Over enge mannen tijdens je soloreis

Vraag ik mensen wat ze spannend vinden aan soloreizen of solowandelen, dan bevat het antwoord vaak een variant van 'enge mannen'. Wandel ik alleen door de wildernis en kom ik wandelaars tegen, dan voelen ze vaak de behoefte om me te wijzen op het feit dat niet alle mannen goede bedoelingen hebben (alsof ik dat nog niet wist ;) ). En 'nooit met vreemde mannen meegaan' wordt ons al vroeg aangeleerd. Logisch ook, dit alles, want er zijn natuurlijk rotte appels die niet te vertrouwen zijn en hoe kun je dat onderscheid maken? Ook ik ben niet immuun voor deze zorgen/angsten, maar ik heb in de afgelopen jaren wel het nodige geleerd over enge mannen tegenkomen tijdens je soloreis.

Angst voor enge mannen tegenkomen tijdens je soloreis

Het is niet zo gek dat we ons als vrouwen (want daar richt ik me in dit artikel even op, maar als man kun je je natuurlijk ook zorgen maken) druk maken over het tegenkomen van 'enge mannen'. We kennen allemaal denk ik wel voorbeelden van situaties waarin een man zich (zachtgezegd) niet respectvol gedroeg en daarmee een vrouw mentaal en/of fysiek pijn deed. Dat gunnen we niemand, dus het is niet zo gek dat je als kind al gewaarschuwd werd voor 'vreemde mannen' en dat je vrienden zich zorgen maken als je aankondigt dat je solo op reis gaat. Vaak heb je die waarschuwingen van anderen helemaal niet nodig, omdat je zelf ook niet echt zit te wachten op zo'n ervaring.

Iemand vroeg me tijdens een of ander vragenspel eens: 'zou je liever als man geboren zijn?'. Ik ben blij met wie ik ben, maar toch antwoordde ik: 'dan zou ik me tijdens mijn soloreizen wel veiliger voelen'. De vragensteller keek me vol medelijden aan en vroeg of ik me dan zo druk maakte over als vrouw alleen reizen. Op dat moment deed ik dat inderdaad. Ik ben natuurlijk nooit een man geweest, maar ik voel me als vrouw toch kwetsbaar(der). Niet per se omdat ik 'zwak' ben, maar omdat ik voor mensen met 'verkeerde bedoelingen' duidelijk een vrouw ben.

Hoe ik over mijn angst voor 'enge mannen' heen kwam

Zag ik als tiener tijdens het uitlaten van de hond in het bos een man op een bankje zitten, dan gingen bij mij de alarmbellen af. Die angst voor enge mannen is er door één van mijn ouders goed ingestampt en dat heeft me ongetwijfeld voor narigheid behoed. Maar die angst ging me in de weg zitten toen ik alleen ging reizen. Ik zag namelijk in elke vreemde man een levensgroot gevaar, en als je ver van huis bent dan is elke man een vreemde man.

Verspreid over de jaren kwam een aantal inzichten die mij hielpen mijn angst voor enge mannen te verkleinen:

1. Niet elke man heeft vervelende bedoelingen. Ik heb veel mannelijke vrienden en die sleuren ook geen vrouwen de bosjes in - er moeten ongetwijfeld meer vriendelijke mannen zoals zij zijn.
   
   
2. De meeste seksuele misdaden worden gepleegd door een bekende en niet door vreemde mannen.
   
   
3. Als ik iemand lastig zou willen vallen, dan ging ik daarvoor niet eerst uren de berg op zwoegen en dan maar hopen dat er heeeel misschien wel een vrouw alleen daar in haar tentje ligt. Nee, dan zou ik in de stad op zoek gaan, want daar is mijn slagingskans veel groter. (Dat gezegd hebbende: als je op een afgelegen plek lastiggevallen wordt, dan is de kans dat er hulp komt wel kleiner - leer jezelf dus verdedigen).
   
   
4. Ik ben in de afgelopen jaren op mijn solowandeltochten en soloreizen alleen megavriendelijke mannen die grenzen respecteren tegengekomen. Ik ben vaker lastiggevallen op klaarlichte dag in 'mijn eigen stad' dan in de wildernis. Hoe vaker het goed gaat, hoe meer vertrouwen ik opbouw (al blijf ik me natuurlijk bewust dat het niet altijd goed hoeft te gaan).
   
   
5. Ik leerde zelfverdedigingstechnieken die me een minder kwetsbaar gevoel geven.
   
   
6. Ik leerde beter luisteren naar mijn intuïtie of onderbuikgevoel. Die negeerde ik één keer ('ik kan die man toch niet wegsturen?') en daar heb ik van geleerd. Voelt iets nu niet goed? Dan handel ik daarna en ga ik me niet vriendelijk/beleefd gedragen omdat 'dat zo hoort'.

Al die inzichten leidden ertoe dat ik nu relaxed alleen op wandelavontuur ga. Uiteraard alleen in landen/gebieden waar dat vertrouwd is. 

Wat jij kunt doen als je bang bent voor enge mannen op je soloreis

Blijven jouw solowandelplannen op de plank liggen omdat je je zorgen maakt over enge mannen? Dan een paar tips:

• Schrijf je angst in detail op: waar ben je precies bang voor? Onderzoek vervolgens hoe groot die kans is (lang leve Google).
• Onderzoek het risico in het gebied waar jij wilt gaan wandelen - is het veilig om daar als vrouw alleen op pad te gaan, of wordt het afgeraden? 
• Spreek met andere vrouwen die solo gewandeld hebben op de route die jij wilt lopen. Wat is haar ervaring? Voelde zij zich veilig?
• Bedenk wat je gaat doen als je wél lastiggevallen wordt. Leer bijvoorbeeld zelfverdedigingstechnieken (beter dan een mes gebruiken, want als je niet weet hoe je die moet gebruiken, kan hij tegen je gebruikt worden).
• Vraag jezelf af of je echt solo wilt wandelen. Is je angst zo groot dat je niet van de tocht gaat genieten? En is genieten je voornaamste doel? Dan kun je misschien toch beter met iemand samen gaan.
• Praat erover. Ik ben geneigd dit soort angsten op te kroppen, waardoor ze alleen maar groter worden. Juist door erover te praten, kun je er vaak makkelijker mee omgaan.
• Pas je trip eventueel wat aan. Heb je nog nooit solo gewandeld en ben je vooral bang voor enge mannen die je 's nachts komen bezoeken? Ga dan eerst eens solowandelen met overnachtingen in B&B's en hotels, zodat je eerst kan wennen aan het overdag alleen wandelen en het zo rustig op kunt bouwen. Voelt dat ook groot? Maak eerst een solo-proeftocht van twee dagen nabij je huis en bouw het langzaam op.
• Deel je wandelplannen met een thuisblijver (dat geldt ook als je niet bang bent trouwens). Vertel hem/haar waar je wanneer aan denkt te komen en welke route je loopt. Je kunt ook gebruik maken van een GPS met noodknop of de trackingfunctie op je telefoon.
  
  

Luisteren naar je intuïtie

Waar ik mijn besluiten vroeger liet beïnvloeden door 'nooit met vreemde mannen meegaan', durf ik tegenwoordig volledig op mijn intuïtie te vertrouwen. Dat ben ik steeds meer gaan durven naarmate ik dat vaker deed. Elke keer dat ik die leap of faith maakte, pakte het goed uit, en dat geeft vertrouwen voor de toekomst. Er zijn momenten geweest waarop mijn intuïtie zei: 'dit voelt niet helemaal goed', en ik dat gevoel negeerde omdat mijn ratio er geen verklaring voor had. En wat bleek? Ik had achteraf gezien beter naar dat gevoel kunnen luisteren, want in deze gevallen gebeurde er inderdaad iets waar ik me niet fijn bij voelde.

Misschien wel mijn belangrijkste les: voelt iets of iemand niet goed, dan maak je dat je wegkomt, ook als dat onbeleefd is of je er geen verklaring voor hebt.

Positieve ervaringen

Misschien heb ik geluk gehad, want ik weet van vrouwen die wel vervelende situaties meemaakten tijdens hun solowandeltochten. Dat gun ik niemand, maar het kan gebeuren, hoe frustrerend ik dat ook vind ('doe toch even normaal').

Als ik het met anderen heb over het tegenkomen van vreemde mannen op mijn solotochten, dan wordt er vaak een voorbeeld genoemd waarin het niet goed ging. Logisch, want dat maakt de meeste indruk op ons, maar er zijn ook heeeeeeeeeeeel veel gevallen waarin zo'n ontmoeting juist positief uitpakte. Ik heb tijdens mijn reizen zoveel vriendelijke, behulpzame mannen ontmoet die onvergetelijke positieve herinneringen aan mijn trip toevoegden. Een paar voorbeelden:

• Ik ging liften in Schotland, omdat ik met het openbaar vervoer niet snel genoeg op mijn bestemming kon komen. Er stopte een man, ik maakte in een split second het besluit dat hij te vertrouwen was en kreeg een urenlange lift naar mijn bestemming. Op soortgelijke manier kreeg ik ook een lift van een ruige vrachtwagenchauffeur, een geëmigreerde Nederlander en vele andere heel vriendelijke, respectvolle mannen.
• Ik logeerde via Couchsurfing bij een Sloveens gezin met wie ik niet kon communiceren en waarvan de man me om de haverklap aan mijn arm zijn auto in 'begeleidde' en naar bezienswaardigheden reed.
• Ik maakte recent een spontane 10 uur durende wandeling door de wildernis met mijn AirBnB-host Graham. Toen ik hem bij aankomst op de kaart liet zien waar ik heen ging, nodigde hij zichzelf spontaan uit (maar vroeg daarna netjes of dat oké was). Ik bleef nog een nacht langer in het guesthouse en we gingen de volgende dag fossielen zoeken, lasagne maken en Ierse muziek luisteren.
• Twee mannen spraken me aan op een uitgestrekt bergplateau. Ik voelde me wat gespannen omdat ik niet snapte wat ze (in het Frans) tegen me zeiden, maar het bleek dat ze mij als lange afstand wandelaar hun waterflessen wilden geven omdat ze bang waren dat ik niet voorbereid was op de grote droogte daarboven.

En zo kan de lijst nog wel even doorgaan. En dan zijn er natuurlijk nog een heleboel momenten waarbij ik een man tegenkwam, we elkaar groetten en daarna onze eigen weg vervolgden.

De meeste mensen deugen

Wat al deze momenten van vertrouwen op wildvreemden en ingaan tegen de eerste regel die je als jong meisje leert mij geleerd heeft: de meeste mensen deugen, en: ik kan vertrouwen op mijn intuïtie. Ik weiger om me in mijn leven te laten beperken door angsten voor wat mogelijk kan gebeuren, want dan kom ik mijn huis niet meer uit. Het is een afweging, net als autorijden (heb je die cijfers wel eens gezien?). Ja, er is een kans dat je een niet deugende vent treft en ik gun je dat écht niet. Maar ik hoop dat die angst je niet tegenhoudt om je dromen waar te maken, zij het met de nodige voorzorgsmaatregelen en skills.
Note to self: Ik ga het boek De meeste mensen deugen nu toch echt maar eens lezen ;)

Meer tips voor je solowandeltocht?

Meld je aan voor mijn  gratis webinar Alleen op wandeltocht . Hierin vertel ik je meer over hoe je ontspannen en veilig alleen een meerdaagse wandeltocht maakt.

Een paar laatste opmerkingen

Ik vind het superstom dat we ons hier als vrouwen druk over (moeten) maken en ik zou dit artikel liever helemaal niet schrijven - maar daar wilde ik even niet teveel op ingaan.

Dit verhaal is vanuit mijn persoonlijke ervaringen geschreven. Zoals gezegd: ik ben alleen lastiggevallen in de stad, maar nooit in de wildernis. Ik kan me voorstellen dat iemand die dat wel overkomen is, misschien anders tegen de risico's aankijkt. Mocht dat voor jou gelden en wil je wat toevoegen aan mijn verhaal? Stuur me dan even een mailtje.