De West Highland Way is de meest populaire en bekende lange afstand wandelroute van Schotland. Hij begint net buiten Glasgow in Milngavie en eindigt 154 kilometer noordelijker in Fort William. De route loopt vrijwel geheel over goed begaanbare paden en laat je kennismaken met het prachtige, ruige Schotse landschap. De West Highland Way (vaak afgekort tot ‘WHW’) is goed gemarkeerd en 154 km lang. Hij begint net buiten Glasgow in Milngavie en eindigt in Fort William. De route bestaat sinds 1980 en is inmiddels de bekendste wandelroute in Schotland. In dit bericht vertel ik je alles wat je moet weten over het wandelen van de West Highland Way (met of zonder hond) en deel ik mijn belevenissen op deze prachtige wandelroute.
[[showindex]]
Waar begint en eindigt de WHW?
De West Highland Way begint in Milngavie, een klein dorpje op 10 km afstand van Glasgow. Milngavie is te bereiken per trein (een directe treinreis van zo’n 30 minuten). Het is ook mogelijk een dag aan je wandelavontuur toe te voegen en vanaf Glasgow naar Milngavie te lopen. Vanaf het station van Milngavie loop je naar het dorpscentrum, waar de route officieel begint bij een naaldvormig standbeeld.
De route eindigt in het centrum van Fort William, de ‘hoofdstad van de Schotse Hooglanden’. Hier staat een standbeeld van een man op een bankje, het officiële eindpunt. Vergeet hier niet de klassieke ‘wij hebben de WHW gelopen foto’ te maken terwijl je naast hem gaat zitten. Vanaf Fort William kun je een bus of trein terug naar Glasgow nemen. Ook is het mogelijk om met een bagagetransportbusje langs de route terug naar Glasgow te rijden. Ben je meer avontuurlijk ingesteld, dan kun je ook liften. Trek daar dan wel ruim de tijd voor uit, wij stonden soms redelijk lang te wachten tot iemand stopte.
Wat is de beste tijd om de West Highland Way te lopen?
Wij liepen de West Highland Way in april en mei. We hadden de gehele route vrijwel voor ons alleen, wat ons echt dat gevoel van ‘alleen op de wereld’ gaf. Zoek je ook rust, dan kun je het beste in de periode april-juni of augustus-oktober gaan. Eind juni tot eind augustus zijn de drukste dagen op de route. Voordeel: veel outdoormensen om mee te kletsen. Nadeel: altijd mensen in je uitzicht én beperkte beschikbaarheid van accommodatie. Ga je in het hoogseizoen op pad, zorg er dan voor dat je je accommodatie ruim op tijd boekt.
Winters in Schotland zijn hard, en daardoor is de route voor onervaren bergwandelaars minder geschikt tussen oktober en (eind) april. Een week voordat wij op pad gingen lag er sneeuw op een deel van de route, dus houd de weersvoorspelling ook in het voor- en najaar goed in de gaten.
Wanneer je de West Highland Way wandelt, bepaalt hoe druk het op de route is en hoe je uitzichten zijn.
Hoe erg zijn de midges op de West Highland Way?
Vraag mensen die in de zomer in Schotland waren naar hun vakantie en het woord ‘midge‘ valt in vrijwel alle antwoorden. Een midge is een klein zwart steekvliegje die met zijn hele familie als een zwarte wolk op je afkomt. Om je vervolgens op elk stukje blote huid lekker op te smullen. Pijn doet het niet, maar als ze je aanhoudend blijven lastigvallen word je wel helemaal gek.
Midges verschijnen eind mei tot begin september. Ze houden niet zo van kou, dus in het voor- en naseizoen heb je minder last van deze steekbeestjes. Mocht je niet onder het midge-seizoen uitkomen, kom dan voorbereid.
Markering van de route
De route is erg goed gemarkeerd met het tekentje van de nationale wandelroutes in Schotland. Een wandelgids of -kaart is daardoor niet heel hard nodig, maar wel fijn om bij je te hebben. Zo kun je op elk moment zien waar je bent en daarnaast oefenen met kaartlezen. Ik raad de wandelgids van Charlie Loram aan, omdat de kaarten goed leesbaar zijn en erin vermeld staat waar je kunt eten en overnachten.
Hoeveel dagen kost het om de hele West Highland Way te wandelen?
De route is 154 km lang. Hoe je deze opdeelt in etappes hangt af van hoe ver je op een dag wilt/kunt lopen en waar je wilt overnachten. Wij deden er 7-8 dagen over en hadden halverwege een rustdag waarop we slechts een kort stukje liepen. Hij moet in 4-9 dagen zeker te doen zijn (bereken je wandeltijd). In de routegids van Charlie Loram staan suggesties voor routeindeling, waarbij rekening gehouden wordt met mensen die willen overnachten in lokale accommodatie. Ga je wildkamperen, dan kun je tijdens de wandeling zelf nog besluiten je schema aan te passen.
Overnachten langs de West Highland Way
Omdat wildkamperen in Schotland over het algemeen toegestaan is, leent deze route zich goed voor een wandel-en-kampeeravontuur. Denk wel om de camping management zones bij Loch Lomond waarin speciale regels gelden.
Je kunt er natuurlijk ook voor kiezen om op één van de campings te overnachten. We zijn onderweg geen camping tegengekomen die er vreselijk uit zag, en bij de meeste campings heb je nog mooi uitzicht ook.
Aan de oever van Loch Lomond kom je twee keer een bothy tegen. Bothies zijn vrij toegankelijke huisjes waarin je vuur kunt maken en kunt slapen. Soms staan er ook tafels en stoelen. Hier kun je droog en warm lunchen, dineren en/of slapen. Je legt je matje op een verhoging (als er plek is) en je hebt je slaapplek voor de nacht gevonden. Let op: vol is vol. Je kunt niet reserveren en als anderen je voor waren en je hebt geen tent, dan heb je hier toch een probleempje.
Geen fan van kamperen? Geen probleem, ook zonder dat is de WHW goed te doen. Misschien nog wel beter zelfs, want je kunt dan lopen met een veel lichtere backpack. Voor wie helemaal lichtgewicht wil gaan is er bagagetransport beschikbaar tussen de verschillende dorpen op de route. In elk dorp op de route vind je overnachtingsmogelijkheden in een hotel, bed & breakfast en/of hostel. De route is ruim voorzien van opties, die je op deze website kunt vinden.
Voor alle accommodatie geldt: boek op tijd! Zeker in het hoogseizoen is de route en dus ook de accommodatie drukbezocht.
Wildkamperen langs de West Highland Way aan Loch Lomond
Tip: bagagetransport op de West Highland Way
Wie niet met een (zware) backpack wil lopen, maakt gebruik van bagagevervoer. Boek je transport bij Travel-lite of AMS. Je geeft door waar je de volgende nacht wilt overnachten (dit moet wel een accommodatie met adres zijn, dus geen wildkampeerplek) en als je daar aan het eind van de dag aankomt staat je tas klaar. Deze dienst is ook beschikbaar voor mensen die in hostels, hotels of B&B’s overnachten, zodat je met enkel een dagrugzakje met voeding en regenkleding loopt.
Hoe getraind moet ik zijn om de WHW te kunnen lopen?
Ik moet eerlijk toegeven: ik sportte voordat ik aan de WHW begon erg weinig. Ik kwam net uit een burn-out toen ik besloot de West Highland Way te gaan lopen. Hoewel mijn conditie te wensen overliet, vond ik de route goed vol te houden. Omdat je vooral over goed begaanbare paden loopt, valt de uitdaging mee. Het eerste deel van de route is vlakker en minder uitdagend dan de latere etappes, waardoor je langzaam kunt wennen aan het lopen. Met voldoende rustpauzes en niet te lange dagetappes is het voor een ieder goed te doen. Wel raad ik je aan om zoveel mogelijk te trainen voor je trektocht, voor maximaal plezier en minimaal blessurerisico.
Eten en drinken kopen langs de wandelroute
De WHW loopt via dorpjes waar je eten en drinken kunt kopen. Stel zelf je maaltijd samen in een supermarkt, of rust uit in een hotel of restaurant. In vrijwel alle WHW routegidsen komen eetgelegenheden uitgebreid aan bod. Je kunt natuurlijk ook lichtgewichte, gevriesdroogde maaltijden van huis meenemen. Neem genoeg water mee voor onderweg en kijk voor vertrek goed waar je je voorraad aan kunt vullen uit kranen of beekjes.
Tip: kijk van tevoren goed voor hoeveel etappes je eten in moet slaan. Je komt niet elke dag langs een supermarkt en je wilt niet zoals wij onverwachts zonder eten komen te zitten. Kijk ook of die winkels open zijn op het moment dat jij daar passeert.
Lichtgewicht voeding mee op je wandelreis is altijd handig
Water drinken uit de Schotse natuur
Over het algemeen is het water in Schotland redelijk schoon. Voor de zekerheid gebruik ik wel altijd een waterfilter (zoals deze van Care Plus). Probeer vooral kleine stroompjes te kiezen en niet grote wateren waarvan je niet weet waar het water vandaan komt. En misschien vanzelfsprekend maar toch belangrijk: kijk of er geen dode beesten langs het water liggen.
Let op: ga je wildplassen of -poepen? Doe dit nooit dichtbij een watertje, je weet nooit wie daar verderop uit wil drinken.
Kan ik de West Highland Way veilig alleen lopen?
Jazeker, ik zou me 100% veilig voelen deze route alleen te wandelen. Er zijn genoeg mensen die dat doen. Bovendien ben je nooit helemaal alleen, want elke dag ontmoet je superleuke mede-wandelaars. Als je ’s avonds op een camping of in een ho(s)tel slaapt weet ik zeker dat je geen avond alleen door hoeft te brengen als je dat niet wilt. Jullie hebben tenslotte allemaal minstens één gemeenschappelijke interesse: wandelen in Schotland.
De West Highland Way wandelen met de hond
Een kennis van mij, Sylvia, liep de West Highland Way met haar hond. Het is mijn grote droom om met een hond op trektocht te gaan, en ik weet dat ik daar niet alleen in ben. In dit blog bericht heb ik samen met Sylvia kennis verzameld over wandelen met je hond op de West Highland Way.
Hoe reis je met de hond naar Schotland?
De meest hondvriendelijke opties zijn de boot of de autotrein. Er gaat een boot van IJmuiden naar Newcastle, vanaf waar het nog een paar uur reizen is naar Glasgow. Je hond mag op deze boot in de auto blijven, in een speciale hondenkennel of mee in daarvoor geselecteerde hutten. Sylvia koos ervoor om de hond in de auto te laten zitten omdat dat dat voor Sandy een vertrouwde omgeving is. Je mag op vaste tijden samen met een bemanningslid naar je auto of de kennels. Je kunt er dan voor kiezen om je hond uit te laten op het hondendek met een zandbak.
Een andere optie is naar Frankrijk rijden en daar de trein door de Eurotunnel naar Dover te nemen. Je zit in totaal dan wel meer uren in de auto (eerst naar Calais en dan van Dover naar Glasgow).
Uiteraard moet je hond voor je bezoek aan Schotland voorzien zijn van een paspoort en chip. Daarnaast moet hij bij een dierenarts ontwormd zijn tegen (o.a.) de vossenlintworm. Deze ontworming moet 24-120 uur voor je aankomst in het Verenigd Koninkrijk gegeven zijn. Ook een Rabiës inenting is verplicht.
Tip: lees voor vertrek alle informatie over de eisen waaraan je hond moet voldoen hier.
Sylvia wandelde de West Highland Way met de hond en haar (schoon)familie
Kun je met de hond de West Highland Way lopen?
Honden zijn welkom over de hele lengte van de West Highland Way. In het lammerseizoen is een klein deel van de route nabij Conic Hill verboden toegang met de hond. Ze geven dan een omleiding aan. Je loopt wel door een landschap waar ook schapen, herten en ander wilt leven, dus houd hem/haar goed onder controle. Sylvia gebruikt een canicrosslijn met elastiek wanneer ze Sandy aan de lijn had, die ze met een karabijnhaak aan de heupband van haar tas bevestigde.
Wil je onderweg iets eten/drinken in een pub, dan kan je hond mee naar binnen. Volgens Sylvia wordt overal leuk gereageerd op de hond.
Hoe kom je met je hond bij het startpunt van de WHW in Milngavie ?
De route begint in het dorpje Milngavie, nabij Glasgow. Sylvia parkeerde haar auto bij het station van Milngavie, hoewel dat officieel niet toegestaan is. ‘De auto stond er nog bij terugkomst, was stiekem wel een opluchting’, schrijft Sylvia, en ik kan me voorstellen dat je relaxter loopt als je auto ergens geparkeerd staat waar dat toegestaan is. Ik weet zo niet
precies wat de handigste plek is, maar ik weet wel dat Milngavie goed te bereiken is per trein vanuit Glasgow, waar je ongetwijfeld meer plekken hebt om je auto te parkeren.
Hoe kom je met hond vanaf het eindpunt in Fort William terug naar Milngavie?
Sylvia en Sandy namen de trein terug, een treinreis van 5 uur die grotendeels de West Highland Way volgt. Nog even nagenieten in het landschap waar je de voorgaande dagen gelopen hebt dus. De hond mag gratis mee in de trein.
De West Highland Way is heel hondvriendelijk
Waar kun je met de hond overnachten langs de West Highland Way?
Je kunt er natuurlijk zoals ik voor kiezen om (wild) te kamperen. Honden zijn op de meeste campings toegestaan tegen een meerprijs. Tijdens het wildkamperen is je hond natuurlijk sowieso welkom op je slaapplaats.
Liever iets meer luxe? Je bent met je hond ook welkom in diverse B&B’s en hotels. Het is even zoeken, maar het is te doen. Het viel Sylvia tegen gezien de populariteit van de route, maar dat heeft vast alles te maken met het soms natte Schotse weer en het schoonmaakwerk wat dat oplevert. Je kunt eventueel gebruik maken van bagagetransport als je niet met een (grote) rugzak wilt lopen.
Onderaan deze pagina vindt je een overzicht van waar Sylvia en Sandy overnacht hebben, om je op weg te helpen.
Wat eet je hond onderweg?
Ik vroeg Sylvia hoe ze het eten voor Sandy regelde. Ze droeg voor elke dag een Renske stoommaaltijd mee van 400 gram. Daarnaast had de als extraatje een kilo kleine brokjes en drie kluiven mee voor onderweg. Het metalen voorbakje was verpakt in een plastic/rubberen omhulsel om geklingel onderweg te voorkomen. Sandy droeg een rugtas met een deel van het voer en een handdoek in een diepvrieszakje met ritssluiting.Verder werd Sandy onderweg soms verwend met 500 gram gehakt uit de supermarkt of een ei van het ontbijtbuffet.
Er lag nog sneeuw op de West Highland Way
Is er voldoende water voor de hond onderweg?
Een groot voordeel van op vakantie gaan in een vrij nat land, is dat er overal water beschikbaar is. Sandy regelde zelf haar water onderweg, waardoor Sylvia kon besparen op gewicht in haar rugzak.
Een paar aanvullende tips voor het wandelen van de West Highland Way met de hond
De West Highland Way loopt deels over terrein met kleine steentjes. Heeft je hond gevoelige voetzolen als je met hem/haar wandelt in Nederland, dan is de kans groot hij/zij in Schotland ook zere voeten kan krijgen. Doe voor je reis dan research naar speciale hondenschoentjes en zalfjes.
Sandy mocht na de wandeling een badjas voor honden aan. Deze hield haar spieren en gewrichten lekker warm na een dag wandelen en heeft als bijkomend voordeel dat de kamer niet zo vies wordt. Volgens Sylvia wist Sandy zo ook bij het aandoen van de badjas dat de wandeldag voorbij was en dat het tijd was om uit te rusten. De badjas van Sandy komt van Dogstore. Verder is het fijn om een lekker kleedje mee te nemen voor je hond. De hondenmand van thuis is natuurlijk niet te dragen, maar er zijn lichtgewichte en compacte alternatieven zoals deze mat van Ruffwear en dit kussen van Zooplus (die volgens Sylvia goed klein te maken is in een vacuümzak).
Hond Sandy op het eindpunt in Fort William
Een overzicht van de overnachtingen van Sylvia en Sandy
- Ardoch house hotel: heeft een wat aparte eigenaar maar hij probeert het je wel naar het zin te maken. Meneer heeft zelf ook honden die loslopen op het terrein. Alle honden die er op dat moment zijn mogen overal en nergens komen. Dus is je hond niet sociaal met andere honden, dan is dit misschien niet de plek voor jou. In overleg mag je de auto daar laten.
- Lander B&B met een gastvrouw die het gezellig vindt als je er bent.
- Rowardennan hotel: prima accomodatie, hond kan mee in de eetgelegenheid.
- Drovers Inn: spookhotel en eenvoudig maar na een dag wandelen ben je blij dat je een warme maaltijd en een bed hebt. Hond mag mee in eetgelegenheid.
- Wigwam holidays: houten hutje waar je zelf moet koken, voor elektra heb je ponden nodig, maar je doet best lang (2uur) met een pond.
- Bridge of Orchy: hond mag alleen in café gedeelte en niet in het restaurant. Bij het ontbijt zorgen ze dan dat er een gedekte tafel is in dit gedeelte zodat de hond gewoon mee kan.
- Kinghouse Hotel: hond mag alleen in café gedeelte en deze is bij het ontbijt niet gedekt. Dus hond alleen op de kamer of je wandelmaatje naar beneden sturen en wat mee laten nemen. Het uitzicht is wel geweldig vanuit de ontbijt/restaurant gedeelte.
- Tailrace Inn: zeer eenvoudig, maar hond is ook welkom in het café beneden.
- Loch Linnhe House: wij namen een taxi vanuit het centrum van Fort William naar het hotel omdat deze net buiten het centrum ligt. Verwacht je er niet teveel van, dan is het prima. Badkamer en bedden zijn gewoon goed en netjes. Hond mag ook mee naar beneden voor ontbijt.
Mijn belevenissen op de West Highland Way
Ik wandelde de West Highland Way in april 2019. Het is in die tijd heerlijk rustig op de route, waardoor ik echt het alleen-op-de-wereld-gevoel had en voldoende keuze uit (wild)kampeerplekken had.
West Highland Way etappe 1: van Milngavie naar Easter Drumquhassle
Nadat we in eerste instantie blind langs het startpunt van de West Highland Way liepen, vinden we de ‘naald’ die het begin van de WHW markeert. Een paar minuten later lopen we door het lentegroene Alexander Park, waarna het bos plaatsmaakt voor meer open landschap met een loch. Op het pad langs het loch ontmoetten we een Nederlands stel die we later op de route nog regelmatig tegen zullen komen. Elke ontmoeting op de WHW voelt als het maken van nieuwe vrienden, je hebt je grootste passie immers al met elkaar gemeen. Het pad loopt verder over een voormalige trambaan, met aan de zijkant walletjes met geel bloeiende planten. In de weilanden naast het pad zien we grote groepen blackface schapen met pasgeboren lammetjes.
Na een droog begin van de dag, slaat het weer opeens om. En dan heb het niet over miezerregen, maar over stortregen. Regen die zo hard op je regenkleding klettert dat je niets anders meer kan horen. Regen die zo hard in je gezicht slaat dat het pijn doet. In eerste instantie slaat met het weer ook ons humeur om, maar als snel verandert dat in acceptatie en gewoon maar doorlopen. Gelukkig lopen we nu op een minder mooi stukje pad, langs kunstmatig groene weilanden die naar poep ruiken. Naarmate we onze eindbestemming van die dag naderen, beginnen onze lijven meer te protesteren. We denken steeds ‘aan de andere kant van deze heuvel zal de camping wel zijn’, om vervolgens weer teleurgesteld vast te stellen dat dit niet het geval is. Opeens zie ik mijn reismaatje Yoshi met haar armen in de lucht staan zwaaien. We hebben ‘Drymen Camping’ bereikt. Een grasveld zo groot als de gemiddelde tuin, met wat vervallen hutjes. Geen luxe, maar wél met een oude schuur met toilet, douche en picknickbank.
Met goede vriendin Yoshi maakte ik een trektocht door schotland
Etappe 2: van E. Drumquhassle naar Sallochy camp site
Na het ontbijt in de schuur beginnen de wandeling in de regen langs een doorgaande weg die we al snel verlaten voor een boerenpad met aan weerszijden geel-bloeiende bremmen. Vanaf de top van de heuvel zien we in de verte blauwe vegen in het landschap: Loch Lomond! Niet veel later zien we de herkenbare vorm van Conic Hill, de eerste ‘serieuze’ heuvel waar de WHW overheen gaat. Precies als wij beginnen aan de beklimming van typisch gevormde heuvel, begint het te regenen. Traplopen met verzuring van de vorige dag plús een groot gewicht op je rug is best een hele opgave. Eenmaal boven worden we beloond met blauwe lucht en een perfect uitzicht over het loch.
Na een lunch op de top, dalen we af naar een ‘kissing gate’ onder aan de heuvel. Yoshi loopt daar nietsvermoedend in, met rugzak op de rug. Ze zit klem en het hek wil niet ‘klappen’. Ze kijkt uiterst verbaasd. Ik moet zo hard lachen dat ik bijna niet op mijn benen kan blijven staan. Onze backpacks moeten we over het hek werpen, voor we er zelf doorheen kunnen. In een theehuis, St. Mocha, in Balmaha warmen we op met een grote kop thee.
Het theehuis ligt aan Loch Lomond, en na onze snelle stop volgen we een pad langs de oevers. De vogeltjes fluiten en de zon schittert op het water. Er staat een zacht windje en het water kabbelt zachtjes tegen de oevers. We lopen afwisselend door bos en over het strand. Hoewel we hier prachtige wildkampeerplekken zien, mogen we hier onze tent niet opzetten. Langs het loch geldt een kampeerverbod, dus we lopen verder naar Sallochy camp site. We koken aan een picknicktafel in het gezelschap van brutale eenden, en genieten in onze slaapzakken op het strand van de zonsondergang.
Kamperen langs de West Highland Way aan Loch Lomond
Etappe 3: van Sallochy naar (nabij) Doune bothy
Na een koude nacht aan het water, lopen we al snel te zweten als we heuvelop lopen vanaf de camping. We genieten van de stilte en de zonnige uitzichten over het loch. We volgen een smal pad langs het loch, over kleine strandjes en heuvel op, heuvel af. Zwaar vermoeiend, maar wel erg mooi. Na uren het loch gevolgd te hebben, buigt het pad af het bos in. In Rowchois bothy drinken we een kopje thee en leren we dat er de volgende dag op ‘het zwaarste stuk van de WHW’ de volgende dag 800 ultra-trailrunners komen rennen. Zij kunnen ons niet passeren op het erg smalle, wat technischere pad langs het loch, dus we moeten de geplande route voor deze dag verlengen. Via een brug over een grote waterval bereiken we het hotel in Inversnaid, waar we ons met een frietje klaarmaken voor de zwaarste etappe van de West Highland Way.
Vlak voor zonsondergang klauteren we over het geitenpad langs het loch. We moeten ons vastgrijpen aan boomwortels en onze rugzakken langs bomen manoeuvreren. We passeren de wilde geiten die hier op de steile hellingen grazen en lopen in hoog tempo verder om op vlak terrein te komen voordat het donker wordt. Terwijl de zon net achter een berg zakt, bereiken we een vlak stuk gras aan de oever van Loch Lomond. Genietend van het uitzicht eten we noedels, waarna we snel in onze warme slaapzakken kruipen.
Wildkamperen aan Loch Lomond
Etappe 4: van Doune bothy naar Crianlarich
We worden vroeg gewekt door een koekoek die over het loch roept. Dat komt goed uit, zo kunnen we de meeste ultra-runners ontlopen op het pad langs Loch Lomond, en ze dan later op het bredere pad na Inverarnan laten passeren. Het pad leidt ons langs Doune bothy, waar je gratis kunt overnachten en genieten een uur later van het laatste uitzicht over Loch Lomond. Vlak voordat de eerste trailrunners ons bereiken, bereiken wij Beinglas Farm camping, waar we onze voedselvoorraad aanvullen en uitgebreid lunchen tot het pad weer rustige ris.
Na een paar uur besluiten we weer op pad te gaan. We volgen een lang, breed grindpad langs watervallen en kloven. Het pad blijft lange tijd langzaam omhoog slingeren, met fantastisch uitzicht op de omliggende bergen. Soms verdwijnt het pad onder een laag koeienpoep+modder en moeten we uitwijken om niet tot onze knieën in de smurrie te zakken.
De West Highland Way loopt officieel niet via Crianlarich, maar we dalen af om in de pub onze accu’s op te laden. Rond zonsondergang willen we niet door het bos terug naar het pad, dus we besluiten onze tenten op te zetten in een grasveld aan een rivier. We zitten in onze pyjama te eten, als de eerste moederkoe vanaf de andere oever naar de onze komt waden. Ze klinkt de metershoge oever aan onze zijde op, en komt recht op ons af. Haar pasgeboren kalf blijft aan de overkant, maar andere moederkoeien volgen al snel. We besluiten de tent in onze tassen te proppen en binnen 10 minuten staan we weer buiten het natuurgebied. Maar dan? Alle hostels, hotels en B&B’s blijken volgeboekt, en het enige vlakke veld is het grasveld voor het politiebureau. Het wordt al donker en begint hard te regenen. Uit pure wanhoop bellen we aan bij een huis met gras in de tuin om te vragen of we daar onze tent op mogen zetten. De bewoonster doet open, luistert naar ons en zegt dat haar buren daar bezwaar tegen zouden hebben. Haar advies: zet je tent toch op dat veldje tegenover het politiebureau en stuur de agenten maar door naar mij als ze er wat van zeggen. In de stromende regen spreiden we de tent daar dan toch maar uit. Een meneer komt het veld op lopen en zegt: ‘kom maar in onze caravan op de oprit slapen’. We overnachten in een luxe caravan met verwarming terwijl onze tent weer opdroogt in de badkamer.
De West Highland Way is misschien wel de mooiste wandelroute door de Schotse Hooglanden
Etappe 5: van Crianlarich naar Tyndrum
Een klop op de deur van de caravan: of we een kop koffie willen? Superlief! Door de deuropening zien we dezelfde bergen als gisteravond, maar nu onder een laagje sneeuw. We lopen in de ijskou terug naar de West Highland Way en stijgen verder over het pad tot we vanaf een kale plek prachtig uitzicht hebben op de toppen van bergen Ben More en Stob Binnein. Tussen dennenbomen slingeren we heuvelaf, tot we de heel groene oevers van een rivier bereiken. In de velden lopen schapen met pasgeboren lammeren, sommige kleintjes zijn nog nat van de geboorte. Al dat nieuwe leven krijgt het al snel zwaar te verduren: een regenwolk stort bakken water over onze hoofden leeg, en er is nergens plek om te schuilen.
Enkele uren later komen we aan in Tyndrum. We besluiten daar op de camping te gaan slapen, en onszelf een halve rustdag te gunnen. De warme douche en het verse eten voelen als de ultieme luxe. We ontmoeten twee solo wandelaars die ook de West Highland Way lopen, en kletsen met hun rond de overdekte picknicktafel.
Wandelen met uitzicht op Loch Lomond (etappe 2)
Etappe 6: van Tyndrum naar Kingshouse
Laat op de ochtend vertrekken we uit Tyndrum over een oude militaire weg de ruige wildernis in. We volgen het redelijk verharde en vrijwel vlakke pad helemaal naar Bridge of Orchy. Een bankje aan de rivier onder de brug staat heerlijk in het zonnetje, en we genieten van de warmte op onze huid. We weten onszelf na een lange pauze weer te motiveren om verder te lopen, en klimmen door een dicht dennenbos naar kale heuvels met uitzicht over het uitgestrekte Rannoch Moor en Loch Tulla. Het loch weerspiegelt de strakblauwe lucht, een ‘blauw’ meer te midden van met heide en dood gras bedekte heuvels.
Heuvel af, richting Inveroran Hotel, komen we een groep jonge edelherten tegen. Ze scharrelen rond het hotel, waar wij met een paar aangeschoten mannen in gesprek raken. Ze vertellen ons dat het weer de volgende dag om gaat slaan en dat het niet handig is met weinig zicht de moor (veengebied) over te steken. Yoshi en ik kijken elkaar aan en besluiten, ondanks dat we al 16 kilometer in de benen hebben aan het eind van de middag, dat we het veengebied over gaan steken.
Al snel zou blijken dat we die extra 16 km aardig onderschat hebben. Het pad bestaat volledig uit een soort kinderkopjes en stijgt en daalt continu, en dat doet pijn in onze spieren. Het uitzicht maakt een hoop goed. Het lage avondzonnetje schijnt op de omliggende bergen met sneeuw op de toppen. We lopen met z’n tweetjes in 50 vierkante mijl totale leegte: dan voel je je écht nietig. Het pad lijkt maar niet ten einde te komen, maar dan zien we vanaf een heuvelrug een sprookjesachtig dal: Glen Coe Valley. We steken de grote weg over en lopen naar het Kingshouse Hotel. Achter dit hotel bevindt zich een stuk gras langs een watertje, waar je gratis mag wildkamperen.
Wandelen over de West Highland Way over Rannoch Moor
Etappe 7: van Kingshouse naar Kinlochleven
Ik word wakker van een korhoen die naast mijn tent een lawaaiige dans opvoert. Ik kijk naar buiten en zie dat er een laag ijs op de tent ligt en dat de toppen van de bergen in Glen Coe bedekt zijn met sneeuw. Na een warm ontbijt, lopen we de mooiste vallei in die ik ooit heb gezien. Dit landschap is niet voor niets het decor van bekende films. Na een aantal kilometers nemen we een gravel pad heuvel op. Dit pad staat bekend als ‘the Devil’s staircase’ en dat pad is gelukkig minder zwaar dan de naam doet vermoeden. Toch voelen we onze spieren branden als we vanaf de heuveltop een laatste blik op Glen Coe werpen. Nog geen minuut lang kunnen we van het uitzicht genieten, voordat de regen met bakken uit de hemel komt.
Alles voor en achter ons is verborgen achter een regengordijn als we aan de andere kant van de heuvel afdalen. Ons uitzicht blijft beperkt, en de regen blijft op onze jassen hameren tot we Kinlochleven bereiken. We boeken een camping voor de nacht, maken een praatje met medewandelaars en brengen de avond lezend in de tent door. De regen blijft op het dak tikken, het wordt niet meer droog die avond.
De wandelroute door de Glen Coe Vallei
Etappe 8: van Kinlochleven naar Fort William
En dan breekt veel te snel de laatste dag van ons West Highland Way avontuur aan. Goed uitgerust gaan we op pad, direct lekker steil heuvelop. Vanaf de top hebben we uitzicht over het dorpje Kinlochleven en het grote Loch Leven, voordat we de Lairigmor pas in wandelen. Omdat het een feestdag is delen we het pad met meer wandelaars dan we tot nu toe op de WHW tegengekomen zijn, en natuurlijk de schapen en hun lammeren. De felle zon verliest het van de gure, harde wind die recht door het dal blaast en we trekken al onze kleren aan om warm te blijven. Halverwege de pas staat een vervallen huis, waarvan we dankbaar gebruik maken om uit de wind te lunchen.
Aan het eind van de pas worden we getrakteerd op uitzicht op de hoogste berg van het Verenigd Koninkrijk: de besneeuwde Ben Nevis. Vanaf een ruïne op een heuveltop kijken we het dal, Glen Nevis in, en zien ons eindpunt in de verte liggen. Na een korte stop op de Glen Nevis camp site, waar we onze tent alvast opzetten, lopen we Fort William binnen. Daar zien we hem, hét standbeeld van een man op een bankje. Het officiële eindpunt na 154 kilometer wandelen. We weten niet zeker of we blij zijn of niet, maar gaan traditiegetrouw met het beeld op de foto voordat we in de pub een biertje drinken.
Na 154 km wandelen bereiken we Fort-William, het eindpunt van de West Highland Way
Extra tips voor het wandelen van de West Highland Way
Je kunt in Milngavie een WHW stempelkaart kopen. Vervolgens kun je in verschillende hotels op en langs de route stempels halen om je kaart compleet te maken. Een leuk idee, maar besef je wel dat je er omwegen voor moet lopen en dat je moet wachten tot openingstijd als je vroeg al bij zo’n gelegenheid aankomt.
Wil je wat gewicht besparen in je rugzak en toch schone kleding hebben? Je zou vanuit Glasgow een pakket kunnen sturen naar het postkantoor in Tyndrum of Fort William bijvoorbeeld. Je kunt je pakket dan ophalen wanneer je in dat dorp bent, en vanuit daar evt. een ander pakket weer verzenden. Ook handig om in je hoofd te houden als je, zoals wij, halverwege de WHW beseft dat je toch wel erg zwaar bepakt bent.
Handige links / literatuur
In de tekst vind je al relevante links. Hierbij nog wat onmisbare websites:
Officiële West Highland Way website
Handige routegids van Charlie Loram
De West Highland Way is één van de mooiste Lange Afstand Wandelingen in Schotland
