Een trektocht bij de Canigo: Itineraire des Belvederes
Frankrijk
Paulien
Frankrijk
03/01/2021
19 min

Een trektocht bij de Canigo: Itineraire des Belvederes

03/01/2021
19 min

Ik woon deze winter in Zuid-Frankrijk, aan de voet van de Canigo. Vanuit mijn huis zie ik de foothills van het massief van de Canigo en toen ik ontdekte dat daar een wandeling loopt, nam ik een paar dagen vrij. Ik ging op trektocht bij de Canigo en liep de 68 kilometer lange Itineraire des Belvederes in les Balcons Du Canigo.

trektocht-canigo-millas

De Itineraire des Belvederes: een trektocht aan de voet van de Canigo

Wie op ‘Itineraire des Belvederes’ zoekt, krijgt heel veel zoekresultaten. De vertaling is iets in de vorm van ‘de route van de vergezichten’ en vergezichten heb je natuurlijk overal. De Itineraire des Belvederes waar ik hier over schrijf, is een 68 kilometer lange wandelroute door de voorheuvels van de Canigo. De wandelroute slingert over de heuvels die gezien vanaf de Canigo aan de overkant van het dal waar de rivier Têt doorheen stroomt liggen. Deze heuvels liggen ten noorden van de Pyreneeën waar de berg Canigo onderdeel van is, en ten zuiden van de kalere heuvels van de Haute. Je kunt je voorstellen dat je onderweg fantastische uitzichten hebt.

itineraire-des-belvederes-canigo

Begin- en eindpunt van de Itineraire des Belvederes

De 68-kilometer lange route ligt tussen Prades en Millas, beiden 30-50 minuten autorijden ten westen van Perpignan. Je kunt de route in twee richtingen lopen. Het is misschien goed om te weten dat Millas een stukje armoediger en crimineler is dan Prades, en minder voorzieningen heeft. Ik voelde me zelf minder veilig op straat in Millas, waar ik o.a. door een dronken man nageroepen werd en weinig door locals gegroet werd. Prades is groter, maar ook toeristischer en vriendelijker. Overnachten aan het begin of eind van de route kun je dus beter in Prades doen. Mijn Franse buurvrouw raadde me ook af om mijn auto in Millas te parkeren. Een beter alternatief is met de trein naar het beginpunt te reizen. Eventueel kun je je auto voor een paar dagen dicht bij het centrum van Prades of Vinça parkeren.

Reizen naar het begin- of eindpunt

Er is een goede treinverbinding tussen Perpignan, Millas en Prades. Deze trein stopt ook in Ille-sur-Têt en Vinça, mocht je de route in willen korten. Deze trein reed op het moment dat ik er was eens in de twee uur, en voor een kaartje betaalde ik één euro. Alleen op het station van Prades zag ik een kaartjesautomaat, maar je kunt makkelijk tickets bestellen via Trainline of SNCF. Op de website van SNCF vind je ook de treintijden. Er rijdt ook een bus tussen kleine dorpjes op de route en de grotere plaatsen. Dit geldt o.a. voor Montalba-le-Chateau en Molitg-les-Bains. Kijk wel even voor vertrek naar de bustijden als je denkt gebruik te gaan maken van een bus-service (de bussen in Frankrijk rijden minder frequent dan de bussen in Nederland en België).

Tip: op zaterdag- en dinsdagochtend vind je een markt in Prades, waar je lokale producten kunt kopen.

itineraire-des-belvederes-wandelen

Markering van de Itineraire des Belvederes

De route is gemarkeerd met gele strepen en pijlen. Op belangrijke (kruis)punten staat ook een wegwijzerbord. Ik kan je aanraden om de GPX-track van de route in je telefoon of GPS-apparaat te zetten. Alle wandelroutes in dit gebied worden met gele markering aangeduid, en zo kan het maar zo komen dat je op een andere (gele) route terecht komt en helemaal de verkeerde richting op loopt. Geloof mij, die fout is echt makkelijker gemaakt dan je denkt. Bovendien zijn sommige strepen zo goed verstopt, vervaagd of ontbrekend, dat het soms even zoeken is. Op de wegwijzerbordjes staat duidelijk ‘Itineraire des Belvederes’ vermeld. De route is twee kanten op gemarkeerd en volgens mij maakt het qua uitzichten en zwaarte niet zoveel uit welke kant je op loopt.

Tip: klik hier voor een overzichtskaart (PDF) van de route en hier voor het GPX-bestand

itineraire-des-belvederes-markering

Is de trektocht rondom de Canigo zwaar?

De route is niet moeilijk en de paden zijn goed begaanbaar. Draag wel stevige wandelschoenen, omdat de paden vaak uit losse rotsblokjes bestaan, wat een aanslag op je enkels is. Ik heb mijn wandelstokken regelmatig uit mijn tas gehaald voor de steilere stukken, die altijd toch uitdagender voor de knieën zijn met een goed gevulde wandelrugzak op je rug. Ik heb hoogtevrees en daar op de route totaal geen last van gehad.

Wel is het handig als je weet hoe je gebruik maakt van kaart en kompas en/of navigatiesysteem, omdat de markering soms wat onduidelijk is.

itineraire-des-belvederes-zwaarte

Water en voeding langs de Itineraire des Belvederes

Ik liep de route tijdens de lockdown, dus restaurants langs de route waren sowieso gesloten en daardoor moeilijker te spotten. Supermarkten vind je alleen op het begin- en eindpunt, en eventueel in Vinça (ongeveer halverwege en een aardig stuk van de route af). Neem dus voldoende lichtgewicht voeding mee. De meeste dorpjes onderweg hadden geen bakker.

Houd er ook rekening mee dat het het hele jaar door behoorlijk warm is op de route, en je dus voldoende water mee moet nemen. Kijk op een kaart naar de stroompjes water die je onderweg tegenkomt en neem altijd wat extra water mee. Houd in gedachten dat sommige beekjes ’s zomers droog staan. Tussen Millas en Bélesta kwam ik weinig stromend water tegen. Gelukkig kun je in Bélesta je water bijvullen in de faciliteiten van de camperplaats. Sommige dorpen langs de route hebben een kraan met drinkwater in of nabij het centrum, maar vaker niet dan wel. Vaak kun je bij de begraafplaats water vinden, of je vraagt iemand in het dorp. Ik heb, afgezien van het stuk tussen Millas en Bèlesta, geen moeite gehad om water te vinden.

itineraire-des-belvederes-voeding

Overnachten langs de Itineraire des Belvederes

Hoewel het op de kaart lijkt alsof je aanzienlijke dorpjes bezoekt, zijn de overnachtingsmogelijkheden langs de route redelijk schaars. Veel ‘gites de France’ zijn hier alleen voor een week te boeken, en hotels vind je er niet. In toeristischere dorpjes zoals Eus en Molitg-les-Bains is het makkelijker om accommodatie te vinden. In Eus logeerde ik in een heel leuke AirBnB met een heerlijk bed en een gastvrije host.

Ik ging wildkamperen langs de route en dat was overal goed te doen. Wildkamperen is in Frankrijk illegaal, waarbij de definitie van wildkamperen inhoudt dat je meerdere nachten kampeert. In dit gebied is bivakkeren (bivouac) wel toegestaan. Dit betekent dat je maximaal 1 nacht en alleen tussen 19.00 en 9.00 uur je tent op mag zetten, op minimaal een uur vanaf de openbare weg. Zet je tent dus niet te dicht bij huizen en dorpen op en leave no trace. Maak geen kampvuur en doe voorzichtig met je brander, want de natuur is hier droog en licht ontvlambaar.

itineraire-des-belvederes-eus

De beste tijd om de Itineraire des Belvederes te lopen

Ik liep de route eind februari bij een temperatuur van 15-17 graden. Onder de brandende zon en regelmatig heuvelop lopend, had ik het behoorlijk warm. Ik liep in korte broek en een T-shirt met korte mouwen, en zweette behoorlijk. Ik kan je deze route dan ook vooral aanraden in de herfst en winter, en minder in de zomer. Sneeuw valt hier niet vaak, en als het valt, blijft het vaak niet liggen. Check natuurlijk wel altijd voor vertrek even de weersvoorspelling!

Mijn trektocht aan de voet van de Canigo

Vanuit het Frans-Catalaanse dorp Millas kijk ik uit op een toren op een heuvel: mijn eerste hoogtepunt van de dag. Met mijn backpack, gevuld met alleen het hoognodige, wandel ik over een grindpad slingerend omhoog. Nu de zon na een paar dagen regen weer op de vegetatie schijnt, zijn de lentegeuren extra intens. De stevige wind waait nog steeds vanaf de Middellandse zee door de groene vallei. Achter mij tekenen de oostelijke Pyreneeën zich vaag af tegen de blauwe, heiige lucht. Bezweet bereik ik na kilometers klimmen eindelijk Forca Real, een 507 meter hoge heuvel met op de top een ermitage en een radiotoren. Terwijl de wind langs de gebouwen giert, kijk ik rondom uit over de Middellandse zee, de Canigo en buurbergen en de heuvels van de Haute. Deze combinatie van afzien, beloond door geweldig genieten, blijkt een voorproefje voor de rest van de 68 kilometer lange wandelroute.

forca-real-trektocht-canigo

Ik loop de Itineraire des Belvederes – les Balcons Nord du Canigo. Zoals de naam al doet vermoeden, loopt de route door de heuvels ten noorden van de hoogste berg in deze omgeving, de Canigo. Volgens de vrouw van het toeristenbureau heb je vanaf de route vrijwel continu uitzicht het bergmassief, al valt dat door het hoge gehalte Sahara-zand in de lucht onder een felle zon in praktijk wat tegen.

brem-in-bloei-frankrijk

Wijngaarden, zwijnen en quads

Over een smal pad slinger ik tussen bloeiende en heerlijk geurende brem en rozemarijn de heuvel af. In het dal ten noorden van de voorheuvels waar ik over wandel, liggen grote wijngaarden, elk voorzien van een natuurstenen hut. Veel van de wijngaarden hier behoren tot het Château de Caladroy, dat vol interessante contrasten zit. Een statig, wit huis staat tussen vervallen, natuurstenen bijgebouwen. Een chique geklede vrouw staat tussen mannen in werkkleding de restauratiewerkzaamheden te beoordelen. Een kleurrijke pauw kijkt vanaf een graafmachine uit op de Canigo. Slingerend tussen de wijngaarden klim ik vanaf het chateau naar een heuveltop.

chateau-caladroy

Ik besluit dat het na zeven uur lopen wel genoeg geweest is, en plaats mijn tent op de top van de heuvel. Binnen een paar seconden verdwijnt alles op de heuveltop in een dichte mist. Een harde wind speelt met het tentdoek en de dennenbomen, wat een onheilspellend geluid veroorzaakt. Ik vind het gelijk een minder geschikte plek, maar besluit er toch te gaan slapen. Midden in de nacht krijg ik daar toch spijt van. Een zwijn staat knorrend naast het hoofdeinde van mijn kleine tentje, en ik schik me helemaal wild. Als een half uur later quads de heuvel op rijden, neemt de adrenaline in mijn lichaam nog extra toe. De resterende zes uur tot zonsopkomst lig ik stijf van angst podcasts te luisteren.

wildkamperen-canigo

Een hunebed, een rivier en een dorp

Mijn opluchting is groot als het eindelijk licht wordt buiten mijn tent. Ik pak snel mijn spullen in, en daal door dichte mist af naar een dolmen (hunebed) en ik voel lichte heimwee naar mijn geboortedorp in Drenthe. Wanneer ik het typisch Franse heuveldorp Bélesta in loop, verdwijnt die heimwee direct. De februarizon schijnt warm door de wolken, het dorp ruikt naar de bloeiende mimosa en mijn voetstappen zijn het enige geluid in de sfeervolle straatjes. Ik verwissel mijn kleding voor een korte broek en T-shirt, en wandel over rotspaden het dorp weer uit. In de verte zie ik het volgende dorp op mijn route al liggen. Het kasteel waaraan Montalba-le-Château haar naam dankt ligt op de heuveltop en is niet te missen.

dolmen-zuid-frankrijk

Met mijn wandelstok in de lucht maaiend wandel ik over een pad met laaghangende spinnenwebben. Het pad houdt bij een flink stromend water opeens op, en gaat aan de volgende kant verder. Ik trek mijn schoenen en sokken uit en steunend op mijn wandelstokken waad ik door het kniediepe water. Wanneer ik vervolgens over een steil pad met grote opstappen naar boven moet klimmen, ben ik extra blij met die wandelstokken, die ik last-minute toch maar meegenomen heb.

wandelvakantie-bij-de-canigo

Boven op de heuvel bevindt ik me weer tussen uitgestrekte wijngaarden en een enkele, bloeiende boomgaard. De lucht is strakblauw en achter me zie ik in de verte Forca Real liggen. Het voelt dagen geleden dat ik daar was, terwijl ik nog geen 48 uur onderweg ben. Al snel wandel ik langs de kerk van  Montalba-le-Château, nog zo’n oud, uitgestorven dorp. Met zijn steile paden, is ook dit weer zo’n typisch dorp waar de gemiddelde bejaarde inwoner een betere conditie heeft dan ik.

trektocht-route-canigo

Overdag slapen, ’s avonds wakker liggen

Buiten het dorp besluit ik dat het tijd is voor siësta. Aan de rand van een wijngaard leg ik mijn matje neer, trek ik mijn schoenen uit en doe ik een dutje. Een gier zweeft vlak boven mijn hoofd, en wanneer ik beter kijk, zie ik dat er nog drie op de stijgende lucht zweven. Gieren heb ik nog nooit in het wild gezien en ik ben helemaal wakker en blij! Bovenop de heuvel is het landschap droog, heel droog. De Canigo en buurbergen vormen blauwe silhouetten tegen de lucht. Het vervallen asfaltpad blijft maar omhoog slingeren en ik zie nul tekenen van verder menselijk leven in het landschap. Ik zweet me rot en stort tevreden op de grond zodra ik schaduw onder een dichte struik vind.

wijngaarden-frankrijk

Mijn watervoorraad gaat er in de warmte sneller doorheen dan me lief is, en uit een stroompje filter ik enigszins geel water. Een kampeerplek vinden is lastiger dan water vinden, dus ik loop door tot de zon bijna onder is. Bovenop een heuvel vind ik op een driesprong van wandelpaden een stukje vlak gras, en ik besluit dat dat goed genoeg is. Nog voordat de zon helemaal onder is, staat de bijna volle maan al fel aan de hemel. Helemaal donker wordt het daardoor niet, gelukkig. Stijf van angst lig ik een paar uur later weer podcasts te luisteren, ondertussen heel alert op elk geluid van mogelijke zwijnen of moordenaars.

wildkamperen-uitzicht-canigo

Eindelijk uitzicht op de Canigo

Voor de zonsopkomst zie ik eindelijk de top van de Canigo zonder enige haze. Scherp steekt de besneeuwde piek af in de hemel, terwijl de omliggende pieken zachter zijn. De dorpen in het dal zitten verstopt achter een laaghangende wolk. Vogels fluiten fanatiek en blijven hun deuntjes herhalen, ook als de hele heuvel in een dichte mist verdwijnt. Ik pak alles nat in, en daal af naar Marcevol, een dorpje waar ik vaker kom om van het uitzicht op de bergen te genieten. Van dat uitzicht is nu geen sprake, dus ik loop snel door. De zon breekt halverwege door, en snel verwissel ik mijn outfit weer voor wat luchtigers.

zonsopkomst-canigo

Ik heb besloten van dag drie een relatief rustige dag te maken, en boek een AirBnB in Eus. Ik kan pas aan het eind van de middag terecht, en besluit onderweg lange pauzes in te lassen. Zo zit ik een uur in de zon op een bankje bij het dorp Arboussols te lezen, tot dezelfde man voor de vierde keer langs komt rijden en ik maar weer in actie kom. Aan de andere kant van het dorp loop ik langs hoge muren van gestapelde stenen. Hagedissen liggen te zonnen op deze muren van voormalige terrassen. Het ijs glinstert op de top van de Canigo, en bloeiende mimose brengt een zoete geur over het pad.

marcevol-frankrijk
wandelen-balcons-canigo

Ik slenter genietend rustig verder, tot ik bij een waterval net buiten Eus kom. Daar neem ik een pauze van drie uur, in het gezelschap van een vuursalamander die ook lekker op een steen in het water zit te zonnen. Ik lees een boek op mijn E-reader, eet een Cliffbar en bedenk hoe goed het leven is.

vuursalamander-frankrijk

Het mooiste dorp van Frankrijk: Eus

Eenmaal aangekomen in Eus, snap ik direct waarom dit dorpje tot de mooiste dorpen van Frankrijk behoort. Het is alsof de tijd hier stilgestaan heeft. In het autovrije centrum zijn weinig tekenen van de moderne tijd te vinden. De kerk en het voormalige kasteel liggen bovenop de heuvel, en de huizen van het dorp zijn op de flank van de heuvel omlaag gebouwd. Het dorpje is een doolhof vol verborgen steegjes en deuren, en op elke straathoek staat een cactus of aloë vera. Ik (ver)dwaal enige tijd door het dorp, tot ik aankom bij mijn luxe AirB&B voor de nacht.

eus-dorpje-frankrijk

Ik geniet intens van de warme douche, na drie dagen zweten op de wandelpaden. Ze hebben zelfs mijn favoriete shampoo, en ik voel me een princes. Het princessengevoel neemt verder toe als ik op het brede, comfortabele tweepersoonsbed ga liggen en door het raam de top van de Canigo zie. Een supermarkt is er niet, dus in deze luxe kamer lepel ik met een luxe lepel uit mijn zakje kant-en-klaar eten. Helaas valt mijn nachtrust enorm tegen. De overbuurjongens hebben een feestje (hoezo, coronaregels en avondklok?) en ik schik meerdere keren wakker door hun geschreeuw.

eus-frankrijk

Een kapel en een kerk en een basic picknick

Na een heel rustig begin van de dag, waarbij ik vanaf het terras geniet van het uitzicht op de Canigo, hijs ik mijn wandelrugzak weer op mijn rug en vertrek ik voor de laatste 20 kilometer van de route. Vanaf het uitkijkpunt net buiten het dorp kijk ik nog even om naar de bijzondere opbouw van dit dorp. In de verte zie ik Prades liggen, het eindpunt van de wandelroute. Ook vandaag is het bloedheet en al snel drupt het zweet langs mijn armen en benen naar beneden. Mijn benen zijn net een speldenkussen van alle bramenstruiken langs het pad, en het zout prikt in de wonden.

wandelen-bij-de-canigo

Na een lange, lange klim omhoog, bereik ik een mariabeeld in een kapel op een heuvel. Ze heeft 300 graden prachtig uitzicht op bergen en dalen, en verderop zie ik een kerkje liggen. Tien minuten later bereik ik dit afgelegen kerkje, waar het heerlijk peaceful is. Afgezien van stromend water en vogelzang is het er stil, en ik geniet van mijn crackers met pindakaas. Het Franse stel dat aan de picknickbank naast mij gaat zitten, stalt al snel vijf soorten kaas en tien bakjes met eten uit op tafel, en kijkt enigszins kritisch naar mijn droge-crackers-lunch. Stiekem ben ik jaloers, want ik heb honger als een paard!

trektocht-picknick

Weer eens verdwaald

Na kilometers zwaar, zwaaaar afzien, sta ik op een prachtig wild plateau op een heuveltop. Ik heb braaf de gele markering gevolgd, maar het blijkt dat er weer eens twee routes overlapten en beiden met geel gemarkeerd zijn. Ik sta compleet verkeerd, zie ik op mijn kaart. De precieze route staat nergens ingetekend en het is wat gokken steeds. Nou, verkeerd sta ik dus, maar het uitzicht is fantastisch. Ik besluit niet terug te gaan over het steile pad, maar gewoon naar het volgende dorp te lopen. Ik klim over een hek dat net zo hoog is als ik zelf, en elektrocuteer mezelf als ik mijn tas onder de stroomdraden door probeer te schuiven. Even weer lekker wakker!

wandelroute-balcons-canigo

Een paar kilometer verderop ben ik extra blij dat ik afgedwaald ben, want ik kom een Engelse vrouw en haar honden tegen. We hebben een superleuk gesprek over vanalles-en-nog-wat. Ik loop door dat gesprek nog meer vertraging op, en weet al dat ik Prades die dag niet meer ga bereiken. Lager op de heuvel vind ik een plek die me wel geschikt lijkt voor een nachtje wildkamperen. Ik zit een boek te lezen omdat ik mijn tent pas tegen zonsopkomst op wil zetten (i.v.m. regels rondom wildkamperen), als een meneer drie keer binnen een half uur langs komt lopen. Op toch wel een behoorlijke afstand van de bewoonde wereld, en zonder mijn begroeting te beantwoorden. Ik heb een raar gevoel bij de man en denk: ‘nee, hier ga ik niet slapen’. Ik pak mijn tas op en loop verder naar het dorp.

canigo-zuid-frankrijk

‘Hallo, mag ik bij je slapen?’

De avondklok gaat bijna in, en ik heb nog geen plek gevonden om te slapen. Ik weet dat de Engelse mevrouw in het dorp woont, maar ik weet niet waar. Ik loop langs alle deuren in het dorp, waarbij ik op zoek ben naar een Engelse naam op de brievenbus. Totaal zinloos. Dan vraag ik een kind, die weer een ander kind vraagt, en zo loop ik al snel als de rattenvanger van Hamelen met een groepje kinderen door het dorp, op zoek naar de ‘Engelse mevrouw met honden’. Schaamte kleurt mijn wangen, maar ik kan de kinderen met mijn gebrekkige Frans niet uitleggen dat we de missie maar moeten staken, dus ik zet door.

Eenmaal bij het huis aangekomen waarvan één van de kinderen denkt dat mevrouw daar misschien woont, bel ik aan. Een man doet open. ‘Uh, hi, do you have a wife and three dogs?’. Ja, dat heeft de verbaasd kijkende meneer. ‘Ohh good, can I spend the night with you maybe?’. Ik schaam me echt dood en voel me echt heel asociaal, maar ik mag binnen komen, krijg een bord pasta en slaap die nacht omgeven door twee honden op de slaapbank.

logeren-vreemden

Aan al het goede komt een eind, ook aan de trektocht bij de Canigo

Na (eindelijk!) een nacht goed slapen, ga ik op pad voor de laatste 11 kilometer van de route. Over een koel bospad loop ik naar een zonnebadende hoogvlakte, waar koeien met ieniemienie kalfjes lopen. Die koeien vinden dat het pad van hun is, en zijn niet van plan met hun baby’s de bramenbosjes in te gaan. Er zit niets anders op dan dat ik dan maar door die bramen moet, en mijn blote benen veranderen in een waar bloedbad. Buiten het graasgebied spoel ik het bloed van mijn benen en geniet ik van een gevriesdroogde maaltijd als ontbijt. Het is doodstil om mij heen, en over de hoogvlakte (die op Schotland lijkt) kijk ik uit op de Canigo. Ik denk terug aan de voorafgaande, intense vier dagen en nachten en voel me zo alive!

hoogvlakte-canigo

Door de bosjes naar Prades slingerend, word ik overspoeld door nostalgie. Ik heb het gevoel dat het einde van een maandenlang avontuur in zicht is, terwijl ik in werkelijkheid nog geen vijf dagen weg geweest ben.

canigo-wandelvakantie

prades-trektocht
Reacties
Categorieën