De West Highland Way is de meest populaire en bekende lange afstand wandelroute van Schotland. Hij begint net buiten Glasgow in Milngavie en eindigt 154 kilometer noordelijker in Fort William. De route loopt vrijwel geheel over goed begaanbare paden en laat je kennismaken met het prachtige, ruige Schotse landschap. Meer informatie over de route vind je in mijn blogpost met praktische informatie over de West Highland Way. In dit bericht vertel ik je mijn belevenissen op deze prachtige wandelroute.
West Highland Way etappe 1: van Milngavie naar Easter Drumquhassle
Nadat we in eerste instantie blind langs het startpunt van de West Highland Way liepen, vinden we de ‘naald' die het begin van de WHW markeert. Een paar minuten later lopen we door het lentegroene Alexander Park, waarna het bos plaatsmaakt voor meer open landschap met een loch. Op het pad langs het loch ontmoetten we een Nederlands stel die we later op de route nog regelmatig tegen zullen komen. Elke ontmoeting op de WHW voelt als het maken van nieuwe vrienden, je hebt je grootste passie immers al met elkaar gemeen. Het pad loopt verder over een voormalige trambaan, met aan de zijkant walletjes met geel bloeiende planten. In de weilanden naast het pad zien we grote groepen blackface schapen met pasgeboren lammetjes.
Na een droog begin van de dag, slaat het weer opeens om. En dan heb het niet over miezerregen, maar over stortregen. Regen die zo hard op je regenkleding klettert dat je niets anders meer kan horen. Regen die zo hard in je gezicht slaat dat het pijn doet. In eerste instantie slaat met het weer ook ons humeur om, maar als snel verandert dat in acceptatie en gewoon maar doorlopen. Gelukkig lopen we nu op een minder mooi stukje pad, langs kunstmatig groene weilanden die naar poep ruiken. Naarmate we onze eindbestemming van die dag naderen, beginnen onze lijven meer te protesteren. We denken steeds ‘aan de andere kant van deze heuvel zal de camping wel zijn', om vervolgens weer teleurgesteld vast te stellen dat dit niet het geval is. Opeens zie ik mijn reismaatje Yoshi met haar armen in de lucht staan zwaaien. We hebben ‘Drymen Camping' bereikt. Een grasveld zo groot als de gemiddelde tuin, met wat vervallen hutjes. Geen luxe, maar wél met een oude schuur met toilet, douche en picknickbank.
Met goede vriendin Yoshi maakte ik een trektocht door schotland
Etappe 2: van E. Drumquhassle naar Sallochy camp site
Na het ontbijt in de schuur beginnen de wandeling in de regen langs een doorgaande weg die we al snel verlaten voor een boerenpad met aan weerszijden geel-bloeiende bremmen. Vanaf de top van de heuvel zien we in de verte blauwe vegen in het landschap: Loch Lomond! Niet veel later zien we de herkenbare vorm van Conic Hill, de eerste ‘serieuze' heuvel waar de WHW overheen gaat. Precies als wij beginnen aan de beklimming van typisch gevormde heuvel, begint het te regenen. Traplopen met verzuring van de vorige dag plús een groot gewicht op je rug is best een hele opgave. Eenmaal boven worden we beloond met blauwe lucht en een perfect uitzicht over het loch.
Na een lunch op de top, dalen we af naar een ‘kissing gate' onder aan de heuvel. Yoshi loopt daar nietsvermoedend in, met rugzak op de rug. Ze zit klem en het hek wil niet ‘klappen'. Ze kijkt uiterst verbaasd. Ik moet zo hard lachen dat ik bijna niet op mijn benen kan blijven staan. Onze backpacks moeten we over het hek werpen, voor we er zelf doorheen kunnen. In een theehuis, St. Mocha, in Balmaha warmen we op met een grote kop thee.
Het theehuis ligt aan Loch Lomond, en na onze snelle stop volgen we een pad langs de oevers. De vogeltjes fluiten en de zon schittert op het water. Er staat een zacht windje en het water kabbelt zachtjes tegen de oevers. We lopen afwisselend door bos en over het strand. Hoewel we hier prachtige wildkampeerplekken zien, mogen we hier onze tent niet opzetten. Langs het loch geldt een kampeerverbod, dus we lopen verder naar Sallochy camp site. We koken aan een picknicktafel in het gezelschap van brutale eenden, en genieten in onze slaapzakken op het strand van de zonsondergang.
Kamperen langs de West Highland Way aan Loch Lomond
West Highland Way etappe 3: van Sallochy naar (nabij) Doune bothy
Na een koude nacht aan het water, lopen we al snel te zweten als we heuvelop lopen vanaf de camping. We genieten van de stilte en de zonnige uitzichten over het loch. We volgen een smal pad langs het loch, over kleine strandjes en heuvel op, heuvel af. Zwaar vermoeiend, maar wel erg mooi. Na uren het loch gevolgd te hebben, buigt het pad af het bos in. In Rowchois bothy drinken we een kopje thee en leren we dat er de volgende dag op ‘het zwaarste stuk van de WHW' de volgende dag 800 ultra-trailrunners komen rennen. Zij kunnen ons niet passeren op het erg smalle, wat technischere pad langs het loch, dus we moeten de geplande route voor deze dag verlengen. Via een brug over een grote waterval bereiken we het hotel in Inversnaid, waar we ons met een frietje klaarmaken voor de zwaarste etappe van de West Highland Way.
Vlak voor zonsondergang klauteren we over het geitenpad langs het loch. We moeten ons vastgrijpen aan boomwortels en onze rugzakken langs bomen manoeuvreren. We passeren de wilde geiten die hier op de steile hellingen grazen en lopen in hoog tempo verder om op vlak terrein te komen voordat het donker wordt. Terwijl de zon net achter een berg zakt, bereiken we een vlak stuk gras aan de oever van Loch Lomond. Genietend van het uitzicht eten we noedels, waarna we snel in onze warme slaapzakken kruipen.
Wildkamperen aan Loch Lomond
Etappe 4: van Doune bothy naar Crianlarich
We worden vroeg gewekt door een koekoek die over het loch roept. Dat komt goed uit, zo kunnen we de meeste ultra-runners ontlopen op het pad langs Loch Lomond, en ze dan later op het bredere pad na Inverarnan laten passeren. Het pad leidt ons langs Doune bothy, waar je gratis kunt overnachten en genieten een uur later van het laatste uitzicht over Loch Lomond. Vlak voordat de eerste trailrunners ons bereiken, bereiken wij Beinglas Farm camping, waar we onze voedselvoorraad aanvullen en uitgebreid lunchen tot het pad weer rustige ris.
Na een paar uur besluiten we weer op pad te gaan. We volgen een lang, breed grindpad langs watervallen en kloven. Het pad blijft lange tijd langzaam omhoog slingeren, met fantastisch uitzicht op de omliggende bergen. Soms verdwijnt het pad onder een laag koeienpoep+modder en moeten we uitwijken om niet tot onze knieën in de smurrie te zakken.
De West Highland Way loopt officieel niet via Crianlarich, maar we dalen af om in de pub onze accu's op te laden. Rond zonsondergang willen we niet door het bos terug naar het pad, dus we besluiten onze tenten op te zetten in een grasveld aan een rivier. We zitten in onze pyjama te eten, als de eerste moederkoe vanaf de andere oever naar de onze komt waden. Ze klinkt de metershoge oever aan onze zijde op, en komt recht op ons af. Haar pasgeboren kalf blijft aan de overkant, maar andere moederkoeien volgen al snel. We besluiten de tent in onze tassen te proppen en binnen 10 minuten staan we weer buiten het natuurgebied. Maar dan? Alle hostels, hotels en B&B's blijken volgeboekt, en het enige vlakke veld is het grasveld voor het politiebureau. Het wordt al donker en begint hard te regenen. Uit pure wanhoop bellen we aan bij een huis met gras in de tuin om te vragen of we daar onze tent op mogen zetten. De bewoonster doet open, luistert naar ons en zegt dat haar buren daar bezwaar tegen zouden hebben. Haar advies: zet je tent toch op dat veldje tegenover het politiebureau en stuur de agenten maar door naar mij als ze er wat van zeggen. In de stromende regen spreiden we de tent daar dan toch maar uit. Een meneer komt het veld op lopen en zegt: ‘kom maar in onze caravan op de oprit slapen'. We overnachten in een luxe caravan met verwarming terwijl onze tent weer opdroogt in de badkamer.
De West Highland Way is misschien wel de mooiste wandelroute door de Schotse Hooglanden
West Highland Way etappe 5: van Crianlarich naar Tyndrum
Een klop op de deur van de caravan: of we een kop koffie willen? Superlief! Door de deuropening zien we dezelfde bergen als gisteravond, maar nu onder een laagje sneeuw. We lopen in de ijskou terug naar de West Highland Way en stijgen verder over het pad tot we vanaf een kale plek prachtig uitzicht hebben op de toppen van bergen Ben More en Stob Binnein. Tussen dennenbomen slingeren we heuvelaf, tot we de heel groene oevers van een rivier bereiken. In de velden lopen schapen met pasgeboren lammeren, sommige kleintjes zijn nog nat van de geboorte. Al dat nieuwe leven krijgt het al snel zwaar te verduren: een regenwolk stort bakken water over onze hoofden leeg, en er is nergens plek om te schuilen.
Enkele uren later komen we aan in Tyndrum. We besluiten daar op de camping te gaan slapen, en onszelf een halve rustdag te gunnen. De warme douche en het verse eten voelen als de ultieme luxe. We ontmoeten twee solo wandelaars die ook de West Highland Way lopen, en kletsen met hun rond de overdekte picknicktafel.
Wandelen met uitzicht op Loch Lomond (etappe 2)
Etappe 6: van Tyndrum naar Kingshouse
Laat op de ochtend vertrekken we uit Tyndrum over een oude militaire weg de ruige wildernis in. We volgen het redelijk verharde en vrijwel vlakke pad helemaal naar Bridge of Orchy. Een bankje aan de rivier onder de brug staat heerlijk in het zonnetje, en we genieten van de warmte op onze huid. We weten onszelf na een lange pauze weer te motiveren om verder te lopen, en klimmen door een dicht dennenbos naar kale heuvels met uitzicht over het uitgestrekte Rannoch Moor en Loch Tulla. Het loch weerspiegelt de strakblauwe lucht, een ‘blauw' meer te midden van met heide en dood gras bedekte heuvels.
Heuvel af, richting Inveroran Hotel, komen we een groep jonge edelherten tegen. Ze scharrelen rond het hotel, waar wij met een paar aangeschoten mannen in gesprek raken. Ze vertellen ons dat het weer de volgende dag om gaat slaan en dat het niet handig is met weinig zicht de moor (veengebied) over te steken. Yoshi en ik kijken elkaar aan en besluiten, ondanks dat we al 16 kilometer in de benen hebben aan het eind van de middag, dat we het veengebied over gaan steken.
Al snel zou blijken dat we die extra 16 km aardig onderschat hebben. Het pad bestaat volledig uit een soort kinderkopjes en stijgt en daalt continu, en dat doet pijn in onze spieren. Het uitzicht maakt een hoop goed. Het lage avondzonnetje schijnt op de omliggende bergen met sneeuw op de toppen. We lopen met z'n tweetjes in 50 vierkante mijl totale leegte: dan voel je je écht nietig. Het pad lijkt maar niet ten einde te komen, maar dan zien we vanaf een heuvelrug een sprookjesachtig dal: Glen Coe Valley. We steken de grote weg over en lopen naar het Kingshouse Hotel. Achter dit hotel bevindt zich een stuk gras langs een watertje, waar je gratis mag wildkamperen.
Wandelen over de West Highland Way over Rannoch Moor
West Highland Way etappe 7: van Kingshouse naar Kinlochleven
Ik word wakker van een korhoen die naast mijn tent een lawaaiige dans opvoert. Ik kijk naar buiten en zie dat er een laag ijs op de tent ligt en dat de toppen van de bergen in Glen Coe bedekt zijn met sneeuw. Na een warm ontbijt, lopen we de mooiste vallei in die ik ooit heb gezien. Dit landschap is niet voor niets het decor van bekende films. Na een aantal kilometers nemen we een gravel pad heuvel op. Dit pad staat bekend als ‘the Devil's staircase' en dat pad is gelukkig minder zwaar dan de naam doet vermoeden. Toch voelen we onze spieren branden als we vanaf de heuveltop een laatste blik op Glen Coe werpen. Nog geen minuut lang kunnen we van het uitzicht genieten, voordat de regen met bakken uit de hemel komt.
Alles voor en achter ons is verborgen achter een regengordijn als we aan de andere kant van de heuvel afdalen. Ons uitzicht blijft beperkt, en de regen blijft op onze jassen hameren tot we Kinlochleven bereiken. We boeken een camping voor de nacht, maken een praatje met medewandelaars en brengen de avond lezend in de tent door. De regen blijft op het dak tikken, het wordt niet meer droog die avond.
De wandelroute door de Glen Coe Vallei
Etappe 8: van Kinlochleven naar Fort William
En dan breekt veel te snel de laatste dag van ons West Highland Way avontuur aan. Goed uitgerust gaan we op pad, direct lekker steil heuvelop. Vanaf de top hebben we uitzicht over het dorpje Kinlochleven en het grote Loch Leven, voordat we de Lairigmor pas in wandelen. Omdat het een feestdag is delen we het pad met meer wandelaars dan we tot nu toe op de WHW tegengekomen zijn, en natuurlijk de schapen en hun lammeren. De felle zon verliest het van de gure, harde wind die recht door het dal blaast en we trekken al onze kleren aan om warm te blijven. Halverwege de pas staat een vervallen huis, waarvan we dankbaar gebruik maken om uit de wind te lunchen.
Aan het eind van de pas worden we getrakteerd op uitzicht op de hoogste berg van het Verenigd Koninkrijk: de besneeuwde Ben Nevis. Vanaf een ruïne op een heuveltop kijken we het dal, Glen Nevis in, en zien ons eindpunt in de verte liggen. Na een korte stop op de Glen Nevis camp site, waar we onze tent alvast opzetten, lopen we Fort William binnen. Daar zien we hem, hét standbeeld van een man op een bankje. Het officiële eindpunt na 154 kilometer wandelen. We weten niet zeker of we blij zijn of niet, maar gaan traditiegetrouw met het beeld op de foto voordat we in de pub een biertje drinken.
Na 154 km wandelen bereiken we Fort-William, het eindpunt van de West Highland Way
Zelf de West Highland Way wandelen?
Je las het al: ik kan je de West Highland Way van harte aanbevelen. Lijkt dit je wat? Lees hier mijn tips voor het wandelen van de West Highland Way. Ik krijg vaak de vraag of de hond ook mee mag: ja, je hond is welkom op de West Highland Way. Weet je niet zo goed hoe je dit alles aan moet pakken? Download mijn gratis stappenplan en paklijst en begin alvast met trainen voor je meerdaagse wandeling. Heb je nog vragen? Laat ze achter in een reactie, of stuur me een mailtje. Have fun!
