niet overal, dus we moeten de kaart wel in de gaten houden.
Slingerend over smalle paadjes lopen we door een frisgroen bos. Er hangt een mist tussen de bomen en we blijken in een wolk te lopen. Het is doodstil in het bos, op het gedrup van water van de bladeren en onze hijgerige ademhaling na. Halverwege de heuvel hebben we een prachtig uitzicht op de bochtige Ourthe en het dorpje Maboge. Wolken hangen als watten tussen de met dennenbomen begroeide heuvels en ik kan het niet laten een typische ansichtkaartfoto te maken.
Een heel diverse wandeling
De 17 kilometer lange wandeling is erg afwisselend. Het ene moment lopen we door dennenbos, het volgende op een verhard weggetje tussen weilanden en weer later klauteren we over rotsen langs het water. Het gewicht op mijn rug valt me reuze mee, maar mijn Nederlandse benen moeten wel weer even wennen aan de hoge op- en afstappen. De steile hellingen zijn ook even wennen. Eén van de hellingen is zo steil, dat ik uiteindelijk grotendeels sleeënd op mijn kont naar beneden ga. Ik ben zo gefocust op waar ik mijn voeten neerzet, dat ik niet door heb dat er een stevige tak vlak boven het pad hangt. Ik stoot mijn hoofd en zie sterretjes.
Hoewel het geen warme dag is, druipt het zweet van mijn voorhoofd. Het klimmen en dalen is een goede work-out. Elke keer dat ik denk: het is weer even vlak, doemt de volgende helling op. Aan sommige hellingen lijkt geen einde te kopen, en ik hoor mijn wandelmaatje achter me een soort oerkreet slaan. Gelukkig zijn de uitzichten en de varens langs het pad de inspanning echt helemaal waard.
Na een stuk langs de oever van de Ourthe gewandeld te hebben, bereiken we het stuwmeer van Nisramont. Dat betekent het einde van de 17 kilometer lange wandeling en het begin van het varen.
Packraften in de Ardennen: varen op het stuwmeer van Nisramont
Slechts vijf keer hoef ik de pompzak met lucht te vullen en de packraft is opgeblazen. Dat valt me alles mee! Nog even de peddel monteren en mijn tas op de boot knopen en ik ben er klaar voor. Qua uitrusting dan, mentaal nog niet helemaal. Gelukkig staan er meer packraft-avonturiers aan de oever, die ons even voordoen hoe het moet. Wanneer ik genoeg moed verzameld heb, helpt een andere packrafter me het water in en hoppa, daar ga ik. Het water op het meer is heel kalm en er staat vrijwel geen stroming, waardoor het varen heel rustgevend is.
Rustgevend dus, tot het moment dat ik na ga denken over een documentaire die ik zag over het monster van Loch Ness. En me afvraag of ik de kant wel haal als mijn packraft opeens leeg zou lopen. En of er misschien toch niet een heeeeeeel kleine kans was dat ik met mijn packraft verderop over de stuwdam heen zou storten. Geen. Goed. Idee.
Gelukkig vind ik al snel mijn rust weer terug en geniet ik van het kabbelen van het water tegen mijn boot. Frisgroene bomen staan op de oever en het zonlicht weerkaatst op het water. Een groep ganzen vliegt gakkend in een perfecte V-vorm over mijn hoofd, een blauwe reiger stijgt op en besluit direct ook maar te poepen.
Vijf kilometer verderop sturen we de raft naar een stenenstrandje en laten we hem weer leeglopen. Met licht verzuurde armen prop ik hem weer in mijn rugzak. Tijd voor nog een laatste wandeling.
Kamperen in de heuvels
Na een korte pauze met een welkome snack beginnen we aan de laatste twee kilometer wandelen naar de kampeerplek. Twee kilometer klinkt als niets, maar met zoveel kilometers al in de benen is het toch even wennen. Het laagstaande zonnetje schijnt door de dennenbomen en laat mijn fotografenhart sneller kloppen. We zijn blij als we het houten bord met The Packrafttrail aan de rand van een weiland zien staan. De organisatie overhandigt ons onze kampeerspullen en op een plek met fantastisch uitzicht zetten we onze tent op.
Terwijl ik geniet van een warme douche met uitzicht op de heuvels, schuift de zon achter een dikke wolk. Het wordt gelijk donkerder en kouder en ik kruip snel mijn slaapzak in. We delen het terrein met minstens 16 andere deelnemers, maar het is er verrassend stil. Een paar mensen genieten van een kampvuur, anderen zitten in de sfeervol verlichte tent en een groot deel ligt, net als wij, in hun tent. Zodra de zon ondergaat is het doodstil op het terrein en val ik in een diepe slaap.
Packraften in de Ardennen: dag 2
Mijn wekker gaat om zes uur af. Niet omdat we vroeg moeten vertrekken, maar omdat ik de zonsopkomst wil zien. Geen zon te zien, wel laaghangende wolken in het dal van de Ourthe. Ik geniet zo van het uitzicht, dat ik niet meer ga slapen maar vanuit de tent naar buiten blijf liggen kijken. Vogels fluiten in het veld en koeien liggen te herkauwen. Wat een heerlijke plek!
Om 9:00 uur brengt de begeleiding ons het goede nieuws dat het waterpeil hoog is, wat betekent dat we veel gaan varen. Ik ben helemaal blij en weet duidelijk nog niet wat me later te wachten staat. We mogen eerst nog 8 kilometer wandelen voordat we de boot te water laten. We stijgen naar een uitkijkpunt op de samenvloeiing van de twee Ourthes. Een goede plek voor een picknick besluiten we, terwijl we uitkijken naar de pro’s die met hun kajaks over het water racen.
Packraften op de Ourthe
Eenmaal weer aan de andere kant van de stuwdam aangekomen, is het tijd om de packraft op te blazen. Ik werp één blik op het snelstromende water en denk: no way. Het kanoën in Noord-Limburg, waar ik slechts vijf keer een stroomversnelling tegenkwam, staat me nog helder op het netvlies. Deze rivier is één grote stroomversnelling, met grote stenen vlak onder het oppervlak en zelfs golven. Ik ben niet zo’n goede zwemmer en ook niet zo dol op water waarvan ik de bodem niet zie, dus mijn maag draait zich om.
Onder het motto ‘je wilde toch avontuur beleven?’ blaas ik toch mijn boot op en zet ik me in de regen af tegen de kant. Hoppa, daar gaan we dan! Eenmaal op het water blijkt de stroming niet zo eng te zijn. Zo hoef ik in ieder geval minder hard te werken dan op het stuwmeer de vorige dag. Al snel leer ik dat witte koppen op het water een indicatie zijn van stenen vlak onder het oppervlak en dat je moet zorgen dat je packraft in de richting van de stroming ligt (en niet dwars er op). De stroomversnellingen blijven me doodsangst maar tegelijkertijd ook een kick geven.
(ik kon op het water niet fotograferen of filmen, dus een Youtube-filmpje voor je beeldvorming)
Een lekke boot voor extra avontuur
Mijn reismaatje blijft steeds verder achter, waardoor ik in mijn eentje de stroomversnellingen moet trotseren. Zo alleen vind ik het stukken enger en ik merk dat ik steeds geïrriteerder word. Ik peddel helemaal niet, behalve om te sturen, hoe komt het dan dat zij steeds verder van me verwijderd raakt?
Ik stuur mijn packraft met veel moeite op een kiezelstrandje en wacht op mijn vriendin. Eenmaal dichterbij, zie ik dat haar boot een gekke V-vorm in het water maakt. De boot blijkt langzaam leeg te lopen. Alsof packraften op zich nog niet genoeg avontuur is. Op zoek naar het lek, komen we er achter dat het ventiel niet goed functioneert. Er loopt constant een beetje lucht uit. We hebben geen GPS-bereik en weten niet zo goed in welke bocht van de Ourthe we zijn, dus we blazen de boot op en varen weer een stukje verder. Het themaliedje van de Titanic staat op repeat in mijn hoofd en stiekem moet ik lachen om het feit dat dit ‘ons ook weer moet overkomen’. De rest van onze 15 kilometer packraften bestaat uit meerdere etappes. Tussendoor sturen we met onze verbeterende handigheid de packrafts op een eilandje, waar we de boot weer wat bijblazen. Een welkome pauze ook.
Op sommige plekken zijn de golven zo hoog, dat ze over de rand van de boot slaan. Twee wiet rokende tieners in een ‘harde kajak’ varen mij midden in een stroomversnelling aan, waardoor ik tollend naar beneden ga. De jongens worden het slachtoffer van mijn opgehoopte spanning en krijgen een preek, tot hun grote vermaak. Na die ontlading voel ik me een stuk relaxter en geniet ik van de prachtige omgeving en van de adrenaline rush die ik krijg van de stroomversnellingen en golven. Dan opeens is de afstand tot het startpunt Maboge nog veel te kort!
(de organisatie reageerde overigens heel lief en verontschuldigend op de lekkende boot 🙂 We kozen er zelf voor om door te varen – uiteraard hadden we ook kunnen bellen en dan hulp kunnen krijgen, dus no worries als je zelf op pad wilt!)
Ook packraften in de Ardennen?
Wil je ook eens packraften in de Ardennen? Dan kan ik je The Packrafttrail, een onderdeel van Travelbase, aanbevelen. De communicatie verloopt soepel, de begeleiders zijn heel vriendelijk en de omgeving is echt prachtig.
In verband met de wandelafstand met flinke hoogteverschillen is een goede conditie handig. De route is nergens erg moeilijk of ongeschikt voor mensen met hoogtevrees. Vrijwel alle uitrusting kun je huren bij de organisatie en ervaring met kamperen is ook niet nodig.
Tip: moet je een stukje reizen? Boek dan een extra overnachting op de kampeerplek. Een mooiere plek ga je op campings in de Ardennen niet vinden.
