5 lessen die ik leerde tijdens mijn wandeling in de Franse heuvels
Ook in de winter van 2021/2022 ben ik weer kattenoppas, dit keer ten noorden van Nice. Met de katten op schoot keek ik wekenlang uit op de voorheuvels van de Alpes Maritimes. Zoals altijd hadden deze ruige heuvels een sterke aantrekking op mij, dus toen de eigenaars weer thuiskwamen, trok ik de heuvels in. Het werd een wandeltocht die compleet anders ging dan gepland en daardoor mooie inzichten opleverde. Daarom: vijf lessen die ik leerde tijdens mijn week wandelen in de Franse heuvels
Les 1: je hoeft je niet tegen te laten houden door angsten en twijfels
Toen ik begon met het plannen van mijn week wandelen op de GR4, zag ik alleen de zonnige kant van het verhaal. Letterlijk: ik zou met het zonnetje op mijn huid heel relaxed gaan wandelen en wildkamperen en alles zou fantastisch zijn. Een paar dagen voor vertrek zag ik vooral nog beren op de weg. Niet letterlijk, want Google vertelde mij dat beren hier nooit gezien worden. Wel maakte ik me druk over de inspanning (heuvels en lange afstanden als ik op tijd terug wilde zijn voor mijn volgende oppasadresje), over de nachtelijke temperaturen (tot negen graden onder nul) en over de verlatenheid (enge mannen). Ook leek er bijna geen water te vinden te zijn op de plateaus en was ik toch ook wel érg bang voor weer slapeloze nachten, zoals het voorgaande jaar op mijn trektocht bij de Canigo.
Heel eerlijk? Ik stond op het punt om de tocht af te blazen, toen ik een privéberichtje via Instagram kreeg. Van iemand die het zo inspirerend vond dat ik dit soort tochten in mijn eentje maakte en dat zij het daardoor ondanks haar angsten toch ook was gaan doen. Dus uhhh ja, toen ging ik maar. En weet je? Het viel allemaal natuurlijk reuze mee en wat niet meeviel, was onderweg wel weer op te lossen. Dus ja, óók met angsten, stress en twijfels kun je ‘gewoon’ beginnen.
Les 2: geniet van het moment, ook tijdens het afzien
Mijn angst voor de hoogteverschillen in combinatie met lange dagetappes bleek niet helemaal ongegrond. Hoewel ik al vijf weken in diezelfde heuvels dagwandelingen had gemaakt, was 18/19 kilometer vooral omhoog lopen mét een zware rugzak wel even andere koek. Er was vrijwel geen water te vinden onderweg, dus ik droeg ruim drie liter mee. Ook zou het ’s nachts koud worden, dus de dikste slaapzak moest mee. Tel daar eten voor vijf dagen (want geen supermarkt) en een tweepersoonstent (want ik ga geen 14 uur in mijn éénpersoons doodskisttent liggen) bij op en de wandelrugzak was zwaarder dan me lief was.
De neiging om helemaal op te gaan in het afzien was dan ook groot. Ik betrapte mezelf er regelmatig op dat ik óf vooral naar de grond keek, óf zo in gedachten verzonken was dat ik überhaupt niets meer zag. Ik herinnerde mezelf er keer op keer aan: kijk even om je heen! Het landschap was zo mooi en afwisselend en door daar bewust van te genieten, was de zware inspanning ook veel beter te leveren.
Les 3: plas niet heuvelop van je tas
Na ruim zes jaar met een backpack op hiken en regelmatig wildplassen, leerde ik nog eens deze les. Je moet niet heuvelop van je tas gaan zitten plassen. Tenminste, niet als je niet met je broek op je knieën heuvelaf wilt hopsen om je tas te redden. Thank goodness dat er geen getuigen waren.
Les 4: je mag lange pauzes nemen
Ik heb tijdens het wandelen van lange afstanden vaak de neiging om als een soort robot door te stampen. Alsof ik een soort wedstrijdje houd met een onzichtbare tegenstander. Dat robotisch doorstappen is op zich niet zo erg, want dan zit ik lekker in mijn ritme en loop ik het lekkerst. Maar mezelf tijd gunnen voor lange pauzes in het zonnetje… daar valt nog wat winst te behalen. Omdat ik stevig doorliep en weinig pauzes nam, kwam ik op mijn wildkampeerplek aan voordat de andere mensen weg waren. Ik moest toen een uur wachten in de bijna-zonsondergang-kou, terwijl ik beter een uur extra lunchpauze in het zonnetje had kunnen houden.
Het lesje was snel geleerd en elke volgende dag nam ik lange lunchpauzes. Zo in het zonnetje genieten van wraps met chocopasta deed ik weer nieuwe energie op, waarna ik veel lekkerder de tweede helft aflegde.
Les 5: kiezen voor zelfzorg is niet falen
Na een nacht vrijwel niet slapen en met hormonen die door mijn lichaam gierden, had ik tijdens de tocht een mental breakdown. Uit het niets raakte ik in paniek, ik werd overspoeld door angsten en ik kon mezelf er niet toe zetten veel verder te lopen en te kamperen. Ik besloot een AirBnB voor de nacht te boeken, maar moest daarvoor behoorlijk van mijn route wijken. Door de einddatum die aan mijn trip hing, betekende dat ook dat ik mijn geplande GR4-route niet verder kon lopen. En ohhh, wat kon ik dát slecht verwerken. Het voelde alsof ik faalde, alsof ik een mietje was dat ik niet nog een koude nacht van 14 uur in die tent wakker wilde liggen.
Aangekomen bij de bed en breakfast in een verbouwde schapenschuur met prachtig uitzicht en een heerlijk zacht bed, voelde ik vooral opluchting. De opluchting was zo groot en de rust die me overspoelde zo fijn, dat ik gewoon nog een extra dag en nacht bleef. Soms brengt het originele plan opgeven zoveel mooie andere dingen!
Wat voor inzichten had jij tijdens een wandeltocht?
Ik ben heel benieuwd wat voor inzichten jij opgedaan hebt tijdens het wandelen. Het maakt daarbij natuurlijk niet uit of het een wandeling van een dag of langer was! Laat je het me weten in de comments?
