Een boekenwurm op citytrip in Newcastle

Zes uur had ik tussen het aanmeren van de boot naar Schotland en het vertrekken van mijn trein naar mijn thuis nabij Inverness. Zes uur in het centrum van Newcastle upon Tyne in het noorden van Engeland. Met zoveel Nederlanders die een minicruise vanuit IJmuiden maken (na een nacht op de boot een hele dag in Newcastle doorbrengen en dan weer met de boot naar Nederland), moet er genoeg te beleven zijn. ‘Ik ga op minicitytrip in Newcastle,’ besloot ik.

De ingekorte citytrip in Newcastle

De zes uur die ik in Newcastle dacht te hebben, bleek niet daadwerkelijk zes uur te zijn. Ik had er even geen rekening mee gehouden dat ik een uur in de rij moest staan voor de paspoortcontrole, voordat ik voet op Britse bodem mocht zetten. Gezellig tussen kortgeschoren Britse mannen in beige donsjassen en witte gympen die roken alsof ze een weekend in alcohol hadden liggen weken. En tussen de Nederlandse kinderen die overal aan moesten zitten om schedelpijnigende metaalklanken te produceren.

Daarna volgt het lange instaptafereel in de shuttlebus die me naar het centrum van Newcastle zou brengen. Opstoppingen door mensen zonder kaartje, familieruzie over beneden of boven zitten in de dubbeldekker en verwarring over waar de koffers toch neergezet moesten worden.

Twee uur later stap ik met suizende oren en beginnende hoofdpijn uit op het centraal station van Newcastle. Let the mini citytrip begin, jeej (bedenk er een sarcastische toon bij).

Vluchten naar een vegan verstopplek

Ik ben de bocht nog niet om, of ik word door een zwalkende man aangesproken. Ik weet niet of het de alcohol in zijn bloed of het lokale accent is dat hem voor mij onverstaanbaar maakt. Dat ik hem niet begrijp en duidelijk graag overal anders wil zijn dan in zijn intimiderende nabijheid, lijkt hem niet op te vallen of te boeien. Op de volgende straathoek moet ik ontsnappen aan een straatverkoper van ik weet niet wat (een felgroen keycord en een klembord zijn voor mij een teken om direct zo onzichtbaar mogelijk te worden). Na een ‘God bless you’ van een vrouw die onschuldig leek, maar me wilde bekeren, ging ik op zoek naar een verstopplek.

Mijn gebeden worden direct verhoord. Links van mij zie ik een glazen deur met ‘Super Natural’. Na een snelle check of dit geen winkel vol chiazaad en verlichtende poedertjes is, loop ik naar binnen. Honderden ledlampjes aan het plafond, grote kamerplanten om je achter te verstoppen en comfortabele banken om in weg te zakken. Ik heb een perfecte plek gevonden om te ontsnappen in mijn boek. Uit de keuken komen heerlijke geuren en omdat we allemaal weten dat een ontbijtreep van de supermarkt op de boot niet écht telt als ontbijt, bestel ik toast met champignons in (vegan) crème. Ik ben een gelukkig mens.

Citytrip in Newcastle poging twee

Anderhalf uur kom ik uit mijn boekenwurm-bubbel. Mijn boek is uit. En er is weer 1,5 uur van mijn citytriptijd af. Ik pak mijn tassen op en loop de deur uit, met het voornemen zo afstandelijk te kijken dat zelfs de fanatiekste straatverkoper me niet aan durft te spreken. Bij een beroemd standbeeld op een enorme pilaar in het centrum van de stad, denk ik: vind ik dit nou echt leuk? Over het antwoord hoef ik niet lang na te denken.

‘Bookstore’ typ ik in de Google Maps zoekbalk. Waterspoons bevindt zich recht achter mij. Ik weet: nu is het citytripplan echt verloren. Helemaal in mijn element struin ik langs drie verdiepingen vol boekenkasten vol boeken. Ik spreek mezelf streng toe: maximaal drie boeken mag ik meenemen. Na een rugblessure in 2016, ontstaan doordat ik ging backpacken met de halve tweedehands boekenwinkel op mijn rug, moest ik een maximum per trip stellen.

Newcastle is net Groningen

Met een rugzak op mijn rug, een rugzak om mijn arm en een papieren tas met drie boeken sleep ik mezelf weer naar de versteende man op de paal. Even de route naar het station zoeken. In plaats daarvan raak ik afgeleid. Een verkreukelde vrouw strooit zaad zoals kinderen rijst op een bruid gooien. De duiven zijn haar dankbaar, de mensen die vervolgens bijna hun nek breken over de duiven minder. Kinderen jegelen om een happy meal voor de deur van de McDonalds. Mensen haasten zich naar de bushalte en willen allemaal als eerste instappen als de bus eenmaal stopt. Een man met volgetatoeerde benen en een zomerse outfit (die wacht vast nog steeds op zomer in Engeland) wacht met een heel fluffy hondje op zijn arm voor een kledingwinkel. Tafereeltjes zoals in Groningen, maar dan tussen deprimerend bruine gebouwen.

Met de buit in de trein

Met drie boeken en een goed gevulde maag keer ik terug naar het station van Newcastle. Een half uur wachten en dan verlaat ik de stad met de trein naar Inverness en dan door naar mijn thuis aan de Moray Coast. Nog zeven uur te gaan, dan ben ik tussen de grijze gebouwen van het slaperige dorp. Zonder dronken mannen, zonder straatverkopers en zonder om McDonalds jengelende kinderen. Helaas ook zonder vegan café en boekenwinkel, maar ik kan na deze culinaire en literaire ‘citytrip’ weer even vooruit.