Het Friese Woudenpad - van Lauwersoog naar Rottevalle

09/13/2020

8 min

Het Friese Woudenpad is een lange afstand wandelroute dwars door Friesland. Van Lauwersoog loop je over LAW1-1 naar Steenwijk. Toen ik vrienden vertelde dat ik deze route ging lopen, werd ik wat verbaasd aangekeken. Want: waarom Friesland of all places, waarom niet een lange afstand wandelroute door een mooier gebied? Tsja, dat was een spontane ingeving. En ik moet eerlijk toegeven: ik verwachtte niet dat ik echt heel enthousiast zou worden van ‘weilanden en asfalt’. Het Friese Woudenpad bleek veel meer dan dat.

Friese Woudenpad dag 1: van Lauwersoog naar Anjum

Ik neem met een oud-collega de bus van Groningen naar de veerhaven van Lauwersoog. Vanaf daar lopen we langs de grote weg naar Anjum. Donkere luchten hangen boven groene velden vol ganzen en aan de oevers van het Lauwersmeer grazen Schotse Hooglander stieren. Net voorbij Anjum vinden we het tijd om een slaapplek voor de nacht te regelen, omdat we vrij laat vertrokken zijn. We lopen het erf op van een boerderij een paar kilometer van Anjum. Ik spreek de man des huizes aan als hij uit zijn auto stapt, en leg hem uit dat we een slaapplek zoeken. Hij kijkt wat verbaasd en haalt zijn vrouw op. Zij komt lachend op ons af gelopen en heeft ‘nog nooit eerder zoiets meegemaakt’. Ze vindt het goed dat we onze tentjes naast de paardenstal opzetten en biedt ons eten, drinken, een echt bed en zelfs croissantjes voor het ontbijt aan. ’s Avonds komt ze ons vertellen dat we wel in de paardenstal droog mogen eten (het komt inmiddels met bakken uit de hemel). Een slaapplek vinden in Friesland gaat so far soepeler dan langs het Krijtlandpad in Limburg.

Dag 2: van Anjum naar een plekje tussen Ee en Oostrum

De volgende ochtend horen we ‘goedemorgen dames’ terwijl we in onze tenten schuilen tegen de regen. De vrouw des huizes komt ons inderdaad croissantjes brengen op bed. Als dat geen gastvrijheid voor vreemden is… Hoe verleidelijk het ook is om lekker in onze tentjes te blijven genieten, pakken we onze spullen in. We lopen al snel over het Esonstad park van Landal, wat er voor een vakantiepark aantrekkelijk uitziet. Met een appel uit de lokale supermarkt in onze hand, lopen we verder over de dijk naar Enumazijl. Via een schattige sluis loopt een zijrivier van het Lauwersmeer zo het dorpje binnen. Boten deinen op het kabbelende water van het haventje en de huizen langs de dijk kunnen zo van een ansichtkaart komen. Vanuit het dorp nemen we ons eerste onverharde pad, een graspad tussen riet dat door de harde wind bijna plat op het pad ligt. Het waait zo hard dat we al snel op een paar meter afstand van een ree staan, die ons niet hoort of ruikt. Aan diezelfde weg ontmoeten we ook een meneer die vol nostalgie over de afgebrande vogelkijkhut praat en een grote kudde Konikpaarden met veulens in de Kollumerwaard.

We verlaten het open landschap voor het dorp met de kortste plaatsnaam van Nederland: Ee. Ik ken Ee alleen uit kruiswoordpuzzels en ik werd aangenaam verrast door dit schattige dorpje. Het voelt hier alsof je terug in de tijd stapt.

Op deze tweede avond moeten we aardig wat meer moeite doen om een slaapplek te vinden. Bij de eerste twee boerderijen waar we aanbellen, is niemand thuis. Bij boerderij nummer drie wordt wat afwijzend en twijfelend op onze vraag gereageerd. Gelukkig mogen we tóch op de terp slapen van de bewoners, als ze eenmaal doorhebben dat we niets van ze willen behalve een stukje gras. We zetten snel onze tenten op voordat de regen weer met bakken uit de hemel komt, en worden daarna beloond met thee en koekjes van de lieve bewoonster.

Friese Woudenpad dag 3: van Ee/Oosterum naar Damwoude

Met een kletsnatte tent in onze rugzakken lopen we de volgende ochtend richting Dokkum. We volgen een kanaal waar op de vroege ochtend al veel hobbyvaarders langskomen, die allemaal vriendelijk zwaaien. Halverwege passeren we een grotendeels ingestorte, voormalig steenfabriek. De toren prijkt hoog boven de weilanden en de autowrakken op het terrein uit. Niet het mooiste stukje van de route, en gelukkig lopen we al snel weer in het weidse landschap langs het water verder naar Dokkum. We genieten van de oude huisjes in het centrum en slaan verse broodjes in bij de supermarkt.

Op het stuk tussen Dokkum en Damwoude lijkt Friesland toch aardig aan ‘weilanden en asfalt’ te voldoen. Met een donkere lucht erboven en een harde wind die met de schaduwen van de wolken speelt, vind ik dit niet negatief. We vinden een camping langs de route, It Botniahiem. Op een paar Poolse mannen na die tijdelijk in de accommodatie wonen, is het terrein verlaten. Het kan er allemaal wel wat onderhoud gebruiken, maar de warme douche is heerlijk.

Dag 4: van Damwoude naar Noardburgum

Ik kom heel blij mijn tent uit: zon, na zoveel regen! Dat een goed begin van de dag niet altijd het halve werk is, blijkt een paar uur later als we op een picknickbankje er achter komen dat we een heel eind van de route af geraakt zijn. We hebben een routeboekje bij ons en lopen puur op de rood-witte markering. Volgens die markering moesten we vlak na het dorp naar links, waarna we alleen nog geel-rode markering zagen. Op die markering staat ‘Noardlike Fryske Waldenpad’ en ik dacht: oh dat klinkt als Friese Woudenpad dus het zal wel goed zijn. Fout, er is dus een streekpad dat Noardlike Fryske Waldenpad heet en rondom de officiële LAW loopt die wij volgen. Zo kwam het dat we later op de ochtend opeens weer in Damwoude stonden.

Mijn humeur klaart gelukkig weer op als we later langs de goede route een steiger in een riviertje zien. Tijd voor voeten in het water en genieten van de stilte. En zo geschiedde, met een zak chips tussen ons in. Over een dijk door een uitgestrekt, vlak natuurgebied, lopen we door naar een viaduct over de 100 km weg. Een weg waar ik vroeger zelf regelmatig reed, en ik realiseer me maar weer even dat de snelste weg niet altijd de beste weg is.

We zijn behoorlijk moe en willen op zoek naar een slaapplek, maar lopen helaas over een heel lang zandpad. Wél omgeven met bomen, en hoewel het geen ‘woud’ is, zijn het toch bomen en ik geniet ervan. We bellen aan bij het eerste huis dat we tegenkomen, en de man des huizes zegt direct ‘ja’ op onze vraag of we in de tuin mogen slapen. Een uurtje later zitten we met onze gevriesdroogde maaltijd te genieten van de laatste zonnestralen.

Friese Woudenpad dag 5: van Noardburgum naar voorbij Eastermar

Door een afwisselend landschap van weilanden vol schapen en bomenrijen, lopen we de vijfde dag verder richting Eastermar. Langs een breed kanaal loopt een fietspad door een koeienweiland. De koeien zijn niet van plan voor ons aan de kant te gaan, en slingerend om koeien en hun uitwerpselen heen bereiken we het veerooster. We steken een brug over en komen terecht op een industriegebied met megahoge kranen, rails en karretjes. Het voelt alsof ik door een futuristische film loop en I don’t like it. Aan de andere kant van een bosje zien we water: het Bergumermeer. Op een uitkijktoren eten we onze lunch, en twee passerende wandelaars spreken over het landschap in Friesland als ‘zo mooi minimalistisch’. Dat is veruit de meest positieve omschrijving van de grote leegte in het noorden van Friesland die ik in de afgelopen weken heb gehoord. Ook ik ben fan geworden van Friesland, met de wolkenluchten boven het door de zon beschenen gras, de lange bomenlanen en natuurlijk het water. Om nog maar niet te spreken van de gastvrijheid van de meest mensen.

In het dorp Eastermar trakteren we onszelf op patat en een bezoekje aan de Friestalige supermarkt. De vrouw achter de kassa neemt uitgebreid de tijd om met ons te kletsen, dat maak je niet vaak meer mee in Nederland. We merken dat onze wandelmotivatie afneemt, en boeken een camping net buiten het dorp.

Friese Woudenpad dag 6: van Eastermar naar Rottevalle

De nachttemperatuur daalde in de vroege ochtend naar een paar graden boven nul. Ik heb het koud en ik besluit uit bed te gaan voor een wandeling. Zoals ik al hoopte, hing er een laag mist boven de weilanden. Ik zag de zon langzaam opkomen en het voelde alsof die koude nacht een cadeautje was.

Over een kilometers lang zandpad lopen we later die ochtend naar Rottevalle, vanaf waar we een bus terug naar huis nemen.

Zelf het Friese Woudenpad lopen?

Wij liepen 3.5 etappes van het Friese Woudenpad, in totaal zo’n 75 kilometer. Deze wandelroute is geschikt voor beginners. We deden het rustig aan en namen lange pauzes omdat we beiden niet heel veel energie hadden. Wij liepen deze etappes in zes dagen, maar je zou het in 3-4 dagen kunnen doen. Slaapplekken hadden wij niet geboekt, omdat we volledige vrijheid wilden en ik wel nieuwsgierig was naar de gastvrijheid in Friesland. We sliepen wel op een camping in Damwoude en op een camping net buiten Eastermar.

We hadden eten mee voor onderweg, en vulden onze voorraad aan met vers eten uit de supermarkten in Esonstad, Dokkum en Eastermar.

Ik raad je van harte aan om de routegids die bij dit pad hoort te kopen. En let op: het Friese Woudenpad is NIET hetzelfde als het Noardlike Fryske Walden pad en wordt nooit aangegeven met rood-witte vlaggetjes. Volg alleen rood-witte LAW markering.

De gpx-bestanden die bij deze tekst horen zijn: